Kısaca:
Sabah New York'un Modern Sanat Müzesine gezi vardı. Çocukları ne zamandır götürmek istiyordum ama önünde hep uzun kuyruklar olduğundan, hem de kalabalıktan çekiniyordum.
Neyse RMH gezi yapınca, Nehir eksik kalıyor diye üzülmüştüm. Dün nurse practitionerdan izin almıştım ama kalabalık olur mu demişti...Bugün, müzenin salı günleri kapalı, sadece böyle gruplara açık olduğunu duyunca, "atladım".
Küçük bir polis arabasıyla gittik. Hem de çok küçük bir grup idik. Galerin hepsini gezdirmediler tabi, eğitim amaçlı birkaç resim ve heykeli, "installation"ı tartışıp, anlatıp, sonra herkes bir çanta boyadı...Nehir en çok çanta boyama kısmını sevdi!
Polisten rica ettim, bizi dönüşte hastaneye bıraktı. Leyla anneannsiyle RMH'ye döndü, kampa devam etti. Oyuna yani.
Biz ise biraz yorulmuştuk. Doğrusu Nehir nasıl, hele kapsülleri yutacak derken...yuttu şekerim. Sonrasında kucağımda uyumak için. Biraz uyuyabildi ama sonra uyandı, doktor muayenesinde.
İşte, kısaca dedim. Çünkü ateşi, 37 idi. Odada 37, 7 oldu, akşam. Saat yedi gibi terasa çıktık. Şimdi düştü. Ama doğrusu bilmiyorum, sonrasını. Fikren de gerildim. Değerler aşağıya eğilimli, yeni bir "in patient" rutini...Neyse başım zonkladı. Yatacağım, hiç değilse şimdi dinleneyim.
Ah be canım Zeynepcim, ne yogun ve ne stresli gunler yasıyorsun. Bir turlu tam rahatlayamıyorsun, anlık mutluluklarla da nereye kadar? Allah sinirlerine guc kuvvet versin, oyle zor bir isi, oyle guzel idare ediyorsun ki, her gun sana yeniden hayran oluyorum.
ReplyDeleteUmarım Mahmut'da en kısa zamanda doner ve biraz rahatlarsın ve Anneanne de biraz gucunu toplamı, saglıgını kazanmış olur.
Su anda yanında olmayı, Nehirle bir seyler yapmayı, git kocaman bir uyku çek hersey yoluna girecek, degerler de dusecek merak etme demeyi, sana kocaman bir sarılmayı ne çok isterdim bir bilsen. Yaptım say canım arkadasım, sana enerjilerimin en kocamanını yolluyorum...öyleki; asla olumsuz seyler dusunemeyeceksin, hic yorulamayacaksın, hep ileri bakacak, doktorların soyledigi seylerin sadece olumlu olanlarını duyacak, Nehir'in tertemiz bir şekilde okula basladığı gunlere yogunlasacak, Leyla ve Nehir'in birlikte çıktığı tatilleri, Mahmut'la sessiz sakin bahcenizde serin içeceklerinizi yudumladığınızı, guzel muziklerinizi dinleyip, kitaplarınızı okudugunuzu, dostlarınızı ağırladığınızı, yarın ne renk oje surdureceğini dusunebileceksin...bu evrene gelişimizin bir amacı varsa, bu genc yasta, zor da olsa, amacını tamamlamış olmanın huzurunu şimdiden tadabilecek, seçilmiş olmanın gururunu yaşayabileceksin...
Canım Zeynebim, ruhu kendinden bin kat guzel arkadasim, cok yorucu gunler ama, sen bunu da atlatacaksın, biraz dinlen yeter...
Enerjilerim, guclerim kanatlanarak sena ve ailene ulassın...Nehir sadece yuttugu haplarla bile, nasıl inanılmazları basardığını gösterirken sen hic uzulme, degerler dustugu gibi cikacaktır...yeter ki sen dusme!
sevgili zeynep ve canım nehir ciğim
ReplyDeleteumarım bu fedakarlık ve azim dolu mücadeleniz kısa zamanda hayırlısıyla son bulur eski hayatınıza mutlu bir şekilde dönersiniz...en büyük sevgileri enerjileri ve hayalleri gönderiyorum başkentten
Anladığım kadarı ile kemonun etkileri başlamış. Bu sefer belki biraz erken ama zaten biliyorsun önceki ile arası çok fazla olmadı, bu yüzden bu sefer Nehir'ciğim daha erken etkilenmiş olabilir, ne dersin?
