İrinotecan, 2. Gün

Tam Nurgün’e sitemle başlayacaktım ki yorum yazmış neyseki.

Sitem edecektim, çünkü sen de mi umudunu yitirdin diyecektim, gücünü kaybettin...Derken bugün bir de Şebnem yazmış. Sırada Ayda’yı bekliyorum.

Nasıl baskı ama.

Bugün sabah, toparlanıp da gitmemiz, 10’u buldu. Nehir en iyi kahvaltı öğününü yediği için, aceleye getirmiyoruz. Bu sabah da güzelce omletini, blueberrylerini yedi.

Tam kapıdan çıkarken, Işıl yetişti, elinde Nehir’in stroller’ı için yağmurluk, “rain cover”. Bugünlerdeki soğuktan onu korumayı istiyorduk, ve önümüzdeki günlerde beklenen yağıştan. Nehir “çadır”da olmayı çok sevdi ve keyifle yürüdük. Hatta Işıl bir gülümseme bile aldı.

Sloan’un iyi yanı daha az bekliyoruz, işler daha hızlı yürüyor. Nehir oyun odasında alıyor kemoterapi ilacını. Hala “boru” işinden rahatsız. Muayene ettirmiyor kendini. Neyseki oyun odasında mutlu. Bugün güzel güzel boya yaptı. Biraz dvd izledi.

Bugünün sürprizi Dr. Kushner ile görüşmemiz oldu. Aslında geçen yılki telefon görüşmelerimizde beni terslemişken, ben de onları beğenmez duruma düşümüşken, nasıl olacak diye düşünüyordum. Ama gayet “cool” idi. Bizi “bilgili” anne baba diye tanımlayıp, iltifat etti. Yani buzlar eridi.

Ben laf arasında siz standart takip taramalarında MRI yapıyor musunuz diye sordum, ki biliyordum, ama bir kez daha doğrulandı bildiğim, “evet”.

2008 yılının aralık ayında 3F8 mi, aşı mı derken, Hermann Park’ta, bir anda aklıma “Acaba biz en iyi yerde değil miyiz? Sloan’a mı gitmeliydik” diye düşünmüştüm, o anda dehşete düşmüştüm, eksik birşey var diye. Sonra ama gene olarak içinde bulunduğumuz daha iyi şartlar bu düşünceden uzaklaştırmıştı.

Bu sefer ise daha yeni kavradım, Sloan’un belki de üstün yanı, nöroblastomda bir takım olmaları. Bu başka yerde pek yok. Houston’da sonuçta takımın adı, “solid tumor team”...yani Heidi Russell aslında tek gibi...

Şimdi bunları hayıflanmak için yazmadım. Ya da bunun bir anlamı yok. O zaman en iyiyi yapmaya çalıştık. Şimdi de en iyisini yapmaya çalışıyoruz.

Önümüze bakacağız.

Yarın radyoterapi “set up” ı var. Simulasyondan farkı ne, anlamadım, yarın anlarız.

Asıl ama Cuma günü MIBG var. İşte bu asıl sınav. Bugün Kushner, tümör kanadığı için, “blood stream” ile başka yerlerde olabileceğini söyledi.

Lütfen, gözle görülen, taramalarda çıkan bir şey olmasın.

Bugünün ikinci güzel anısı, Mahmut’un doktoradan iki arkadaşının bir konferans için New York’ta olup, buluşmamızdı. Güldük. Nehir de oldukça iyi bir dayanıklılıkla bizimle oturdu.

Annem derdi, ben hep günü iyi geçirmeye çalışırdım, babamım hastalığında ve sonrasında. Evet, ana tutunmaktan başka bir çare yok. Ve biz anları yaşıyoruz.

Hadi yine olumlu bitsin.

Bugünün en temiz anı sabah makineyle halıyı şampuanlamalarıydı. Evet. Akşama döndüğümüzde, halımızı temiz bulduk. Almış olduğum kilimleri de koydum. Renklendik!

Çok şükür halimize. Şebnem sevin demiş. Vallahi doğal olarak, odayı derleyince sevindim bugün. Şu MIBG’yi bir atlatsak, asıl o zaman göreceksin sevincimi Şebnem’cim.