I'm a Miracle

Bugün sabaha normal bir saatte başladık. Sakin. Dün bir anda ABD'de kalış iznimizin haftaya sona erdiğini, bizim nisan başı yapmış olduğumuz uzatma başvurumuzun ise üç aylık bir süreç olduğunu öğrenmiş, hafif bir panik yaşamıştık. Ilgın ve Tekin imdada yetişti, bir immigration avukatının telefonunu verdiler, ve iyi haber sürece başladığımız için sorun olmazmış. Bu rahatlattı, çıkıp da bir daha girememek, en iyi deyişle, "sıkıntı" olurdu.

Şimdi size ne zamandır anlatmak istediğim çocuk kitabını anlatacağım. Dr. Seuss'tan sonra yine çok çok sevdiğim, zaten klasikleşmiş bir tane. Tamamını anlatamayacağım ama dört kişilik bir aile ayı avına çıkıyor (Kitabın adı: "We're Going on a Bear Hunt"), ve ayı inine ulaşıncaya kadar önlerine geçmeleri gereken zor yollar çıkıyor...uzun otlar, derin bir nehir, çamur, karanlık orman, kar fırtınası...ve her seferinde şöyle yazıyor,

"We can't go over it. We can't get under it. Oh no, We've got to go through it!"

Birazdan bağlayacağım.

Bugün yine tesadüf, ya da yarı tesadüf, çünkü bakıyorum ara ara, NBhope sitesine bir anne şöyle bir mesaj atmış: 27 Nisan'da ch14.18 çalışmasının bir ay içinde açılabileceğini söylemişler onlara, ve ön testler yapmaya başlamışlar. Minnesota'dalar.

İç geçirdim.

Önümüzdeki günlerde bizi durumumuz da açıklığa kavuşacak sanırım.

İş kapıya dayananınca beni yine ilik nakli öncesi olduğu gibi kaygılar sardı. Bir yanda ch14.18, deniyor ki, özellikle de IL-2 maddesinin kullanımı nedeniyle çocuklar yoğun bakım gerektirecek hale gelebiliyor-imiş. Sevgili Dr. Gottschalk da bu maddeyi iyi bulmadığını söyledi, tehlikeli buluyor kulanılmasını. Öte yanda 3F8 tedavisi ki yan etkisi şiddetli ağrı. Biz ilk okuduğumuzda bunu Nehir'e yapamayacağımızı düşünürken, şimdi peşine düştük. Ve yine okudum, tüm aileler şiddetle öneriyor. Benim de çok aklıma yattı, hatta ch14.18 yerine daha mı iyi diye bile düşünür oldum. Ama ağrı işi de zor bir durum. Özleeem??

Kitaba bağlayayım.

Bana bizi çok çağrıştırdı. Nehir'in ilk kemoterapisini alırken ki kendimizi hazırlayışımız, sonra hani tüm katın alarma geçtiği o farklı kemoterapi, derken, ameliyat, sonra etkilerini bilemediğimiz radyoterapi, "öcü" ilik nakli...hepsinden, "yapcak bir şey yok, kızımız için" deyip içlerinden geçişimiz. Nehir'in geçişi.

Şimdi sırada antikorlar var. We can't go over it, we can't go under it. Oh, No! We've got to go through it!

Kitabın sonunda ayıyı buluyorlar, ama o kadar korkuyorlar ki, aynı zor yollardan koşa koşa evlerine, yataklarına, battaniyenin altına, dönüyorlar ve bir daha ayı avına çıkmayacağız diyorlar!

Biz de.

Peki ruh halim böyle iken, iki öğrencimden gelen e-mail ve comment gözlerimi doldurdu. Yaw, şikayet ederim ederim, sonra pırıl pırıl, Türkçeleri benden kuvvetli, teknik yönleri zaten mühendis kökten belli öğrencileri gördükçe, gençleri, bir anda günüm aydınlanır. Yine öyle oldu. Böyle zamanlarda TR için bile o kadar endişe etmiyorum.

Teşekkür ederim.

Nehir-im ne mi yaptı: Karantina hali devam. İyi haber AC etkin değil diyordum ya, meğer sıvısı eksikmiş, şimdi serin serin oturuyoruz. Nehir de memnun. Sıcak hepimizi bunaltıyor imiş. Leyla ile konuştu-k. Halası ile konuştu-k. Elbisesini giyip, önce halası ve Aydo'ya "yakıştı mı?" diye sordu, sonra da annesi ile bale yaptı. Şarkılarını söyledi. Bugün "I believe in miracles"'ı söylüyorduk...bir anda "I'm a miracle" deyiverdi.

Canım kızım, sen bizim mucizemizsin. Ha gayret, o istatistikleri utandır!

Fotonot: Birincisi bugün bizim bahçe pozu. "Anne, sohbet edelim mi" deyip de "sincap gibi" tırmandığı yüksek taşüzeri. İkincisi ilk bakışta sanatsal bir fotoğraf çalışması gibi dursa da hatıraları biraraya topladığım foto. Hani o sözünü ettiğim, çatık kaşlı not defterim, Leyla'nın yapmış olduğu "Nehir'in büyük hali" resmi, altında da minik bir kalp, "büyük" Nehir'in belirgin saçları, hatta kocaman kurdelası var. Ve sevgili kızımın kolumu "stikır"larla "süslemiş" hali.

Dipnot: TV'de "Love from Russia" filmine takıldık, 1963 yapımı James Bond...İstanbul manzaraları harika!