Kemoterapide Dördüncü Gün Kutlaması

Sabah hafta başından beri yaptığımız gibi, 9'da 9. kattaydık.

Kemo öncesi, kahvaltı, ve zofran, ve karın kramplarına karşı ilaçlarını verdikten sonra bir saatlik kemo, sonrasında 15 günde bir aldığı (her gün baktrim yerine), bir saatlik serum antibiyotik... oyun odasındaydık.

Leyla kendine arkadaş edindi bugün, yaşıtı. Ve başka bir odada, "Amaan anne, işte bir şeyler" dediği etkinlikte bulundu!

Öğlen ise karı koca MSKCC'de araştırmacı olarak çalışan Zeynep ve eşi Anıl geldiler. İkisi de çok şirindi (şirin??? sıfat kullanımım gerçekten iyice zayıfladı). Ellerinde ise turkuaz rengi, kabarık bir parti elbisesi...biz rengini görünce, "Aaa, pamuk prenses elbisesi" dedik, ve böylece Nehir kaç zamandır istediği pamuk prenses elbisesine de kavuşmuş oldu. İkisi de genetikte araştırmacı olduklarını söyleyince, ve Anıl kemoterapi ilaçları kombinastonları üzerine çalıştığını belirtince, "Ee, hani bizim kombinasyon" dedik haliyle. Bekliyoruz.

Şaka bir yana, karşımıza yine tatlı insanlar çıktı. Nehir adı Zeynep diye pek komik buldu durumu, ve utangaç haller sergiledi!

Saat ikiye geliyordu, ilaç işleri bitti. Temadarı alışı yine zor oldu, ama aldı. Saat üçte Regine ile fizik tedaviye de gittikten sonra...yeni rutin, ben dışarıda, Leyla, Mahmut ve Nehir içeride egsersiz yapıyorlar. Ve Nehir'in neşe dolu sesleri düşüyor bana. Bense (burayı babaya nispet diye yazıyorum), kendime güzel bir mocha almış, dergi okuyorum!

RMH'ye geldiğimizde, önce meyve yedik, derken baba, "Dur ben bir posta kutumuza" bakayım dedi, ilk kez. Meğer dolmuş, haberimiz yok. Aydın ATM kartlarımızı göndermiş, Meltem Hanım ise "silly band"!!!

Nehir ve Leyla bugün silly band değiş tokuşu yaptılar.

Veee günün en eğlenceli bölümü. Nehir yemek yemeğe, üzerini değişip, yeni elbisesiyle indi. