Hiç Kimse Çocuğu İçin Geçmiş Zaman Kullanmamalı

Dün geceyi çok zor geçirdi Nehir. Bağırsak krampları içinde kıvrandı durdu, en sonunda saat üçe doğru kakasını yaptı, biraz rahatladı. sonra bir ara yine sıkıntıdaydı...velhasıl sabah olduğunda uykusuzduk. Ve saat 7.15'te radyoterapi "set up"ı için gitmeliydik.

Nehir mızmız, hava soğuk, neyseki Işıl'ın verdiği korumayla gittik.

Bir saat sürdü.

Biz o sırada babayla kahvaltı ettik, kafeteryada kitap satışı vardı. Nehir'e ve Leyla'ya kitap aldım. Ama hatırlatın taşımaya kalkışmayayım hiçbirini.

Sonra yukarı çıktık, ama Nehir uykusuzluktan, biraz anestezi sonrası genel uyanışı nedeniyle mızmızlığa devam etti. Oyun odasında video seyrederek İrinotecan aldı. Doğru düzgün bir şey yemedi. Derken sabah vermediğimiz ilaçlarının hepsini birden verme zamanı geldi. Zaten artık hapları çok kolay alıyor. Dilini uzatıyor. Fakat irinotecan ile birlikte alması gereken antibiyotikte, sıvı, zorlanıyoruz tabi. İrinotecan ishal yapabiliyormuş, zaten kramplar da o yüzdenmiş. Antibiyotik vermeleri o nedenle.

Nehir'in en son hareketi eliye ağzını kapatmak. Oyun odasında bu halde ağlarken, yanımıza küçük bir kız geldi. Çocukların çocuklara olan duyarlılığı gerçekten harika. "Nesi var" diye sordu. Ben de "İlaç alması gerekli ama tadının iyi olmadığını düşünüyor" dedim, ve ekledim, "Aslında ciklet tadı var". Küçük kız da Nehir'e bakıp, "Ciklet tadındaymış merak etme" deyiverdi. Sonra da, "Ben ilaçlarımı iki yudumda ve bir anda alıveriyorum" dedi. Ama nehir ağlamaya ve ağzını kapalı tutmaya devam ediyordu. Küçük kız bana döndü, "Bence o bu ilacı kesinlikle almak istemiyor, tadının kaka gibi olduğunu düşünüyor" dedi.

Çok isterdim bu konuşmanın kanser merkezinde değil bir oyun parkında olmuş olmasını.

Nehir ilacını aldı. Kemoterapisi de bitince, RMH'ye döndük ve üçümüz de uyuduk.

Uyandığında, ben de enerjime kavuşmuş, mutfağa indik, Nehir'e kuskus ve baklagil karışımını pişirdim. Annesini yemek yaparken yine yeni yeniden görünce mutlu oldu kızım. Güzel yedi. Üzerine Cengiz Amca'dan kalma Güllüoğlu su böreğini de yedi.

Doğrusu Nehir'i biraz iştahlı görmek bana çok iyi geldi. Ama tüm bunlar sırasında aşağı kattan yukarı müzik sesleri geliyordu. RMH'deki teenagerların kurmuş olduğu grup çalışma yapıyordu ban gır ban gır. Biz de yemek yiyip onları dinlemeye indik. Burası ilginç benim için. Avustralya'dan gelmiş, beş yıl, evet beş yıl, RMH'de kalmış, geçtiğimiz yılbaşı evlerine taşınmış, Hartung ailesini gördüm, yine uzaktan. Blogunu takip ettiğim bir başka çocuk.

Derken telefon çaldı. Buraya gelmeden önce görüştüğüm anne Rus, baba İngiliz, tedavilerini Türkiye'de almış, sonra nüksetmiş aileden anne, Katia, aradı. Bu gece çocuklarını nöroblastomdan kaybetmiş iki babanın kurduğu vakfın bir kokteyli olacağını, gitmemin iyi olacağını söyledi.

Nehir'in biraz itirazına rağmen, gittim. En azından Katia ile tanışmayı istiyordum. Ama telefonda kokteyl deyince, "Dur ama benim kokteyl kıyafetim yok, nasıl bir şey bu" dedim, Katia da kot giyme ama casual olabilir dedi.

Ben de en efendi "khaki"m, Hande'cim hani Mark Dungan görüşme giysim, gri bluz, hırka, ve ayağımda yazmayayım, Birkenstock değil, adını unuttum şu benim yaylana yaylana yürüdüğüm ayakkabılar gittim. Batı yakasına.

Baktım önden elbiseler, takım elbiseli adamlar...girişte fotoğrafçılar halı üzerinde poz çekiyorlar. Ancak o zaman uyandım. Bu bir "fundraising event"!! ben de en çok fotoğraf çekenler grubuna uygunum.

Sanıyorum hayatımda ilk kez yüzde yüz dışa düştüm ve bunu beni hiç sıkmadı. Yani evsahibine açıklamak dışında. Ki
hastane koşullarını, yaşam stilini yaşamış bir adam beni anlamıştır.

Katia ile tanışmak güzel oldu. Eşi de bilgili. Vakfı kuran iki babayı da alkışladım. Hep gördüğüm gücü gördüm, sadece kendilerini değil, başkalarını da düşünen iki insan gördüm. Çocuklarını kaybetmiş olmalarına rağmen diğer çocuklar için birşeyler yapmak isteyen azimli iki aile daha gördüm. Ve bunu araştırmalara destek olarak yapmalarını da çok doğru buldum. Çünkü esas çözüm, "cure" bulmak. İronik olan bu gecenin sonunda destek olmak istedikleri yeni yöntem iki yerde klinik çalışma olarak açılacakmış, biri Cincinnati, diğeri Baylor, yani Texas Children's. Ve o kadar masa arasında bizim masaya oturan adam bu çalışmayı yapacak biotek firmasının başıydı. Ve hem Katia ve kocası, hem de benim sorularımla zorlandı bayağı.

İlginç bir geceydi.

En önemlisi babaların yaptığı konuşmaydı. "Hiç kimse çocuğu için geçmiş zaman kullanmamalı", dediler.

Yarın radyoterapinin ilk günü. Öğleden sonra MIBG için ön hazırlık madde "injection"ı var. Sanıyorum yine uzun bir gün olacak.