Nehir'i Düşünürken

Dün yazmamıştım, Nehir önceki gece de uyanmıştı. Sat yarımda karnı ağrıyarak uyanmış, saat ikiye kadar oymuş buymuş ayakta kalmıştı. Nehir'in karın ağrısı oldukça benim de kanım ağrıyor. O kadar kemoterapiden sonra bir şey beklemesem de, bir yerlerde birkaç hücrenin saklı kalmış olasılığı beni allak bullak ediyor. Mark Dungan'a bakıyorum, dört buçuk yıl geçmiş, neredeyse beş yıl eşiğini de atlatacaklar, en son "scan"lerde birinin sonucu geç geldlğinde "kafayı yemişti". Nurgün biliyorum Nehir başka bir vaka. Ama diğer vakaları görmezden gelemem. Yani bazı yönleriyle, örneğin birebir neredeyse aynı tedaviyi almış Sydney söz konusu olunca. Bana umut olan bir vaka o.

Neyse Mark Dungan'ın şu benzetmesi de hoşuma gidiyor. Bu durum evin içinde bir fille yaşamaya benziyor. Her an sizi ezip geçebilir.

Durun durun bu ara umutlarım yüksekte (çeviri gibi oldu), yanlış anlamayın. bence son antikor çalışmasının sonuçları çok iyi. "Relapse" ile ilgili bilgiler okuyorum. En çok geride kalan hücrelerin neden olduğunu düşünüyorlar. Bir hücre yetiyor. İşte o zaman antikor çok mantıklı, diğer yollarla yokedilmeyen hücrelerin yokedilmesi "survival"ı önemli oranda arttıracaktır, nitekim arttırdığı iddia ediliyor.

Yani yan etkileri düşündürtse de, Mahmut da ben de kararsız olsak da, hangi antikorun daha iyi olacağına. Birincisi, Hande'nin işaret ettiği gibi, biraz oluruna bırakmak iyi olacak. Zaten ben ameliyat zamanından farklı olarak, merak içinde olmama rağmen Russell'a e-mail falan atmadım. Sabırla salı gününü bekliyorum. Sorularımı oluşturuyorum bir yandan. Özlem de der ki, Ch 14.18 olursa düşünmeyin, datası iyi, 3F8 'te yayınlanmış bir çalışma yok, uzun vadeli "survival"ı arttırdığına dair.

Benim canım arkadaşlarım. Bayağıdır sizi öpmemiştim, size tek tek sımsıkı sarılıyorum. Ağlarım ben şimdi.

...

Dün gece Nehir ağrısız uyudu, bir iki hık pık dışında uyanmadı. Sabah da hiç ağrısı olmadan, she passed her stool (İngilizce yazınca "kibar" oluyor ya). Buna ne kadar sevindiğimi anlatamam. Günüm aydınlandı.

Ve sabah Nehir'i yine parka götürdüm, as tweeted by dad. Aslında istediğim kadar erken götüremedim. Saat 10.05 idi. Yine koşanlar, koşmuşlar parktaydılar. Koşma olayı ise şöyle. Bazen hep birlikte koşsalar da, bazen de anne ve baba çocukları sırayla devralıp, sırayla koşuyorlar. Tabi tabi, Hande'cim güzel demiş, Belgrad Ormanı şehrin ortasında da biz mi koşmuyoruz. Egzos'a ise katılıyorum...of yaw, kurtardık dönünce koştun koşmadın derdinden.

Biz parka salıncakla başladık, Nehir arabadan inerken, "Kardeş çarpmasın bana" diyordu zira. Salıncaktan inmek zamanımızı aldıysa da, birlikte bankta piknik yapma fikri cazip geldi. Peynir, çilek,kuru üzümden oluşan piknik menümüz afiyetle bitirildi. Toprak patikaya gelinince, "Annee, ben koşucam" dedi, ve koşmaya başladı. Bu kez peşinden gitmedim. Patika uzun, çocuk bırakayım dedim. Bizimki gitti, patikadan çıktı, çimlere saptı, ben içimden "Allah vere de karınca falan olmasa derken", baktım, yağmur yağdığında çamur olan bölüme gitti, bir güzel oturdu, debeleniyor da debeleniyor. Ben içimden, "özgür mü bıraksam, peşine mi düşsem" ikilemimden sonra, sakince gittim. Baktım yarı çamura oturmuş, pantalon değiştik.

Artık eve giedelim derken, sonunda kaydıraklara da gitme cesaretini toplayınca, biraz oynayalım istedim. Dünkü çarpma korkusu geçsin istedim. Şansımıza da bu kez tatlı bir oğlan, gelip gülümsedi Nehir'e. Sonra "monkey bar"ın orada, 5 yaşında bir kız çocuğunu seyrederken, babası Nehir'e de yardım edebileceğini söyledi, sonra da pat diye "Does she have a port?" sorunca şaşırdım. Hemşire olmadığını düşündüm ama kadın-erkek ayrımına dayalı meslek stereotypingine de kapılmamak için, "Doktor musunuz?", sorusunu soramadım, kendisi söyleyiverdi, MD Anderson'da onkolog imiş. Bunu neden anlattım, ayaküstü Nehir'i sordu, laflarken, ben yeni antikor çalışmasını, iki yıl "evet-free" sonucunu söyleyince, "çok iyi" dedi. Bu tip sonuçların kanserde zor olduğunu söyledi. Bir onay daha geldi yani. Biraz düşünceli "stay positive" dedi, Yetişkin onkoloğu imiş, çocuklar zor gelmiş gibi söyledi...Bu tip zamanlarda ben moral veriyorum başkalarına, "Tabi tabi, çok iyi gidiyor, merak etmeyin" gibilerinden birşeyler mırıldandım.

İşte böyle düşünceli müşünceli bir gündü.

Öğlen döndüğümüzde baba yemeği hazırlamıştı. Oldukça başarılı bir pilav yapmıştı ve benim köftelerden. Akşam ise ben patates yemeğine brokoli katarak biraz "sağlık" ekledim. Nehir sevdi. "Hande yaptı" dedi, ben ise "Oooo, anne yaptı" diye düzelttim. Hande'cim parktan gelirken de "Hande pasta yapsın" diyordu, bir yandan da "Nursen Teyze börek yapsın" diyordu...İşte Nehir'imin iştah halleri!