İyi Haber

Nehir geceyi çok rahatsız geçirdi. Tam uyutamadılar bir türlü. Onlara göre "Belki yarı uyku halindedir" olduğunda, bana göre basbayağı gözlerini açmış bakıyordu bana, burnundaki ve ciğerine inen borunun, ve idrarı için koydukları borunun verdiği sıkıntıyla.

Kendi kendime, Yasemin de bunları geçirdi, bu sadece ameliyat sonrası, geçecek desem de, farkında bir şekilde, uyanık bir halde bunları, cendereyi yaşaması beni çok üzdü.

Sabaha karşı üç gibi benim pili bitmişti. Genel olarak, stresten, ameliyat sonucuyla ilgili ne düşüneceğimi bilememekten, yatağın yanındaki refakatçı koltuğunda uyumaya başladım. Baba devralmıştı.

Anlaşılan Dr. Souweidane sabah beşte geldiğinde baba iskemlede uyuyormuş, ben koltukta, bizi uyandırmamış.

"Beni en çok duygulandıran anlar, ane ve babaları yoğun bakımda çocuklarıyla gördüğüm zamanlar" dedi, ikinci kez geldiğinde.

Öğlene doğru ameliyat sonrası MRI çekildi.

Ameliyat kanama ve ödem olmaması açısından başarılı. Nehir kendi vücut hacmi kadar kan almış ameliyat sırasında. Dr. Souweidane "Anestezistler çok iyi iş yaptı, bir sorun yaşamadık" demişti dün. Bugün gelen ameliyata birlikte giren "fellow", sonunda nereye el atsak kanıyordu, bıraktık dediler.

Özlem sabah biraz moral verdi.

Tutunduğumuz en önemli düşünce, ilk ameliyatta çok bir şey alınmamış olduğuna inanmak. Bu, tümörün yeniden büyümeden bize radyoterapiye başlama fırsatı verecektir.

İyi haber ise, akşam Dr. Souweidane'den geldi. MRI sonuçları çok iyi dedi. Ödem ve kanama yokmuş. Tümörün %70ini çıkarmış. "Daha çok almak isterdim" dedi...Evet...Ama çok şükür çok şükür çok şükür. Radyoterapi doktoruyla konuşmuş. Radyoterapiye vereceği yanıta göre, bir kez daha almak için müdahale edecekmiş.

Açıkçası günlerdir ilk kez iyi bir haber aldım. Aldık.

Aklımda hep "Going To Bear Hunting" kitabı var. Üstünden geçemeyiz, altından geçemeyiz, içinden geçmek zorundayız bu sürecin. Ben de ilk kez gülümsedim bugün. Çok şükür. Daha yeni başladık mücadeleye ama ilk adımı geçtik. Gerçi Nehir'in en sevdiği bölüm olan, en sondaki ailecek yorganın altına girdikleri sahneye daha var, ama biz de tek tek geçeceğiz tüm zorlukları.

Ve bugün ilk kez br Rabbi ile tanıştım. Kadındı. Kendini tanıttığında, "child life" anladım, meğer "chaplain" demiş. Aslında özellikle de başka bir dinden oluşu çok hoşuma gitti, biraz sohbet ettik, din, inanç, dualar üzerine. Ben de içimdekini anlatmış oldum. Çok iyi geldi.

Tüm dualarınıza gönlümün en içinden teşekkür ediyorum. Nehir'imi aklında ve kalbinde tutan herkesi seviyorum.

Bir teşekkür de blogu yayarak destek verenlere. Geçen sefer yardımlar, Sabancı Üniversite'sinin başlattığı e-posta zinciri ile başlamıştı, bu kez blog üzerinden yayılıyor. Resmi bir kampanya yapamayacağız, yine aynı nedenle. Karı koca çalıştığımız için, yeterince "ihtiyaç" sahibi görülmüyoruz. Ama bugün Rabbi'ya söylediğim gibi, işin içinde çocuğunuzun hayatı varsa, küçük de olsa bir olasılık varsa, parayı düşünerek peşine düşmemek olmaz. O İngiliz babaynın sözleri kulağımda, "We will not be losing our child!". Evet, insana dünyayı yerinden oynatırım gücü geliyor! Tek başına yeterli mi bilmiyorum, Nehir'e modern tıbbın sunduğu en iyiyi vermeye çaışacağız, bir kez daha. Sonrası...

Not: Dün yazarken atladım. Dün, ameliyat günü yalnız değildik. Bir ara, beklerken, arkadaşımızın arkadaşı Defne Hanım uğradı, derken, Presbyterian'daki uluslararası hastalar koordinatörü, Tanseli Hanım uğradı, derken, Sandra işten izin alıp geldi. En son ise, Cengiz Amca, ki Oğuz Amca'nın kardeşi olur kendisi, amliyatın sonuna doğru geldi, bizimle bekledi ve doktoru dinledi bizimle.

Not2: Karışık oluyor bu ara yazılar, aklımın karışıklığı yansıyor.