ReplyDeleteAma adım adım ilerliyorsunuz, Nehir'cim akışına devam ediyor. Geçen yazılarından birinde "kızıma sınır koymayacağım" demiştin. Sen hiç merak etme, Nehir zaten sınır tanıyacak bir çocuk değil. O engelleri aşmak için gelmiş bu dünyaya, ve engellerin aşılabileceğini göstermek için. Harika bir ekipsiniz. Ailenin bütün fertleri, arkadaşların, dostların hepsi öyle. Akmaya devam Zeynep'cim. Nehir yolu gösteriyor, Leyla sessiz kahraman, varlığı ile akışı kolaylaştırıyor. Bu yolculuğun sonu çok güzel, tüm kalbimle inanıyor ve hissediyorum.
Sevgilerimle,
Tüm kalbimle sizin için şifaların en iyisini en acilini diliyorum. Sevgiler
ReplyDeleteCanim arkadasim,
ReplyDeleteYorgunluk bile Nehir'in atesinin yukselmesine sebep olmus olabilir. Belki de inpatient olmanizi gerektirecek bir enfeksiyon yok, sadece vucudun biraz dinlenmesiyle bitecek bu ates, normale donecek. Sen her ne kadar gerilmekte, bas agrisi cekmekte cok ama cok hakili isen de Nurgun'u dinle ve biraz dinlenmeye calis. Birak kizlar da biraz 'evde' kalsin. Oyun odasinin keyfini sursunler. Sen de en azindan fiziksel olarak bir o koltuk, bir bu koltuga oturup dinlenmeye calis. Biraz kitap okumaya beynini baska dusuncelerle mesgul etmeye calis. Bosalt tum dusunceleri diyecegim ama biliyorum mumkun degil. En azindan baska bir dunya ile ilgili okuyabilirsen birazcik da olsa uzaklasirsin, en azindan kizlardan biri 'anne' diye soze baslayana kadar.
Sana hepsi gececek demekten baska bir sey soyleyemiyorum. Gececegini bilsek bile gecerken sizde biraktigi izler cok yipratici, onu da biliyorum. Arkadasim, guclu olmayi birakma ne olur. Hep iyi dusun. Tumor yok denecek kadar kucuk, bunu hic unutma!!! Bundan sonraki tum tedaviler Nehir'i daha guclu kilmak icin yapilacak. Kan degerlerini yukseltmek icin elimizde bir 'tool' var, olmayabilirdi. Yolda biraz cakil taslari olsa bile, lastiklerimiz saglam, ilerleyebiliyoruz. Yeni tedavileri alabilecek gucumuz var. Nehir'in var. Leyla'nin var. Senin de, Mahmut'un da olsun.
Ben de, en az Nurgun kadar, yaninda olabilmeyi, tum bu yazdiklarimi gozlerine bakarak soylemeyi cok isterdim. Sana sarilip, 'hadi simdi aglama zamani, biraz agla, bosalt icindeki sikintiyi simdi' diyebilmeyi cok isterdim. Ama ancak buradan yazabiliyorum, soyleyebiliyorum. Biraz agla, bosalt icini, sonra da o yuzunu aydinlatan gulumsemen ile kizlarinin ve annenin yanina don. Senin gucun hepsine isik oluyor, hic unutma. Guclu olmayi senden ve Mahmut'dan ogreniyorlari kizlariniz. Ornek olmayi hic birakmayin.
Hepinizi cok seviyorum.
Birbirinize cok iyi bakin...
Siz muthis bir anne ( ve baba) siniz. Sizin gibi de iki evlat yetistiriyorsunuz. Birbirinize cok iyi, en iyi sekilde bakiyorsunuz !
ReplyDeleteYazacak cok sey var belki ama kelimeler yeterli gelmiyor.. Sadece bilin ki dualarimiz, sevgilerimiz hep sizinle.
Nehircigimizi Austin, Texas tan takip ediyoruz. Ben ve esimde cancer survivor'iz. Kucuk kizimi hic gormedigim halde yazdiklariniz beni cok etkiliyor. Herhalde bende bir kiz annesi oldugumdan ve Nehircigimin yasadiklarini biraz daha yakindan anlayabildigimden. Dualarimiz sizinle. Yasadiklariniz hic kolay degil ama inaniyoruzki bu gunlerde gecicek ve geriye yasanmis kotu bir ani olarak kalacak. Isterdik ki daha yakininizda olup sizlere destek verebilelim...Sizleri tanimasakta, yakininizda olamasakta sevgilerimizi ve iyi dileklerimiz gonderiyoruz.
ReplyDeleteGuzel kizimizin gunleri yuzu kadar aydinlik, gozleri kadar piriliti dolu anlarla gecsin...
Allah yardimciniz olsun.