Hmmmmph

Hande'nin gönderdiği paket geldi! Handecim üzerinde Nehir fotoğrafı olan tişörtler yaptırıp da fotoğraflarda görünce ben, "bize de", "bize de" demiştim. Hem Cengiz Amca (İnşallah!) kasımda, Nehir için, RMH yararına New York Maratonuna katılacak, giyeriz dedim. (Yazayim da, baskı olsun! Hayırlısı Cengiz'cim, biz seni alkışlayacağız!!!)

Ben az kalsın (!) paketi açmayacaktım, zira tişörtleri gönderdiğini söylemişti Hande, ve çocuklar şimdiden paralamasın diye, bırakacaktım bir kenara!! Ama meraktan, açtım tabi. İyi ki de açmışım. Yasemin Nehir'e kendi yaptığı heykelcikler göndermiş ve bir kart yazmış, Can harika bir kart yazmış, derken, bir paket daha. İşte son paket tam sürpriz oldu. Nehir için yapılmış bir tişört kampanyasından ona da bir tişört gelmiş meğer!! Bundan şimdi haberim oldu ve beni ağlatmayı başardınız. Gerçi bu çok da zor değil ama sulu köfteler içinde zordu!...Ardından da e mail gelmiş. Nehir için tişört alanlar Nehir'e gülümsemişler. Bir grup bağışçı yani, Kaçaker (yani sanıyorum, üç kez baktım, isim doğru mu diye!), Anaokulundaki küçükler poz vermişler hep birlikte!!!! ( http://olmadikislerpesinde.blogspot.com/search?q=nehir) Nehir'e gösterdim, "Adları ne?" dedi...Ah benim aklım saysaydım keşke. Çok teşekkürler. "Olmadıkişlerpeşinde"ye, ve Gojeko'ya, ve katılan herkese!!!!!İçten içten içten!!!

...

Derken dün gece, anneanne, akşam sekiz itibariyle, mide spazmları geçirmeye başladı. Ben önce çok önemsemedim, ama bir türlü durulmadı..."Stresden" dedi. İyi de bence stres yok, diye, ne stresi dedim. Yani bizim için şu günler güllük ve gülistanlık. Bilmiyorum ne oldu ama anneanne sabaha kadar ayakta kaldı. Ben akşam ona homeopatik bir stres ilacı verdiysem de (malum, reçetesiz hiçbir şey yok!!), anlaşılan işe yaramamış. Bari sabah olsun, Presbyterian'ın aciline gideriz dedik. Sabah karşı, bir de telefon, bilmiyorum kim, Nehir 5.30da ayaklanır gibi oldu. Ben onu zar zor yeniden uyuttum, ama kendim dikildim tabi. Önce Sera Amca'yı aradım. Sigorta kapsamlarını öğreneyim diye. Malum, önemli. Sonra Mahmut'u, acep ne zaman gelebiliyor diye...

Ve sabah 8.00 gibi yollandık. Zaten Sloan ile karşı karşıya, ben yol göstereyim dedim. Ama acile Nehir'le girmek istemiyordum. Değerler düşükken en son olmak isteyeceğim yer! Acilde annemin delik deşik, ve saatler sonunda yorgun düşeceğinden de eminim. Neyseki anneanne, yolda biraz açıldı. Biz de onun RMH'ye dönüp dinlenmesine, ve yarın durumu yeniden değerlendirmeye karar verdik. Anneanne tüm gün yattı. Akşamüzeri theraflu aldı iyi geldi gibi, şimdi de uyuyor. Umuyorum basit bir şey çıkacak.

İşte böyle, aşçımız yoruldu anlaşılan. Ben de sabah çocukların ikisini de alıp, hastaneye gittim. Nehir'den kan alındıktan sonra ise, hemen yanıbaşımızdaki La Pain Quaditienne (?)'e gittik. Organik bir şeyler olsun diye. İstanbul'da kahvaltı için getirdikleri tabakla, bugün gelen koca sepet ekmek, ve içine atılmış paket tereyağ maalesef kıyaslanamayacak kadar zayıftı. Açıklıyorum...ve anneme katılıyorum, buranın kahvaltısı ı ıh. Ama Nehir'cim iki tane rafadan yumurta yedi, Leyla ise fındık ezmesi! Ve taze portakal suyu. RMHden tanıdıklarla selamlaşıp, hastaneye geri döndük.

İşte haberler geldi.

