Shopping, Park-ing

Sabah yine "kalk" "kalk" sesiyle uyandım. Gerçekten anlayamıyorum, nasıl bir uyanma şeklidir bu?? Nasıl bir aciliyet hissi?? Toddler toddler deyip geçmek lazım ama güzel uykum arkada kalıyor hep. Onu bırakmak zor geliyor zor.

Kahvaltıdan sonra, hazr pazartesi sabahı, etraf tenhadır diyerek, ne zamandır Nehir'e almak istediğim, "crocs" sandalet alma seferine çıktık. Önce, mall'a, yani AVM'ye girmeyeyim diye, sanki varmış gibi hatırladığım bir ayakkabıcıya gittik. Yokmuş. Ama Nehir'le girmek kolay, tabi çıkmak zor. "Anne bunu", "bunu", "bunu"...diye diye, o aldıkça, ben yerine koyarak ama en sonunda hadi sandaletlerini alalım diyerek çıktık.

Galleria'ya gittik, kolayca park yeri bulduk, tam indik, bir baktım, arabasını almamışım. Akıllı bir anne olarak, arabasız büyük bir alışveriş merkezine girip, sonra da kucakta yürü yürü bitmeyen bir dönüş yolu yaşamaktansa, eve geri dönüp, arabayı almaya karar verdim. Babaya da bizimle gelmesini teklif etim. Zarif teklifimi kabul etti. Onun da hatırladığı başka bir mağazaya gitmeye karar verdik, mall a girmektense.

Bu kez çok yaklaşmıştık almaya, sadece lacivert rengi olmasına rağmen, ayak numarası tutsaydı, sonuca ulaşacaktık ama büyük geldi. Nehir "sıkıştı" diyordu ama... Eh, iş yine internete düştü. Rengini de Nehir seçti.

Şimdi bu uzun "sandalet "alışverişini anlatınca aklıma klinikte rastladığım bir anne geldi. Nehir'in ikinci ya da sonraki, bizim nispeten şoku atlattığımız sıralarda onlar yeni teşhis olmuşlardı. Biz kemoterapiyi beklerken onlar da bekliyorlardı. Ve yüzlerindeki ifade "yeni" öğrendiklerini belli ediyordu. Neler hissettiklerini anlamıştık.

İlik nakli öncesi yine rastlamış, ve hastalığını sormuştum. İstatistik bilgisi de olmayan az rastlanan bir türdü. Biz sohbet ederken, bir hemşire geldi. Ve kızının ayakkabısının ne kadar şirin olduğunu söyledi. Halbuki hemşireler hep böyle "şirin" cümleler kuruyorlar, öylesine, ya da gülümseme sağlasınlar diye. Bu tatlı anne de uzun uzun nasıl aldığını, kızının ne kadar çok sevdiğini, naıl giydiği her giysiye uyduğunu falan anlattı...Ben izledim...Bu tür durumlarda, kafalar karışık, kalpler sıkışıkken insan böyle küçük konular üzerinde nasıl duruyor. Tedavisi iyi gidiyordur umarım.

Benim gibi. Aklım sonrada. Nehir'in normal günleri bile çok da normal değil. Bu bizim normale en yakın halimiz ama.

Ben öğlen kafamı yastıktan kaldıramadım. Nehir uyandı ama ben kalkamadım. Hastanedeyken eve gelip uyuduğum o iki geceden beri yorulmuşum anlaşılan.

Sonra bulutlu günden istifade edelim diye parka gittik. İki buçuk saate yakın kaldık. Bunu uzun süredir yapamamıştık. Nehir önce, hiçbir şey yapmak istemedi, hatta "eve gidelim" dedi...sonra açıldı, oynadı, oynadık...

Bekleyiş sürüyor.

Not: Nurgüncüm, nbhope.org ama bir şekilde bugün ben de açamadım. N-Myc faktörü önemli, aşaması erken de olsa, hücre tipi, agresif mi değil mi bilmek gerekir.