Devam: 12.GCSF (doz arttı)

Tik tak tik tak...

WBC 0.4 yine. ANC 0.1'den 0.2'ye çıkmış. Diğer öncü değerlerde de kıpırtı var. Bir yandan, düşüşler devam. Bugün hem kan (HGB 7.9) aldı, hem de trombosit (11).

Bugün attendee çok hoştu doğrusu. Bakalım yarın, 0.5, 0.6 olabilir deyince, gözlerim açıldı benim, biraz inanmaz şekilde. Güldü. Olumlu düşünelim diye. Bu doktoru da sevdim. Bırakmıyor. Vazgeçmiyor. Kök hücreler kıymetli, gerçekten gerekmedikçe kullanmamak arzusunda. Bugün GCSF dozunu arttırdılar.

Ben dün gece dördüncü gece sonunda, uzun ve deliksiz uyudum!! Yani uyum sağladım, RMH'ye. Bu gece artık babaya dinlenme verdik. Aslında bu, Nehir'in de kendini iyi hissettiğinin önemli bir belirtisi. Benden uzak kalabilmek yani. Yoksa koala ailesi gibi oluyoruz. Çok şükür.

Tüm dualarınıza da teşekkür ediyorum.

Sona sakladım.

Dr. Souweidane geldi. Der ki, "kitle" çok küçük. Ama ne olduğu ancak girince anlaşılır. Canlı tümör mü değil mi yani. Ve fakat derinde. Yani girince alabileceği kesin değil. Orada bazı önemli damarlar var imiş, onlara dokunmak riskli olabilirmiş.

Eeee, doktor beyciğim?

Haftaya biraz daha farklı bir MR çekecekler, damarları anlamaya yönelik sanırım.

O da bize eeee, siz ne diyorsunuz dedi?

Hoppala ki ne hoppala.

Benim fikrim: Bu nöroblastomu orada bırakmak iyi değil. Biliyoruz ki 8h9 mikroskopik hastalıkta etkili oluyor. Yani bence hiç görmememiz ideali. Ve ideale yaklaşmalıyız. Doktora da bunu söyledim. Anlaşılan onlar da, doğal olarak, bu konuyu tartışacaklar aralarında. TR'deki doktorların aksine, bizi dinliyorlar, ve diyebiliyorlar ki, "She is tough" ve "Sizi de bizim tümör kuruluna alalım" esprisi yapıyorlar. Bu hoşuma gidiyor. Yani küçük görülmeden, dinlenmek, "adam" yerine konup, danışılmak. Saygı hep karşılıklı.

Dr. Souweidane'e de dediğimiz gibi, eğer karşımızda başka bir cerrah olsa, güvenmediğimiz, o zaman biz de ameliyattan kaçabilirdik, ama bu durumda alınabilcek ne varsa almak iyi fikir gibi duruyor. Güldü yine, "Beni abuse etmek istiyorsunuz yani" diye...evet dedik. O kadar yol bu farklar için geldik dedik.

Aslında eninde sonunda Dr. Souweidane'in kararı olacak. Geçen ameliyatta zor olan kanayan bir tümör olmasıydı. Şimdi ise yeri sorun. Sonuçta her ameliyat bir risk. Bakalım haftaya MR sonuçları ne diyecek.

Adım adım. Önce, yarın ne getirecek, onu görelim. Benim ileriyle ilgili düşünme arzum, bir şekilde aklım yerindeyken hazırlık yapma isteği. Sonuçta bu uzun bir yol. Sadece önümüze bakarsak, atlayabiliriz...Yoksa bugünkü haberler de bir kez daha gösterdi ki, kesin plan yok, her şey Nehir'in bedeninin verdiği yanıtlara bağlı.

...

Derken, akşam yatmamıza yakın, Gülnur geldi. Gelebildiğine çok sevindim, Nehir'i de görebildiğine. Ve Nehir'e getirdiği bileziği kendisinin verebilmiş olmasına. Hem de enerji vermesine!!! Nehir'in akşam yorgun halinden çıkıp, neşesinin yerine gelmesine yardım etti. Teşekkür ederim arkadaşım. Nehir'in melekli bileziğini takışını görmeliydiniz, çok hoşuna gitti. İlk takısı!! (boncuk olmayan yani).

Gülnur gidince ise, elindeki bileziği, İngilizce şakımaya başladı:

I expected this, I expected it

How would you like this

Would you like this

A present

What is the ocean like

Probaby like this

What I can do it

I want my Daddy…

My momy and daddy

What I say, I made it

That…ıhı.

Hold it and hold it.

...

İyi geceler, bizim keyfimiz yerine geldi, yine. Yarına daha iyi uyanacağız. Biliyorum.