Gün 30

Bugün, sabah kahvaltıdan hemen sonra Gonca'lara gittik, Dallas'a. Cocuklar oynadilar. Daha dogrusu Nazlı ve Leyla rahat rahat, keyifli oynadilar ama Nehir biraz zorlandı. Bazen aralarına girmekte, bazen ablasını paylaşmakta. Neyseki nasıl olacak derken, Gonca Nehir için yaşına uygun oyuncaklar getirdi. O da biraz bizim yanımızda, arada "ablalarla" oynadı.

Ve bugün nasıl olduysa, nasıl mı oldu, dün gece üç buçukta uyanıp, geri uykuya çok zor dönüp, uykusuz kalması nedeniyle, saat bire doğru, aç mı falan derken, Nehir üç aylık olana kadar yaptığım gibi kucağımda, ayakta, uyuyakaldı. Ve sanırım geldiğimizden beri ilk kez, başka bir evde, başka bir yatakta uyudu. Öğle uykusunu!!! Bu hem güzel bir ara, hem de mızmız olmayan Nehir'in aralarda ortaya çıkması için vesile oldu!

Gonca yine, poğaçalar, köfte ve pilav, harika bir roka salatası gibi, yemek hazırlığı olmasın, dışarıda yeriz diye konuşmuş olmamıza rağmen hazırlık yapmıştı! Afiyetle yedik. Metehan'ın, bak o sırada Nehir uyanmıştı ellerine sağlık demeyi unutmuştum, şimdi diyeyim, yapmış olduğu Türk kahvelerini içtik.

Sonra bir kitapçıya gittik. Gonca bizim kitapçı merakımızı bildiği, ve onlar da sevdikleri için, bu kez ama bağımsız bir kitapçıya götürdü bizi. Ne kadar da güzel oldu. Ney York, Boston'daki küçük dükkanları saymazsak, bu çok farklı idi hem Borders'dan, hem de Barnes and Nobles'dan. Ben çok kitap bakmadım, çocuk bölümündeki yerdeki minderlerde çocukları izledim daha çok. Ama bana Avrupa'dayım hissini verdi. Çok sevdim. Nehir bütün çantaları alıp, okulculuk oynadı, stuffed animal lar ile oynadı, kitap okumaktan ziyade. Leyla ona bir kitap alayım diye, özellikle de bir Pokemon kitabının "çaktırmadan" reklamını yapıp durdu, ama bugün almayalım, orada okuyalımda direttim, "ha öyle mi ne güzel" yorumlarıyla sınırladım tepkilerimi.

Derken içeri girer girmez ortadan kaybolmuş baba-ama bir şey diyemiyorum, Metehan'la "laflayarak" kitap bakmışlar, babaya çok iy geldiğine eminim- ortaya çıktığında, onları çocuklarla bırakıp, ben de biraz dolaşayım derken, karşıma yine ihtiyacım olan bir kitap çıktı. "The Anatomy of Hope". Harvard'lı bir biliminsanı kronik hastalardan yola çıkarak, "umut" kavramını anlatıyor. Bakalım nasıl bir şey. Benim için ilginç, çünkü bugünlerde düpedüz umut doluyken ben, ah bu kez hayat ben afallatmasın derken, belki kendimi anlama olanağı verir. Bir gün önce RMH'de o kadınla konuşurken de "umut" konu olmuştu.
Neyse merak ediyorum.

Ama tabi önce beyaz dizimi bitireyim!! Hande'cim bu kitap güneyli bir Amerika'lı kızın, "kuzey"e koleje gidip, sonra NY'taki hayatını anlatıyor. Aslında Amerika içindeki, bu kuzey güney farkı kısmı hoşuma gidiyor. aksanını değiştirişi, "naif"liği, yani kaybetmeden önce vs. vs. vs. Biraz fazla local bu anlamda. Ama bitireceğim, çünkü kıza ne olacak sonunda merak ediyorum.

Nerde kalmıştım, kitapçıdan sonra bir anda bana Nişantaşı'nı (Abdi İpekçi caddesinin geniş ve tabi tenha hali) hatırlatan dükkanlar ve restoranlar olan bir yerde, küçük bir gölet etrafında dolaştık. Bu sayede çocuklar, artık saat altı olmuş, güneş biraz etkinliğini azaltmışken dışarıda oynamış oldular. Fotoğrafı Gonca gönderince ekleyeceğim. Çok şirindiler üçü.

