"Phew", Ya da "Ucuz Atlattık"

Bugünün stresi beni dün gece öyle bir vurdu ki, saat üçten sonra ayaktaydım, ve tuvalette!

Sabah gitmem imkansız gibiydi. Baba aldı Nehir'i ve sabahki saat sekiz muayenesi, ve sonrasında 9'daki radyoterapiye yalnız götürdü.

Ben biraz kendimi toparlayıp da onları aradığımda, 9. kattayız, Dr. Modak'ı bekliyoruz deyince baba, kendimi attım hastaneye. Aslında bir sürü hesap kitap yaptım, kendimce. Acaba gidersem mi iyi haber alırız, gitmezsem mi. İlk teşhiste ben yalnızdım. Nehir'in karnından olduğu ilk ameliyatta, baba almıştı iyi haberi, derken nüks muayenesine baba götürmüştü, buradaki MRI sonucunu da...işin içinden çıkamayınca, gideyim dedim.

Baktım, Nehir keyifli, babasının kucağında oturuyor, yoğurt yiyor, ve beni görünce ağlayıp, kucak istemedi.

Birlikte beklemeye devam ettik.

Derken, Stephanie, asistan, elinde bir kağıtla geldi. Sanki dünyanın en sıradan haberini verirmiş gibi, "Dr. Modak bunu size gönderdi, MIBG sonuçları negatifmiş" dedi. Baba da, ben de bir an duraksadık, sanırım ikimiz de doğru anladığımıza emin olmak istedik. Kağıda da baktık.

Ve Şebnem'cim, se vin dim. Hem de çok sevindim. Bu çok önemliydi bizim için. Nehir'in durumu zaten "zor" ama buna başka bölgelerin eklenmesi, Allah korusun, bizi iyice zora, belki de çıkmaza sokacaktı.

Çok şükür. Çok şükür Çok şükür.

Bu ne demek?

Baba beni düzeltti, sonra sokağa çıktığımızda. "Daha ilik örneklerini bilmiyoruz" dedi.

Evet. Şimdi bir de onlar var sırada.

Ve Dr. Kushner'ın söylediği, gözle görülmese de var olabileceği.

Evet. Ama ne kadar az olursa tedavilerin, özellikle "antibody" tedavisinin başarılı olma olasılığı o kadar yüksek.

Evet. Bugün iliklerden önce hala sevinebiliriz yani.

Canım kızım. Sarılmadık, Şebnem'cim, "High Five" yaptık.

Ve o hızla kendimizi Central Park'a attık. Hiç bu kadar hızlı gitmemiştik herhalde. Banklarda oturduk, elimizde yoldan aldığımız yiyecekler, dinlendik, sohbet ettik. Gevşedik.

Ben de geldiğimizden beri ilk kez neşeyle Leyla ile konuştum. Fener'e takıldım. Benim tatlı Fenerli kızım demez mi, "Bursaspor için sevindim ben, onlar bizim kadar şampiyon olmamışlar"...Sonra da "Anne, neden Galatasaraylılar, Fener değil de Bursaspor şampiyon olsun istiyorlar" diye sordu, en de "E onlar esas rakip, Ben de memnun oldum doğrusu" dedim. "Ama anne ya ben üzülseydim" deyince, "O zaman başka" dedim.

Yeşim ne güzel yazmış!

Önümüzde geçmemiz gereken çok engel var daha. Ama ikinciyi de devirdik. Ameliyat, MIBG.

Sırada ilikler. Sonra da radyoterapi sonrası MRI.

Leyla'cım da tam o sırada geliyor olacak. Ailemizin uğuru. Kardeşinin uğuru. O geliyor diye rahat olacağım.

Olabildiğince.

Nehir'im bugün keyifliydi. Benden "evimizin" fotoğraflarını göstermemi istedi. Parktan gelince Natalie Teyze'nin gönderdiği paketi açtık! Pembe tütü, pembe değnek, boyalar, kitaplar, papatyalı bir şapka... Tam da gününde Natalie'cim, çok teşekkürler. Sonra ben yattığımda, yanımdan "Baba ben acıktım" sesleri geliyordu, baba kız mutfağa inip, Tanseli Hanım'ın getirmiş olduğu köfte ve pilavı yemişler!

Bugün haneye artı puan olarak yazıldı. Çok şükür. Sizlerin desteğiyle. Nehir'i aklında, kalbinde tutan herkese teşekkür!