Doktoru Beklemek

Mayısa girmişiz, işçi bayramı geçmiş, hiç farkında değilim. Ayaklarım ağır ağır gidiyor, yürümekte zorlanıyorum.

Doktoru beklemenin dayanılmaz ağırlığı böyle bir şey.

Nehir dünden beri yemek yemiyor. Aldığı kortizonların iştahını açması beklenirken, muhtemelen ödemin baskısı ile bıraktı yemeyi. Canım, sorunca bir şey yer misin diye, "Sonra" diyor.

Yataktan da kalkmıyor. Anlaşılan kalktığındaki baskı onu rahatsız ediyor.

Bugün, biraz da sigortasıız diye yardım amaçlı, bizi "normal" odaya aldılar. Yani aynı katta, başka bir bölüme. Sadece o sırada yaptığımız, tekerlekli iskemle yolculuğundan sonra, Nehir'in başağrısı arttı, yarım saate yakın ağladı.

Kontrol altında. Akşam uğrayan Dr. Yasmin, kortizonu arttırdı.

Şimdi uyuyor. Bu kez biraz dalgın uyuyor diye endişelendik. Derken hemşire, gözbebekleri küçülmüş diye bir an telaşlandı, ama doktorun söylediğine göre ağrı kesicilerin etkisi olabilirmiş. Ama iki saatte bir bakacaklar.

Önümüzde uzun bir gece.

Yarın karşıdaki hastaneye, ambulansla gideceğiz. Yolun karşısı, şu anda kaldığımız odadan görüyorum ama yürüyerek gidemiyoruz. Yaw Sloan'a geldik. Ama ameliyatı "outsourcing" yapmışlar. Burada çocuk yoğun bakımı da yokmuş, çocukları "karşı"ya gönderiyorlarmış. Presbyterian ile bir çeşit işbirliği içindeler.

Hayırlısı ile bu akşam doktorumuz umarım sağ salim Philadelphia'dan dönmüştür. Yarın sabah 7 akşam 7 kliniği varmış. Salı ve perşembe ameliyat günleri imiş.

Bekliyoruz. Ki ne beklemek.

Finans işleri için bir tablo oluşsun diye bekledim. Ve acaba bir şekilde destek bulur muyuz diye. Devlet böyle "deneysel tedavileri" vermiyor. Gerçi deneysel olmayanlara da TR'de yapılıyor" diye vermiyor. Peki gidenler kim? Bir "şekil" uyduranlar. Bizimki uymadı. Genel sigortacılık anlayışında, en çoka hizmet anlayışı altında anlaşılır bir durum. Ama bir de bize sorun. Özel sigortamız zaten en başta, yurt dışı" diye kestirip atmıştı, rakamları görünce. Yani iş başa düştü.

Kim korkar hain hastane yönetimlerinden!

Haftaya başlıyor finansal maceramız.

Ama önce, en önce ameliyat.

Not: Bugün Leyla ile Skype'de ilk kez konuştuk. Nehir de Leyla'yı, anneannesini, dedesini görünce çok mutlu oldu. En azından bir süre.

Not2: Prematureannesinin yorumunu şimdi okudum, evet Özek idi, doktorumuz, ve beni önce kuyuya atti, sonra kendi doktorumuz, Dr. Russell'a yazinca, biraz normallestik...teşekkürler paylastığınız için. Size de cok cok gecmis olsun, ne zor günler geçirmişsiniz.