Ithaca'nın Gizi

Pazar Bulmacası: Dün bir şekilde önceki güne post etmişim. Tabi şimdi postu yukarı alabildim ama yorumları alamadım. O yüzden ikinci bir giriş olarak aşağıda bıraktım. Soru: Ben ne dedim şimdi?

Esra Hanım, ne iyi etmişsiniz yazmışsınız, bana da iyi geldi "eski" bir çocuktan onay almak!!

...

Nehir bugünü dünkü gibi geçirdi. Karaciğer enzimleri bugün 1000 lere düşmüş. Meğer 1obinlerde imiş, ki normali 18 falan, doktor bana düşünce söyledi. Dün akşam ateşi çıkmış, ama kendi kendine inmiş. Bugün, Sloan'dan bize fikir gelmiyor, siz Teksas'taki doktorla görüşür müsünüz deyince, tabi dedi Dr Sing. Belki birlikte daha iyi fikir üretebilirler.

...

New York'a gelişimiz nisan 27.

Dört ay olmuş.

Haziran ayı idi sanırım, nasıl yapacağız, nasıl sürdüreceğiz burada olmayı diye düşünürken, güzel bir tesadüf sonucu babaya bir yıllık bir ziyaretçi öğretim üyeliği teklif edildi.

Ithaca'da. Tesadüfün nedeni, babanın çok sevgili arkadaşının geçen yıl Ithaca'da ziyaretçi iken, ikinci yıl kalır mısın sorusuna, İsrail'e donmek zorunda kalıp, "hayır" demesiydi. Ve bizim New York'ta olduğumuzu da biliyor olunca, eski hocaları babayı düşünmüşler hemen. Sevgili Ayelette, onların kalamıyor olmasına üzülmek yerine, yerlerine bizim gidiyor olmamıza çok sevindi. (Feridecim, Ayelette bana seni o kadar çağrıştırdı ki bu arada)

Bunu düşündük ve kabul ettik. İsteğimiz, o tarihte, şehre, beş saat de olsa, biraz yakın olmak, Nehir'in ana tedavisi bitince düşünülen 3F8 tedavisini, ayda bir gelerek sürdürmek ve tüm bunları yaparken bir evimizin ve düzenimizin olması idi. Hem de bu sayede Leyla Türkiye'de kalmak yerine bizimle olabilirdi. Böyle bir düzeni New York'ta kurmamız çok zor olurdu. Hem maddi, ama hem de Leyla'nın okulu açısından. New York'ta Leyla'yı gönderebileceğimiz bir okul bulmamız çok zor.

Ama önce işin bürokrasisi zaman aldı. Vize değişikliği gerekti, baba, malum TR'de pasaport mahsuru kaldı.

Şimdi de bu yaşadıklarımız. Düşündüğümüz gibi hep birlikte, eylülde kolaycacık gidebilecekken...şimdi bilinmezlik arttı. Baba Nehir'i bu durumda iken bırakmakta ve ders vermeye gitmekte çok zorlandı.

Ama hayata tutunmamız ve aklımızı yanımızda tutmamız lazım. Nehir buradan çıkacak ve ona Ithaca'nın yeşili, hem de akciğerleri için, çok iyi gelecek. Aklımda Ayelette'in Ithaca çok iyileştiren bir yer, Nehir burada şifa bulacak deyişi var. Aslında sadece Nehir'in değil dördümüzün de doğada olmaya, hadi kendi adıma söyleyeyim, benim şiddetle ihtiyacım var. Tek hayalim bir yeşillik üzerinde, sessizliği dinlemek.

Benim için Ithaca bir açıdan daha ilginç. Biz de ailecek, ben 1 yaşında gibi bebekken, o zamanlar babamın ziyaretçi olarak gitmesi nedeniyle yine Ithaca'da kalmışız. Hayat ilmek ilmek örülüyor.

Leyla: Nurgün endişeli. Aslında herkes. Cengiz, annem... Mahmut nasıl başaçıkacak diye. Buraya gelip gitmesi sırasında nasıl olacak, daha az esnek olacak diye. En önemlisi Leyla yeni ortamına ben olmadan nasıl alışacak diye.

Düşündük. Şu anda bizim için, lojistik olarak, en kolayı Leyla'nın TR'ye dönmesi. Geçen yıl olduğu gibi anneanne ile kalıp, çok sevdiği okuluna gitmesi. Ama bu bizi yeniden aile olarak ayıracak. Leyla geçen yıl başa çıktı, bu yıl da çıkar eminim. Ama bilemiyorum. Annelik hissim bunun iyi olmayacağı yönünde. Geçen yıl seçeneğimiz yoktu, çokça hastanede idik ve Houston'da da göndermeyi düşüneceğim bir okul yoktu. Bu kez farklı. Baba bildiği bir yerde ve Leyla'nın gideceği okul, oradaki diğer hocalrın çocuklarının da gittiği, yabancı çocukların ayrı bir sınıfta destek aldığı, Ayelette'lerden de referanslı bir okul. Ve Ithaca küçük, daha homojen, bizim için daha "güvenli" bir yer.

Şuna karar verdik: Deneyelim hiç değilse. Ailemize bir şans verelim. Yine parçalanmadan önce, bir düzen kurmaya çalışalım. Ve en önemlisi bunu Nehir'in iyileşeceğine inanarak yapalım. Leyla'nın TR'ye gitmesi, okullar açıldıktan sonra bile olsa zor olmayacak. Ama şimdi gidip, yeniden buraya gelmesi onun için çok daha zor olacak. Bir şekilde şu anda, özellikle de RMH'de, kampta geçirdiği günler sayesinde, oldukça "Amerikalı" oldu. Bundan yararlanıp, yeni okuluna alışmasına izin vermek istiyorum.

Ve anneme de söylediğim gibi bir şekilde hepimiz bu süreçten yaralanıp çıkacağız. İzler taşıyacağız. Yani bana tamamen korumaya çalışmak da çok anlamlı gelmiyor. Buradaki aileler bir şekilde bizim gibi geniş aile lükslerinden mahrum, her şeyi birlikte yaşıyorlar, ve kanserle birlikte yaşamlarını yine de bir düzende tutmaya devam ediyorlar. Ben de, anne olarak, en çok bunu istiyorum. RMH yerine bir evde olmak, şimdi belki daha seyrek ama sonra daha sık, hastane dışında, doğada, iki kızımla birlikte günlük işlerle ilgilenmek. Belki başı zor olacak, ama hayalimden hemen vazgeçmeyeceğim. Hayalimizden.