Elbise Yağmuru

Bugün yine sadece sabahki radyoterapi vardı. Sonrasında karşıya geçtik, ve Nehir'in dikişleri alındı. Acıtan bir şey değildi. ma çok sayıda ve derin ve sıkı dikişlerdi, zaman aldı. Doğrusu iyi bir performansla çok ağlamadan geçirdik.

Sonrasında RMH'ye geldik. Biraz odada kaldıktan sonra, öğle yemeği için "köfte-pilav" menüsüne mutfağa indik.

Yemekten sonra, biraz oturma odasına gidelim dedik.

İndik ki askılar dolusu gece elbiseleri, ayakkabılar, insanlar deniyorlar. Ben anlamadım, ilgilenmedim de, akvaryum karşısına oturduk Nehir'le.

Derken bir gönüllü geldi, "Haftaya düzenlenen yemeğe gelcek misiniz" diye sordu. "Elbise bakmak ister misiniz?" diye ekledi. "Çocuklar için de çok güzel elbiseler var, görmek ister misiniz" deyince, ben "Aa, evet, kızım çok sever" dedim.

Biraz sonra elinde birbirinden şık elbiselerle döndü. Ve biri, haika bir pembe, İalyan bir lebise idi. Ben elimiz uzatıverdim, Nehir ise üstündeki düz, lacivert elbiseyi çıkarmaya çalışıyordu bile.

Gerçekten de bu kadar olur.

Meğer, haftaa ilk kez RMH'de kalanlar için resmi bir gece yapılıyormuş. Erkekler takım elbise, kadınlar da "şık" giyinecekler ve limuzinlerle gidilecekmiş.

Ne diyeyim, basitçe, hiç havamda değilim, ama yanlış anlaşılmasın zaten pek sevmem...Kızlarımın düğünlerine inşallah.

Ama Nehir çok hoşlandı tabi. Geceye katılmayıp, elbise seçmek de olmuyordu, zaten aslında kayıtlı olanlar oturma odasındalarmış, biz anlamamışız. ama gelin görün ki, Nehir'in üzerinden o elbiseyi çıkarmak asla düşünülemezdi, ve hediye ettiler. Odaya çıkar çıkmaz, boya yaparken, boya oldu. Ben sileyim derken, rengi attı. Neyseki çok belli olmuyor, gece yatarken zor çıkardık. (umarım fotoyu koyabilirim).

RMH'deki yardım işleri ile ilgili bir not da düşeyim. Kullanılmış değil, düzgün şeyler veriyorlar. Hatta kapıya da not asmışlar, "Özür dileriz, kullanılmış yardım kabul etmiyoruz" diye. Çünkü buradaki aileler, bizim gibi, zor bir dönem geçiren, ama muhtaç olmayan, kanser öncesi normal yaşantısı olan aileler. Bizim gibi fundraising yapanlar var tabi, genellikle ülke dışından olanlar, yani bizim gibi sigortası olmayanlar. Ama amaç aileleri "hoş" tutmak, rahat ettirmek. Bu önemli bir misyon. Tüm bu ev saygı ve sevgiyle yönetiliyor.

Aslında Fort Worth'de kaldığımız RMH'den biraz farklı. Oradaki hastanenin küçük olması nedeniyle, kalan aileler sadece kanser aileleri değildi. Burada kalan tüm aileler, kanser ailesi. Ve anladığım kadarıyla gönüllüler de düzenli gelen gönüllüler, ve özellikle burada uzun kalan ailelerle, çocuklarla tanışıyorlar. Bize de herkes kendini tanıtıyor, sohbet etmeye çalışıyor. Yani sadece bir şeyler "verip" gitmek yerine iletişim de kuruyorlar. Ve bunu çok soru sormadan, "acıma" ile değil, doğal yapıyorlar. Bu da güzel. Bu bakımdan rahat bir ortam.

İşte bu küçük ara nottan sonra, bugünkü tek derdim, elbisedeki leke idi.

Akşamüzeri Mahmut'un doktora danışmanı Tove geldi bizi ziyarete. Elinde bir küçük kutu çukulata. Nehir o giderken, "Onun evine gitmek istiyorum" diye ağlıyordu. Sanıyorum ev gibi yerlerde olmak daha çok hoşuna gidiyor. Bana neredeyse her gün "Hospital'daki evimize gidelim" diyor. Houston'daki evimizi kastederek. Ben de oradaki sakin, park dolu günlerimizi özledim.

Akşam yemeğinden sonra ise ayda bir geldiklerini öğrendiğim, ve ilk kez denediğim şu anda adını yazamayacağım, Shiatsu (Japanese Accupressure) a benzeyen, yine temel prensipte stres noktalarını bulup, enerjiyi açığa çıkaran "uygulama"dan yaptırdım. Kendi kendime de yapabileceğim basit bir iki hareket gösterdiler. Nehir'e de birkaç şey uygulayacağım.

Baba ise reflexology yaptırdı.

Sakin ve güzel bir gündü. Nehir bugün de birkaç kez başağrısından şikayet etti. Ama bir an gelip, gidiyor. Bakalım, yarın soracağız.