Dün, Yani Anneler Günü

RMH'de odada bağlanamadığım için, yazı işleri biraz geriden gelecek anlaşılan.

Aslında ben günün sonunda yazmayı seviyorum, bakalım bu da bir düzene girer.

Dün sabah güzel bir kahvaltı ettik, sonra Cengiz Amca geldi. Nehir bu Cengiz Amca'ya gülücükler verdi. Arabaya binmek de hoşuna gitti.

İlk durağımız İKEA idi. Biraz anneler günü şımarıklığı ile, kutular, Nehir'e resim masası ve sandalyesi, ıvır zıvır, ama en güzeli, pembe ve yeşil saksılar içinde üç tabe yapma çiçek aldım.Ilgın'cım nereden nereye. Marttaki kontrollerde Ilgın'daki yapma çiçeklerin "sahiciliğine" şaşırmış, ve TR'deki IKEA'da yok diye hayıflanmıştım. Şimdi uyanınca, tam karşımda, pembe-lila, ve fıstık yeşili saksılarının içinde içimi açıyorlar. ( Sahi bu arada bu IKEA'daki başka bazı ürünler de TR'den farklı, çok güzel tasarımlı ürünler vardı ).

Bugün halı yıkama "talep"inde bulunduk. Sonrası için Nehir kendine tatlı bir oyun halısı seçti, ben de renkli bir kilim aldım.

Bakalım derlenip, toplanıp, biraz da temizlenebilirsek, odamız minik evimiz olacak.

IKEA iyidi ama dışarısı dün o kadar rüzgarlıydı ki, uçmadan arabaya girmemiz kolay olmadı. Yabi bir anlamda dışarıda geçirebileceğimiz bir günü dükkanlarda heba etmemiş olduk.

Sonra ise, sürpriz, Whole Food oldu. Sanıyorum girdiğim en büyüklerden biri, Wall Street arafarındakine gittik. Ama esas gimte amacımız organik blueberry bulamadık! Vallahi yok da yok. Işıl (artık hanım demesem olur mu), belki bulur da getirir. Ya da mevsimi değil (?), ya da buralar Teksas'tan daha az şanslı (muhtemel) organik meyve sebze konusunda.

Olsun, yine de Whole Foods'u seviyorum.

Her Whole Foods'un kendi yöresine uygunluğunu görmek hoşuma gitti. Houston'da soğuk çantalar satılırken, burada tekerlekli pazar çantaları satıyorlar.

Sonrasında RMH'ye döndük. Doğrusu eşyaları nasıl taşıyacağız diye, etrafa ayıp olmadan. Neyse pek kişi yoktu etrafta! Nasıl anlatırsın, kendimizi "ev"de hissetmeye çalışıyoruz, bu da bu işin parçası.

Baba hemen Nehir'in masasını yapmaya başladı, ama tornavida yokmuş, ama Manhattan kolaylığı, üç blok ötede olan dükkana yürüyüp alıverdim ben.

Sonra Sandra geldi, Nehir'le birlikte aşağıya indik. Sandra tam da anneler gününe yakışır, kremler getirmiş bana! Gerçi Nehir dünün anneler ve çocuklar günü olduğu konusunda kesin kararlıydı, baştan beri...

...

Dünden sonra.

Yukarıdaki satırları yazarken, Dr. Kramer ile görüşme sırası geldi.

Diyor ki, "challenging", Dr. Souweidane de çok agresif demiş.

Bilmiyorum, zor zor zor zor.

Bugün irinotecan 'a başlıyoruz. Bir saatlik "infusion"lar. Yapmasını bekledikleri, kontrol altına almak.
Radyoterapi de planlanıyor. Radyoterapi, irinotecan ile birlikte olacak.
Radyoterapi sonrasında irinotecan ve temodar birlikte verecekler.

Ve bakacaklar.

Kalbim çarpıyor. Buna iyi cevap vermesi lazım.

Bu kemoterapiden saç dökülmesi, ve kan değerlerinin düşmesi beklenmiyor. Ama radyoterapiden bekleniyor. Sanıyorum, radyoterapiden kalıcı saç dökülmesi de bekleyeceğiz. Tümör bölgesine yaparlarken.

Ne diyeyim, bilmiyorum. Estetik gelişmiştir umarım, bir şey söylemediler. Bakalım. Şunu bir atlatsak. Nehir'imi şundan bir kurtarabilsek.

Not: Birkaç kişi bana fikirler, sorular yazmışlar, fundraising ile ilgili. Yanıt yazacaktım ama şimdi yazamayacağım. Genel olarak, geçen sefer öğrendiğimiz bir şey. Kamuya duyurularak yapılan yardım kampanyaları için, izin almak gerekiyor ve bu ilkinde de olmayacak gibiydi. İzne tabi olmayan, insanların bize "borç" vermesi. Yani genel "duyuru" ile yapmak doğru değil. Biz de o nedenle özel gruplar, e-mail listeleriyle ilerlemiştik. Ama bence "nehir-im", blogu, duyurmak, farkındalığı arttırmak, yardımlara da etki beklemek iyi olur sanırım. Sanırım çünkü çok da iyi düşünemiyorum şu anda. Bunu sizlere bırakıyorum.