Gün 15

Bu günleri saymak acaba zamana daha mı bağımlı yaptı bizi diye düşünüyorum. Tik tak tik tak. Say say bitmez.

Çok farklı bir gün değildi, evde geçirdik. Ev alışverişini yaptık.

Bugün 4 Temmuz havai fişek gösterilerini izlemeye gidelim istiyorduk. Öğlen Nehir uyusun diye çabaladık ama ben uyudum, baba uyudu, Nehir uyumadı. Saat 6 buçukta kucağımda sızmıştı.

Bir bakıma iyi oldu. Havai fişek gösterisi öncesindeki değişik etkinliklere katılmaya çalışmadık. Ve zamanını bildiğimiz ve bu işler buralarda akışa uygun gittiği için, saat 9'a doğru arabaya bindik, görebileceğimiz bir yerde durduk ve tam 9 buçukta başlayan 20 dakikalık gösteriyi keyifle izledik. Ben Nehir sesten acaba korkar mı diyordum ama çok çok da yakın olmadığımız için, eğlenceli geçti.

Yani amaca uygun bir akşam oldu.

Dönüş yolu, trafik nedeniyle bir saate yakın sürdü ama gittiğimize değdi. (Bence). Çocukların ikisi de eğlendi. Leyla dönünce hemen günlüğüme yazmalıyım diye heyecanlıydı, ama döndüğümüzde, saat 11'i bulmuştu, ve yazma işini sabaha bırakmanın daha iyi olacağını düşündü.

Nehir Accutane'i almaya iyi başladı, annesi ve babasını hayrete düşürerek. Bu akşam gerçi bir an "Dondurma yemeyeceğim" dedi, ama ben sonra "Leyla'ya dondurma vereceğim ister misin" deyince, "Ben de ben de" deyiverdi. Hatta baktrimi de dondurmaya kattım. Yine de dondrurmaya alternatif bir yiyecek daha bulmalıyız. Ben erimiş çukulata düşünüyorum.

Henüz tantrum görmedik. Geçen hafta sonu oldukça kötüydü, demekki GMCSF ve antibody, hastane kalışı sonrası imiş. Bu iyi. Cildinde, burun çevresinde kuruluk başladı.

Bakalım.

Nehir sağlıklı ve mutlu.