Swedish Marionette Theatre: İsveç Kukla Tiyatrosu

Bu sabah annemin direktifiyle kızları kahvaltıda bırakıp, the Container Store'a (Handecim) gittim. Annem döndüğümde heyecanlıydı, aldığım kutuları merak ediyordu..."Moralimiz düzelir" dediğinde, güldüm. Oda bana göre topluca iken, meğer o ne kadar sıkıntı çekiyormuş, kaç gündür!

Kutu, kutulanıp, biraz daha düzenine girdik. Kutulara ek olarak aldığım buzluk kapları ise annemin yapacağı sulu köfte, köfte, ve börekleri bekliyor!

Bugün New York'ta hava, sıcak dalgası kadar değilse de oldukça sıcaktı.

Bizim ise kısa bir programımız vardı. Sandra'nın kızları mutlaka götür dediği, kukla tiyatrosuna dün bilet almıştım. Koltuk numarası olmadığı ve küçük bir salon olduğu için, biraz erken gidelim dedik. Çok sevimli, sıralara oturulan, eski (1847'de İsveç'ten gelmiş, okul binası olarak düşünülmüş) bir tiyatro binasında üç tane masalın karışımı bir hikaye eşliğinde eğlenceli bir gösteriydi. Kötü Kurt artık iyi olmak ister ve "three blind mice" ona üç şans verir. Üç küçük domuz, Goldilocks'taki üç ayıcık, ve üç küçük keçiyle olan maceraları. Bir saatlik bir gösteriydi. Ve sık sık seyirci katılımıyla çok eğlenceli geçti. En güzeli, gösterinin sonunda, "Bugün kimin doğumgünü" diye sorduklarında, arkamızdaki, iki yaşlarındaki kızın, "Benim" deyip, söylediğimiz doğumgünü şarkısından sonra, yanındaki abisinin, dört, beş yaşlarında, "Ama aslında onun bugün doğumgünü değil" demesiydi. Leyla gülüyordu, "Nehir gibi" diyerek.

Çıkışta, dondurmamızı bir bankta yedikten veya çocuklar yemeye çalıştıktan sonra, Nehir'in şıpır şıpır damlayan dondurmasını atayım diye, çöpe yaklaştığımda, oradaki bankta oturan evsiz kadın "Ben alabilir miyim" deyince, "Tabi", deyip verdim. Sanki çok doğalmış gibi. Bunu gören Nehir ise, "Ben yiiiceeem" demeye başlamaz mı....Başladı ama neyseki uzun sürmedi, "Bak o Teyze bugün birşey yememiş" gibilerinden birşeyler söyleyip, kendimizi taksiye attık.

Bugünlerde bana en iyi gelen, RMH'nin kapısında içeri girince yüzüme çarpan soğuk hava!

Biraz odada dinledikten sonra, Sandra'larla buluştuk ve babaya nispet, ya da o bize nispet yapmasın diye, "Ali Baba"ya gittik. Burası biraz daha uzakta, Üsküdar'a göre çok büyük bir yer. Bugün boş olur derken, değildi...Ve çok güzel ve keyifli bir yemekten sonra, "paylaşma" ve "sessizlik" sorunları başgösterince, kalkma zamanı dedik. Yediklerimiz, midemizde biraz yerleşsin diye, birkaç blok yürüdük. Mark Empire State Binasını görünce, çok sevindi, bir de baktık ki, Chrysler Binası da göründü...Bizim kızlar o kadar heyecanlanmadı oysa. Bizdeki konular daha çok "Aaa bak kelebek", "Aaa bak uğur böceği". Mark ise New Yorklu olduğunu belli etti!!

Güzel bir akşamın ardından uyumak üzere iken, ben de kutu aşkıyla akşamın 10unda etrafı düzenledim! Hande'cim kulakların çınlasın!!

Feride'cim, bak bugün sizi anımsadık, İsveç a Kulübesinde!! Hem de Leyla ilk kez "Pippi"yi okumuşken, bu hafta, bugünkü Tiyatro grubun adı da "Pippi" imiş...Dün Central Park'a giderken, Leyla soruyordu, "Anne ya bütün bunlar tiyatro ise, biz biz değilsek" düşüncesinin binbir türünü!! Gülümsedim!!! Canım arkadaşımla yaptığımız varoluş üzerine binbir sohbetimiz aklıma geldi.

Bugünlerde ben de iyice kabullendim. Herkesin hayatta bir uğraşı var. Ve bu illa sıradan, kabul görmüş, iş sahibi, veya kariyer sahibi olmak değil. Veya toplumun bize sunduğu aile hayatına sahip olmak. Bir şekilde yaşıyoruz ve ölüyoruz. Toplumun dayattığı "mutluluk" kriterleri de çok değişken. Batıda "mutlu" olma işi çok abartılmış durumda. Hayatın yegane amacı gibi. Üstelik sahip olma ile içiçe geçmiş halde. Yaşadığımız, ve başımıza gelenlere anlam vermeye çalışmanın da çok önemi yok. Sadece yaşıyoruz. Ve hayat tüm bu olup bitenden ibaret. Yani ötesi yok. "Normal"i. Normali bu. Bu düşünce (ki filozoflar bu düşünceleri bin yıl önce yazmışlar ama ben yaşayarak ancak şimdi idrak ediyorum) beni sakinleştirdi. "Beklemek", sonrayı düşünmek, anı feci halde ıskalatıyor.

Nehir dün gece, her zamanki gibi, gözümün içine bakarak uyurken, ve arkasında görebildiğim Leyla...İki kızım...yine müthiş bir mutluluk kapladı içimi. Kızlarımla geçirdiğim her gün bir hediye. Ben de Nehir'le akmak istiyorum. Tabi tüm bu huzurlu düşüncelere Nehir'i iyi görürken ulaşıyorum...Daha kırk fırın düşünce tüketmem lazım. Olsun. Şimdi, şimdiyi yaşayayım.

Nehir'im sağlıklı ve mutlu.