Erken Erken Beklerken

Bugünümüz güzel geçti, geçiyor.

Öğlen 2'de hastanede randevumuz olduğu için, sabah erken çıktık, hastane yakınındaki "yeni" parka gittik. Nehir de biz de iyi zaman geçirdik. Bu yeni park gerçekten tam Nehir'e göre, büyük çocuk yok. Nehir yine "kendim başına" dolaştı. Biz ilk (yani ikinci kez) bankta oturup, uzaktan Nehir'i izliyor olmanın tadını çıkardık, babayla sohbet ettik. Babayla birlikte nehir uyurken yaptığımız kaçamak Starbucks kahvelerinden beri bir şekilde vakit geçirmenin keyfini sürdük. Yani ben şahsen!

Öğlen, "İstanbul"a gittik, parka çok yakın olduğu için.

Ve Murat Abisi, Mehmet Abisi servis araları sohbet derken yemek yedik. Yemeğin sonunda Nehir "sütlaç istiyorum" deyince, bir an düşündüm ve kutlamayı bugün yaptık, erkenden. This is the attitude! Pozitif düşünmek diye ben buna derim! Ya da sütlacı görünce pozitif düşüncemiz geldi.

Sonra da hastaneye gittik. İnjection işi yine de bir saatimizi aldı.

Yarın 11.30'daki ilk randevu için, saat 10.00, 10.30 gibi gitmemiz gerekliymiş. Ve saat 4 AM itibariyle yemek yemeyecekmişiz.

Ah işte hiç özlemediğim aç kalma durumu.

Nasıl bir çözüm bulsam bilemedim. Akşama sevdiği patates yemeğini yapıp, sabah dörtte uyandırıp bagel yedirmeyi düşünüyorum. Bakalım.

Önemli olan alacağımız iyi sonucu duymak, biran önce. Ama bir an acaba hastane saatiyle ne kadar sürecek bilmiyorum. Dr. Russell'a "freaked out" durumdayız, n'olur çabuk haber verin diye e mail attık ama email'e bile cevap yok. Bakalım.

Foto: Bugünkü parmak boyası enstantanesi. Enstantane çünkü bir dakika sonra etrafı ve beni boyamak isteyince son verdik. Yıkandığında çıkan bir boya olmasına rağmen, Nehir'e çıkan boya ve çıkmayan boya ayrımını öğretemeyeceğimizden, yarın öbür gün etrafın pastel, suluboya, gazlı boyayla boyandığını görmek istemediğimden izin vermedik...ve küçük bir mutsuzluk yaşandı. Sonra geçti tabi. Ah şu benim vazgeçemediğim huylarım. Ama şimdiden sonra bir anda bir Californian kadına dönüşemem (kategorizasyon nasıl ama) ya, "gel kızım duvarları boyayalım, kendimizi ifade edelim özgürce"...ııh, neysem oyum işte.

FakülteArkadaşlarımaNot: Hoşgeldiniz. Zaten ilk günden destek veren mesajlarınızı okumuş ama tek tek yanıtlayamamıştım. "Geç" duymadınız, küçük bir grup başladık. O zaman "hadi beni takip edin" demeyi uygun görmemiştim. İşlerinize iş katmamak için. Derken kalabalıklaştık, şimdilerde topluluk olduk. Artık iş güç dinlemiyoruz, Nehir'e destek olan herkese, iyi ki varsınız diyoruz.