Bugün tartalım dedim, Nehir'i. 15.9 kg çıktı ki, 12, 12.5 iken üzerinde ne kadar çok sıvı olduğunu görmüş olduk.
Zaman alacak.
Bugün yalnız değil hala ile oturduk, sohbet ettik. Ben bir ara RMH'ye duş yapmaya gittim, Nehir'i halasıyla bırakıp.
Dün akşamki hemşiremiz bizimle yine. Biraz tecrübesiz. Dün gece kalktım, kaç gündür ilk kez. Şimdi de, yazarken, zorlanıyorum. Uyku bastırdı.
Devam
ReplyDeleteDevam edicez, hep birlikte. Biz de uzaktan kalplerimizle, dualarımızla, ne yapabiliyorsak. Böyle olucak bu iş, yavaş ve sağlam..zor ama kökünden..
Geçen gün adada yürürken yer, gök, ışık öyle başkaydı ki, sanki doğanın healing power'ı herşeye zerre zerre akıyordu. Böyle bir yere gitseler, Nehir'i götürseler tedaviden sonra derken Ithaca yazınızı okudum. Hep birlikte arkanızda/yanınızdayız ta ki siz maaile iyileşik Nehirinizle Ithaca'ya gidinceye kadar...
yasemin
Sevgili Zeynep,
ReplyDelete"baby steps"... hani onlar ilk adımlarını atarken yüreği hop eder biz annelerin; düşecek mi, bir yerini çarpacak mı, canı yanacak mı diye... En çok da başarabilecek mi diye belki... Ama biliriz ki o adımları tek başına atmak zorunda yürüyebilmek için... Orada yanıbaşında "aferin canım benim, hadi bebeğim başarıyorsun" diye destek olur içimizden gelen atılıp elini tutuvermek dürtüsünü zor zaptederiz...
Çok zor olmalı yanıbaşında oturup sadece tüm varlığınla Nehir'ciğe destek olmaya çalışarak beklemek. Ama biliyoruz ki O'nun ihtiyacı olan da bu... Orada olduğunu bilmek ve ona gereken zamanı kullanabilmek...
Umarım bugününüz daha dengeli adımlarla geçer...
Sizi hışırdayan kuru yapraklar arasında dolaşırken görüyorum sıcak sarı güneşin göz kamaştıran ışığında ağaçlar arasında oynaşarak...
Haydi Nehir'cik, seni bekliyor tüm evren... Seni seviyoruz...
Aklımız, kalbimiz dualarımız sizinle...
Sevgilerimle
Yeşim