Pazar

Şimdi pazartesi sabahı dört oldu.

Pazarı atlamayayım dedim. Acaba yağmur yağar mı diye erkenden deniz kıyısına gittik. Ama bu kez kapalı ve rüzgarlı bir hava vardı. Deniz kıyısındaki oyun parkında Nehir bol bol sallandıktan sonra, üşüdüm deyince, çok kalamadık. Öğleden sonra ise yine güneş vardı, bahçedeydik.

Westport'taki çocuk dinamikleri de çok tatlı. Şöyleki, temmuzda dört yaşında olacak Emre'nin en çok hoşuna giden şey, Nehir'i güldürmek. Sabah ona komiklikler yapıp, Nehir'in kıkır kıkır gülmesi çok hoşuna gidiyor.

Nehir ise en çok bahçedeki akülü ciple dolaşıp, Ella'nın yanında, Emre'yi kovalamayı seviyor. Hatta her tur attıklarında Ella rol icabı, "Again?" diye soruyor, geçen hafta "Bir daha" diyen kızım, artık, "Again" diyor. Bazen de Ella, "Bir daha" diye soruyor, bizimki, "Again" diyor. Teletubbies malum, zaten "again"i iyi öğrenmiş!

Ella ve Emre'nin Nehir'i idare edişleri gerçekten görmeye değer. Yani her çocuk mu bilemem, ama Ella ve Emre çok duyarlı.

Şimdi iş Nehir'in yürüyebilmesinde. Ayağa kalkıp, masa veya puf, herhangi bir yer karşısında oyun oynayabiliyor. Bir süre. Kendi kalkmayı isteyip, az da olsa, elimizden tutarak adımlar atıyor. Ama esasen oturuyor.

Bunu, yüümesini, Mahmut daha ilk ameliyattan itibaren dert edinmişti, ben ise açıkçası o günlerde pek umursamıyordum, çünkü bence yaşam savaşındaydık. Nehir kendini güçsüz hissederken, öneceliğim değildi doğrusu. Bugün ilk kez ben de biran önce cuma günü aldıkları kalıpla yapacakları "destek"i kullanmaya başlayalım, ve Nehir daha da unutmadan, güçsüzleşmeden yeniden bağımsız ve daha iyi basarak yürüyebilir hale gelsin istiyorum. İyi olan sol eli. O konuda çok sorun kalmadı. Hala sağı tercih ediyor ama öncesine göre çok farklı, olumlu yönde.

Yani biz yine m a ş al l a h diyelim.

Wesport'taki bol yemekli, bol temiz havalı iki günden sonra dün akşam Cengiz Amca ve bu kez "Ben de geleceğim," diye çok ağlayınca bizimle gelen Emre, bizi RMH'ye bıraktılar.

Emre'ye "Bak, New York'a geldik" deyince, "Is this Nehir's New York?" dedi, yani Nehir'in New York'una mı geldik dedi.

Ne bileyim, evet, burası Nehir'in New York'u.

RMH'nin önüne parkedince, bende sanki bir sınav öncesi okula gelmiş olma hissi vardı, yeni bir hafta, ve her hafta, bazen her gün bir sınav sanki. Ve haftasonu tatili bitmiş.

Birkaç saat sonra, radyoterapi için gideceğiz. Bu hafta fizik tedavimiz ve "meşguliyet" tedavimiz de olacak. Sanıyorum en sonunda baba beni de motive görecek bu ikisi konusunda.

Ama benim aklımda ilik sonuçları var. Üçüncü "geçer" notumuz da alsak, moralimizin sırtı yere gelmez.

Bu arada önemli bir şeyi yazmayı unutuyorum. Geçen hafta Dr. Wolden ile konuşurken, 10 doz, hafif doz radyoterapi ve 10 doz tümör üzerine yüksek doz radyoterapiden sonra üçüncü ameliyatın muhtemel olduğunu konuştuklarını söyledi. Bunda Dr. Souweidane'in, tümörü alma konusunda onlara güven vermiş olması etkili olmuş. Yine de MRI sonuçları belirleyici olacak. Ama belki iyi olan, yüksek doz radyoterapinin, 30 yerine 36'ya çıkıp, daha da yüksek yapılmaması. Dr. Wolden 60 yaptığımız oluyor demişti. Doğrusu doz yükseldikçe Nehir'in etkilenme olasılığı artıyor. Bense bilişsel eksiklikler bir yana dökülecek saçlarını da düşünüyorum. Bir daha çıkmayacak olmasına kıyamıyorum. Tüm saçları değil, ama tümör bölgesine yaptıklarında o alan kel kalabilirmiş. Kalırmış.

Neyse, daha orada değiliz. Önce şu tümörden kurtulalım, sonra da geri gelmemesi için antibody tedavisini alalım. Ve işe yarasın!!!!!

Nehir'im gülüyor.