Gün saymayı artık bitireceğim. Çünkü günlerimizin tamamını hastane, hastalık ilişkili yapıyor. Geriye döndüğümde başka yaşadıklarımızı da hatırlamak istiyorum.
Ama bunun daha iyi bir nedeni daha var. Nehir bugünü atlattı sayılır!! Başarıyla, kazasız belasız!!! Çok şükür. İki saati kaldı, antibodiler bitecek. Geçen seferkine benzer bir şekilde geçirdi. Yani ilk iki günü gibi değil, sonraki iki güne daha yakın.
Sabah 9'da IL-2 'ya başladılar. Saat 11'de ise 10 saatlik antibody terapisine. Saat 12'ye kadar normaldi, sonrasında verdikleri, ativan, benadril, ve morfin üçlemesiyle uyuklamaya başladı. Hala ara ara gözlerini açsa da, günün kalanını "off" geçirdi. Uyandığı az zamanda çoğunlukla mızmız. Bir ara ağrısının artmış olduğunu düşünüp, ekstra bir morfin daha istedik hemşireden. Nereden mi, monitöre bağlı, ve kalp atışları hızlanıyor, ağrısı olduğunda. Şimdi 130 larda, 160 lara çıkıyor, normalde ise, 110 civarı (yazarken emin olamadım, baba baksın bakalım buraya, edit ederim).
Aslında çok ferahladım. Ama ne kadar ferahlasam da, "off" görmek çok kolay olmuyor. Yine de aklım bana, "Bu çok iyi, çok çok iyi" diyor. Gerçekten bir kez bir hemşire, ilik naklinde iken, BMT, yoğun bakım olmadığı sürece bizim için çok iyi demişti. Aynen. Özlem'in hep sordurduğu makinaya bağlanmadan, nefes alıp veriyor oluşu, korktuğumuz, vascular leak 'in olmayışı, yeterli ferahlamamız için.
Biraz da bu nedenle günleri bitireceğim. Handecim de sayıyor nasıl olsa! Bundan önümüzde, iki önceki turdan, bir tane de bu turdan var. Böyle gideceğini umuyoruz.
Ummak, umut. Bugün, Leyla'nın hani sevmemiştin diye haklı olarak neden hala okuduğumu sorduğu kitabı bitirdim. Aslında aşkta aradığını bulamayan bir kadındı, ve bulamadı. Yani sonunda, aşk geldiği sürece kabul etmeyi, gittiği zaman da veda etmeyi kabullendi...bu da tevekkül. Yine de alttaki "cotillion" eğitimi, hanımefendilik eğitimi, bize uzak bir alt kültür de olsa, güneyli olma meselesi, şimdi güneydeyken okuduğum için ilgimi çekti. Overall, 10 üzerinden üç le bitirdim. Yine de kitapçılarda sonuçta çok da büyük bölümde zaman geçiremediğim için anlaşılan iyi bir seçim yapamamışım.
Şimdi, şu umudun anatomisine başlayacağım.Bu kitaptan umutluyum!
Bu blog da bir alem oldu, bir ara yemek işine takılmıştım, şimdilerde kitaba döndü. Şaka bir yana çook uzun süredir kitap okuyamamışken, buna Nehir'in hastalığı öncesi de dahil, şimdi okuyabilmek bana kendimi iyi hissettiriyor. İnsanın iç zenginliğini koruması, ve arttırması çok güzel bir his.
Gun saymayi biraksanizda, yazmaya devam edin. Ben her sabah okumaya alistim cunku sizi. Kizlarin ikisi de cok iyi gorunuyor. Leyla varken sizin sirtiniz yere gelmez:)
ReplyDeleteSevgili Zeynep,
ReplyDeleteBlogunuzu uzun zamandan beri okuyorum ve Nehir'de ki olumlu gelismeleri sevinerek yakindan takip ediyorum. Altindan kalkmaya calistiginiz sey hicte kolay degil ama bunu ailecek birbirinize siki siki sarilarak oyle guzel gerceklestiriyorsunuz ki! Umarim Nehir en kisa zamanda sagligina tamamen kavusur.
Bu arada buyuk kiziniz oyle tatli oyle candan oyle iyi bir abla ki okurken yuzumde hep bir gulumseme birakiyor.
Ben Amerika'da yasiyorum ve hemsirelik okuyorum. Onkoloji ve acil servis arasinda gidip gelsemde bazi ozel sebeplerden oturu onkoloji daha agir basiyor sanki. Hastanaler ve hemsirelerle ilgili gozlemlerinizide ilgiyle takip ediyorum.
Kolay gelsin:)
93 gun kaldi.
ReplyDeleteCok sukur bu kombinasyon da uzmeden geciyor. Itiraf edeyim bu 'crazy drug' beni korkutuyordu. Ama Nehir'imi korkutamadi :) Benim guclu kizim bunun da ustesinden geldi, geliyor. Kocaman bir AFERIN ona.
Simdi sira Seattle icin hazirlanmakta. Harika bir degisiklik olacak Nehir ve tabi Leyla icin. Ben bile heyecan icindeyim, kimbilir Leyla ve Nehir nasil kipir kipir olacaklar zaman yaklastikca. Hava size Houston'dan sonra soguk gelebilir, dikkat edin :)
Yasemin'in burnu akiyor, bugun yuzmeye gitmedi. Beni cagirip duruyor iceriden. Hadi ben oyuna...
Opuyorum hepinizi...