Nehir'e yaptığımız GCSF işe yaramış. WBC ve ANC yüksek. Ve bir gün aradan sonra düşmemiş olması iyi. Hemoglobin 6.7 (ama parmaktan daha yüksek olur) dedi (Yichin)...PLatelet, trombosit, düşmüş 19bin. İşte bu iyi olmadı.

Kan ve trombosit aldık tabi.

Ve Dr Kramer bizi gördü.

İyi haber: "MR looks great" dedi biri en sonunda! Küçük, "tiny" bir hemoraj var..."Bence Souweidane ameliyat etmez, sadece Omaya'yı takar ama açıp biyopsiye parça gönderir mi bilmem". "Yine de yarın konuşacak sizinle, karar onun" dedi.

Hmmmm.

Haber: Dr Kramer der ki, "Bir ay oldu, değerler tam toparlandı derken, düştü yine, Nehir "sensitive", duyarlı" dedi. "Kök hücreleri vereceğiz ama onları harcamak istemiyorum, terapik bir şey yapmadan, vermek istemiyorum. Haftaya ikili kemo yapacağız".

Hoppala dedim önce. Sonra doğrusu mantıklı geldi. Bu kadar zaman bir şey yapmadan durmak iyi gelmiyor bana. Yani ilk tedaviden öğrendiğim, üzerine agresif gitmekte fayda var. Bir yandan sordum" Peki hala toparlanamamışken, kök hücreler yeterli sayıda var mı, Nehir'i kemo sonrası toparlamaya yetecek?". "Ben de onu teyid edeceğim" dedi.

Ameliyat: Dr. Souweidane bakalım ne diyecek yarın. Ben en azından açıp, biyopsiye gönderirim demesini umuyorum. Zaten Omaya (kafasına takılacak kateter) takmak için ameliyathaneye gitmişken.

Bence: Başta canım sıkıldı. Ama bu kez bu doktorlara daha çok güveniyorum. Hep, birden çok kafa var, fikir yürüten, ve nöroblastomda çok tecrübeliler. Bence Dr. Kramer kemoyu vererek, kaldıysa canlı hücre onu da yoketmek istiyor.

Sormayı unuttuğum: Radyoterapi düşünecekler mi? Ah ah ah, ikinci sorumu unuttum, yarın sorarım demiştim...hah buldum. O küçük parça canlı hücre ise 8H9 etkili olur mu?? Yapmışlar mı daha önce?

Ek sorunuz varsa, benim aklıma gelmeyen yazın gençlik!

Ah ne bileyim ben.

Akşam terastaki yemek sonrası saksı boyama vardı önce. İçlerine çiçek de getirmişler dikmek için. Sonra da "tie-dye", tişört boyama vardı. Hepsine katıldık. Sonra Leyla "Aşağıda yoga" var diye gitti. Biz Nehir'le yatma hazırlığındayken, yarım saat oldu, Leyla dönmedi. Ben de merak ettim. Nehir'le aşağıya indim. Oturma odasında kimse yoktu. Terasa çıktım, orada da değildi. Hay bin kunduz derken, meğer oturma odasındaki bir odadalarmış, kapı kapalı.

Bari izleyelim dedik. Yoga hocası, bana önce Nehir!in adını sordu, sonra da "Katılır mı" dedi, ben de brace i gösterip, "Sanmıyorum" dedim...Ah benim tatlı Nehir'im...Yapmaya başladı! Sonraki tüm hareketlere katıldı. Hay hay benim küçük aklım, hala öğremedi, çocuklardaki doğal azmi, Nehir'in kendiyle barışık her etkinliğe katılmak isteyişini!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Çok ama çok mutlu oldum. En sonunda "dinlenme" sırasında, yoga hocası gelip, Nehir'e enerji verdi, uzun uzun. Ve Nehir yattığı yerde, gözleri kapalı, hiç itiraz etmedi bu işe, yoga hocasının ona dokunmasına izin verdi. Bir yandan benim elimi tutuyordu. Ders bittikten sonra ayaküstü konuştuk. Yoga hocası dediki, "Size de verecektim ama o kadar bağlı (connected) duruyordunuz ki, ayırmak istemedim" dedi. Mutlu oldum yine. Leyla'nın peşinden ayrılmayacağız, doğru yerlere götürüveriyor bizi...Ve Nehir'i hiçbir şeyden alıkoymayacağım. Ona sınır koymayacağım.

Bakalım yarın ne haberler getirecek.