Artık saat, altıyı geçiyordu, bari bir şeyler yiyelim öyle yola çıkalım istedik çünkü Nehir'in de Leyla'nın da arabada uyuyacağı kesindi, ve hastaneye dokuzda gelecektik. Yakında bir bistroda yemek yedik. Ve saat sekizde yola çıktık. Gonca'lara bir kez daha teşekkür ediyorum, bizim için harika bir pazar oldu. Gonca da Metehan da, Nazlı da çok çok tatlılar, ve çok denk düştüğümüz bir aile oldular!

Dönüşte doğrudan hastaneye geldik, yani ben kızlarla indim, baba eşyamızı getirdi. Nehir arabada uyumuş, uyandığında pek istekli davranmamıştı hastane işine ama asansöre binip de, yukarı çıkmaya başlayınca, camlı asansör, ne hoşuna gittiyse gitti, ve neşesi yerine geldi, neredeyse. Neredeyse çünkü onu muayene etmek isteyen hemşireye gözlerini kapatıp yana dönerek, ve uyku taklidi yaparak tepki verdi. Ben acaba odayı temizlemediler mi diye şüphe içinde olduysam da, iyi haber, çıktığımız odaya geri geldik. Kürkçü dükkanı. Biraz endişeliydim. Ama ben de Nehir gibi odaya girince sanki daha rahatladım. Hep böyle oluyor, girince içeri buradaki ritme, işlere ayak uyduruyoruz. "Abloşki yanıma gel" diye seslendi ablasına ve Mahmut gelene kadar, ablasıyla alışık oldukları gibi TV izlediler.

Nehir'i odaya getirince, bugün hastaneye gelmeden duşa sokacağımız aklıma geldi, acaba baba gelmeden odada yıkar mıyım diye, denedim ama Nehir hiiç pas vermedi. Bana yardım etmek isteyen Leyla "Ama Nehir banyo çok güzel, bak ayının cave inde gibi oluyorsun, hadi gel" deyince, ona "Sen yıkan orada "dedi önce, sonra Leyla yatağa oturunca yanına, "Hadi yıkanalım" dedi. Biz ciddiye aldık. Baktık, elini duş yapmış, yatakta "yıkanıyor"!!!

Hadi bakalım şu yarını atlatınca bu iş bitmiştir!!! Kalanlar hep tekrar olacak!!!! Kızımın iyi bir tepki vermesini, yan etkileri iyi atlatmasını, "manage" edilebilir tepkiler şeklinde kalmasını diliyorum.

Nehir'im sağlıklı ve mutlu. Ablası "kahvaltıdan hemen sonra gelicez Nehir" diye ayrıldı yanından.

LeylaNot: Leylacım sen çok tatlısın. Bu kez de banyoyu çok beğendi. Küveti, bir şekidle bütün tasarlamışlar, sanıyorum temizliği daha iyi oluyor, seramiğe göre, ayının inine benzetti. Fakat her zamanki Leyla haliyle bunu Nehir'e heyecanlı heyecanlı anlatırken, odadaki hastabakıcı, buradaki adıyla carepartner, gülmeye başladı, Türkçe bilmemesine rağmen, mimiklerine!

HandeNot. Yaparız tatlım! Yalnız ben ne zaman saç yaptırmışım da saçım bozulmasın diye havuza girmemişim!! Bizim akşam programları, konserler, bir zamanlar kartaldık, onlara da çok şükür, saçlarımı taramak yettiydi bugüne kadar. Ha, ama havuza hiç girmem o ayrı : ))) Denizkenarı hayallerine ağırlık verelim lütfen!!!! Beyaz dizileri yeniden aradığınıza inanamıyorum, nostaljinin dibi budur!!!! Bizim kitapçılar bu kadar açık seçik kategorize etmiyorlar, burada tüm geyiğiyle, bir "summer reading" bölümü var, hafif esintiler dolu, bir de dündü sanırım, "love" bölümü vardı, ohoooo, pembe pembe, beyaz beyaz, macera macera. Bir şey diyeyim mi, bugün "Love and Prejudice" ı gördüm de, "tek geçerim!

FotoNot: Gonca fotoğrafları göndermiş, teşekkür ederim, ekledim hemen! Nehir kendine göre olan bir tane değil de ablaların okudukları kitaplardan birini almış eline, gözleri kapalı, Leyla Pokemonları öğreniyor, Nazlı, Leyla, Nehir şirin şirin bakıyorlar. Hadi "cheese" deyince, Nehir hemen gülüyor!