Gün 32

Gün saymayayım dedim, ama başlık bulamadım. Tamam blog yazarı tutarlılık sorunu yaşamakta, çözünce daha anlaşılır bir düzen, birbirinden güzel başlıklar belki de hem gün, ve yanında belirleyici, ya da belli bir düzende olmadan...

Başlık konusundan çıkayım en iyisi.

Ama bugünü "es" geçsem diyorum.

Gece ben çok az uyuyabildim.

Sabah yine de fena değildik. Ama şu test sonucu çıkmadığı için odada kaldık. Bu sıkıcı oldu. Ama esasen asıl, dressing change'den sonra tepetaklak olduk. Ben geçen seferkine güvenerek, hemşirelere malzeme konusunda biraz bilgi verip, Leyla'yı play room a götürdüm ki yine de odada olmayalım diye. Bunda hem Leyla'yı dışarıda tutma isteğim, hem de uykusuzluğun bendeki güçsüzlük haliyle Nehir'in olası acısından kaçma isteğim etkili oldu.

Biz Leyla ile resim yaparken, uzaktan gelen hemşireyi görünce, hah bitmiş herhalde derken ben, "baba sizi çağırıyor" diye bir hemşire geldi, Nehir de çığlık çığlığa diye. Ben Leyla'yı bırakıp, odaya gittiğimde, baba ve childlife görevlisi, Kristy, Nehir'i tutmuş, Nehir bağırmaktan hıçkırıklar içinde, "Anne konuşamıyorum" diyor, iki hemşire bir bir olup dressing change i daha bitirememişler gibi bir sahne karşıma çıktı.

Baba bana kızmış, bıraktım diye, ben ise yapılmakta olan dressing change in uydurukluğu karşısında babaya kızmış, neden müdahale etmedi diye, hemşirelere diyecek bir şey ise bulamadım.

Bundan beş dakika sonraki sahnede ben ağlıyorum, Nehir ağlıyor ve bizi gören Leyla ağlıyor. Neyse baba Leyla'yı kafeteryaya götürdü, sakinleştrdi, ben de Nehir'i ve kendimi sakinleştirdim.

Bir beş dakika sonraki sahnede asayiş berkemal idi.

Ama Nehir'in kalp atışları 168-170'lerde kaldı, ve 170 sınır olunca, kalan saatleri, ding dingedon geçirdik, alarm sayesinde. Nehir play room a gitmek istiyordu, ısrarla, ve antibodiler olduğu sürece gidemeyeceğimizi hesaba katmamış biz, önce beklemesini, akşamüzeri gidebileceğimizi, sonra ise, uyuyup sonra gideceğimizi söyledik. Nehir ama yatakta durmak bile istemiyordu artık, bir çözüm, koltuğa taşıdık, kalp atışları bir türlü düzelmeyince, anlatamadığı bir ağrısı mı var diye, morfin yapalım dedik, ek doz, bu arada ben sadece ajite oduğuna inandığım için, ativan yapsak dedim, hemşire bize bıraktı...morfin yaptık.

Derken hızırımız Özlem beni Didim'den aradı, ve kimin telefonundan o kadar konuştuysak, ona teşekkür ediyorum, beni sakinleştirdi, ona anlatırken, yine basit bir şeyin bizi nasıl "crack" ettiğini anladım, biraz abarttığımızı belki de. Bir yandan ama bizim sakinliğimizin ne kadar pamuk ipliğinde olduğunu da anladım bir kez daha.

Özlem ise burada olmamızın ne kadar doğru bir karar olduğunu hatırlattı.

Derken rahatladım. Herkes rahatladı. Bütün gün uykuya direnen Nehir Saat 7 gibi uyudu. Şimdi yazarken ateşinin çıktığını öğrendim...Aslında o da büyük olasılıkla bir yan etki ama işin kötüsü, yazarken bile sıkıldım, enfeksiyon riski nedeniyle, yine de kültür yapacaklar, çünkü 38.6, ve bu da yarın da odada tutacakları anlamına gelebilir.

Ben en iyisi biraz sonra yine ateş ölçtüreyim.

İşte bugün. A not so happy day. Nehir sağlıklı. Mutlu olmak için oyun oynamaya ihtiyacı var.

AteşNot: Hemşire kültür yapmak için geldiğinde, ateşi bir kez daha ölçsek, yarın çıkamayacak ona bir şans verelim dedim. BİNGO. Ateşi 37.6 gibi çıktı. There was a farmer who had a dog...Bingo was his name-o!!!

AteşNot: Erken sevinmişim, ateşi çıktı, yine, kültür yaptılar...ve çok zor kan aldılar, bence bugünkü dressing change nedeniyle.

DipNot: Bu ateşin bir enfeksiyon değil, beklenen yan etki olup, gece antibodiler bitince düşmesini diliyorum, ya da kültür negatif gelsin, ya da ikisi birlikte olsun.