Gun 40: Seattle

Dun yazmadim, birkac gundur herkes Seattle diyor, ben ise bu kez dilimi isirip, varmadan yazmak istemedim. Dun "Istanbul"a gittik. Ben Metehan'in guzel kahvesinden sonra ikinci kahvemi ictim. Leyla fal bakar derken, Hulya - aslen fotograf sanatcisi, okulu bitirip gelmis, hem garsonluk yapiyor, hem fotografcilik, hem okul -geldi yanimiza, once Leyla'yi dinledi, sonra, ben de bakayim dedi...meger pek guzel bakarmis...tum resmi anlatti...biraz sulugozsunuz sanirim, deyip bizi guldurdu, ve kalktik.

Flashback...

Yil 2007, Agustos 2: Nehir bes aylik olmak uzere, Mahmut'un kongresi derken, biz de takildik pesine, ve Seattle'a uctuk. New York'a kadar Mahmut'la, sonra ben kizlarla, dogrudan Seattle'a.

Seda'lar bir gun sonra donmek uzere tatilde, bizi havaalanindan hic tanimadigim bir komsulari alip eve getirdi. Beni nasil taniyacaksin dedigimde, "Iki cocuklu, 21 saat yoldan gelmis perisan anneyi kolay tanirim" demisti e-mailde, ben gulumsemistim.

NY-Seattle ucagi sahne: aksam ucagi, isiklar kapali, Leyla kendini hic tanimadigimiz ucuncu koltuktaki adamin omzuna atmis, kendinden gecmis uyuyor, Nehir avaz avaz yolculugun artik uzadigini, tadinda birakmamiz gerektigini, uyku saatinin coktan gectigini ve benim kucagimda degil, yuzustu yataginda uyumak istedigini belirtiyordu...tum yolculuk boyunca...ben de uyuyan diger yolculara sakinlik yaratmak amaciyla ayakta gecirdim tum ucusu hemen hemen.

Velhasil havaalanina indigimizde, "acep zorum ne idi" sorusuna bir yanit bulamamis, Yunanli komsunun dogru tahminiyle pes-perisan, eve gelmistik. Kapidan girince...onumde yukari cikan merdivenler, koca bavul, komsuya ayip olmasin diye gule gule demisiz, zira saat geceyarisi bir falan...Leyla'yi ve Nehir'i yataga koymus, evin tertemizligi, ve beyaz halilari karsisinda, nereye degsek leke ihtimali yuksek ortamin gerginligi ile, yilbasindan beri bitmemis cookieleri yemis idim.

...

Sonrasi cok guzel bir tatildi.

Iki yil sonra yine buradayiz, yine Seda'lardan once geldik. Leyla, "Aaa, bir dahaki gelisimizde evde olsunlar` diyordu. Yolculugun en basi, ucaga binmeden onceki, bes dakika avaz avaz olmasina ragmen, Nehir tum yolculukta harika idi. Leyla, "En eglenceli ucak yolculugum` diyerek durumu ozetledi. Handecigimin bile pabucunu dama atti. Handecim bu cocuklar pek bi kadirsinas oluyorlar anlasilan!!

Eve gelip, bahcedeki anahtari bulup iceriye girdik. Leyla "Bizi hirsiz sanmazlar di mi" diye sorunca, koca bavullarla iceri girerken gorunce herhalde sanmazlar dedik. Sedacim her seyi dusunmus, kapinin onunde siparis etmis oldugu market kutulari, buzdolabinda ise nefis bir pilav ile etli bezelye bizi bekliyordu. Iki gun sonra onlar da gelecekler, bu kez onlar jet-lag!

Gunun kalaninda baba ile ben uyumaya calistik, baba basardi da, ben cocuklarin uc dakikada bir "bahceye cikabilir miyiz?" taarruzuyle gozlerim kapali, nefis sessizligi dinledim. Disarida harika bir cam kokusu, bana Almanya'yi hatirlatti. Sicaklik, saka gibi, 100 F, yani esittir Houston!! Yag mur is te riz, yag mur is te riz, se rin lik is te riz.

Neyse saat Houston saatiyle 9, Seattle saati itibariyle 7 olmusken Nehir uyuyor, anne onun yanina yatmaya hazirlaniyor, Leyla ile babisko henuz ayaktalar.

Not: Nazli Hanim ne guzel yazmissiniz. Saymayi tam birakacaktim, derken esigi dondum, artik sayilari yazarken uzun ve acili gelmiyor. Renkleri ise hissedersem icimde yaziyorum. Ve gercekten rengim bu yil hep gri, ya da pastel renkler, renklenmesini bekliyorum.

TeknikNot: Kendimi astim, biraz da bir bavulla gelme konusunda direttim, bilgisayarimi kapattim ve evde biraktim. Desktop'ta yaziyorum, TR klavye degil, allahbilir bir ayari vardir da ben bilmiyorumdur. Ev ahalisi gelince artik.

FotoNot: Seda'larda bahçede toprak kazıyorlar.