Sloan'a geri döndük, yine

Sabah, sizi gönderelim dediklerinde bilemedim. Yani güven kırılınca, bir yanım ayrılmak istemedi. Ama yoğun bakım hali de kalmamıştı. Ara ünitede kalsaydık, Presbyterian yoğun bakımcıları izliyor olacaktı. Ama uzaktan.

Geldik. "Bizim" paramedikler getirdiler, yine. "Yaw, biz bunu da cepten ödüyoruz, taksimetreyi açsanz" diye espri yaptık.

Ama Nehir bu sabah özellikle çok keyifsiz. Onu bu kadar "kopuk" görmemiştik hiç. Bana da, babasına da çok ama çok dokundu. İki haftadır yaşadıklarından sarsılmış görünüyor. Bana, "Üzgünüm" dedi, bu sabah. Dün gece ise çok sıkı bir tantrum geçirdi. Hem sonda tüpünü, hem de oksijen "kanula"sını çekiştirip durdu.

Hak veriyorum ona.

Sabah aklıma, bir şekilde morfinden kesiyoruz, ativanı vermiyoruz, acaba ondan mıdır sorusu takıldı. Yani kimyasal etkenler de olabilir mi diye. Sorup duruyorum, henüz yanıt alamadım. Pek ilgili değil gibi. Yani sanki yaşadıklarının toplamı etkiledi.

Bugün ilk kez ANCde kıpırtı oldu, minik. 0.09, WBC ise 0.6

Lasix i sürekliden altı saatte bire değiştirmişlerdi, creatinin yükselmiş, şimdi, süreyi açacaklarmış.

Yarın röntgen bakalım ne gösterecek.

Ben nasıl rahatlayacağım burada iken bilemiyorum. Gerçi şu anda daha "normal" her şey, değerler de çıkmaya başladı. Bu kez yine "perdeli" odaya geldik. Bu akşam yanımız boş. Baba ise bu kez odaya girer girmez, eşyaları koymadan bir hamlede bulundu, ama boş oda yokmuş. Paramedikler çok tatlıydı. Oda "A" ve "B" diye tanımlı, birnin yatağı televizyona bakıyor, diğeri ise paralel duruyordu. Bize, paralel olan söylendi. Paramedikler ise, bizi, madem tek kişilik oda yok, düzgün yatağa koyalım dediler. Hemşireler bir şey derse, "yanlışlık yaptık" deriz diye...

Bugün RMH'ye duş almaya gittim, sonra da Leyla kamptan geldi. Birlikte kalamadığımız için üzüldü, sonra üzüldüğünü belli edince, ben üzülür müyüm diye, üzüldü...Alem kız, "Herkes kendi duygusundan sorumlu, tabi ki bana her duygunu söyleyeceksin" dedim. Ve birlikte Üsküdar'a yemeğe gittik. Meğer bir de güzel etli yaprak sarmaları varmış. Leyla pilavı da özlemiş. Ve pideyi. Fazla gelen yaprak sarmasını paket ettirdik. Tam kalkarken, baktım, yine köfte-pilav ve sütlaç eklemişler pakete, bana hiç söylemeden. Nehir için.

Leyla ile yemekten sonra hastaneye geldik. Peki yolda kimleri gördük.

Önce bizi yoğun bakıma yollayan haftasonu attendeesini. "Nasılsınız?" dedi, "İyiyiz, geldik" dedim. "Göndermeniz iyi oldu" dedim. Tam onunla konuşurken, bu kez bizi Presbyterian'da kabul eden yoğun bakım fellowu geldi. Yer trafik ışıkları bu arada. Ben de "Ah işte gönderen ve kabul eden" dedim, ayaküstü tanıştılar. "Doctor, doctor"...Sonra da yürürken, Nehir'e hiç bakamadığını düşündüğüm, attendee geliyordu karşıdan. Bizi görmedi bile. Şaşırmadım. Zaten hiç görmedi Nehir'i. Tuhaf bir silsileydi.

Bakalım, creatnin 1.1 e çıkmış. Yapmaları gereken, böbrek dengesini gözönünde tutarak, sıvı verişi ve çıkşını iyi takip ederek, ciğerlerin iyiye gidişinin devamını sağlamaları. Kolay geliyo kulağa, ama ben bir terslik yapmasınlar diyorum. Hımmm, gözüm üzerlerinde, Özlem desteği ile ilerleyeceğiz.

Ve Nehir'i biraz moral olarak toparlamak lazım. Bakalım yarın nasıl olacak.

Desteğinize teşekkürler tekrar. Havva Hanım, çok ama çok geçmiş olsun, bütün çocuklar bizim. Şule Hanım, teşekkürler, bizi düşündüğünüz için. Ben çeşme halimle biraz boşalıyorum. Bugün Leyla ile sohbet ederken, bazen bu sürecin hepimiz için ne kadar zor olduğunu konuştuk, elimizde olmadığını, geçeceğini ve yine birlikte olacağımızı. Leyla soruyordu, "Nehir burada kalsa, doktorlar eve gelse...Ne farkı var?" diye . Sonra baktı olacak gibi değil, "İstanbul'da olsaydı bu hastaneler" dedi. "Evet" dedim, ah işte en güzeli o olurdu.

Not: Bu arada dün gece yoğun bakıma bir çocuk geldi. İlkokul 5.sınıf. Bisikletten düşmüş, başının üzerine...ameliyat olmuştu. Atlatmıştı. Ama kask takmıyormuş!!! Aman dedim. Biz eskiden takmazdık diye, ihmal ederiz, etmeyelim dedim içimden.

Not2: Tam yaprak sarması yerken, Yaprak aradı, Gözdemcim. Çok komikti. Ama Yaprak'a telefonda diyemedim, "Biz de tam yaprak yiyorduk" diye. Leyla sorunca "Kimdi?" diye, "Yaprak" dedim...Yüzünü görmeliydiniz!!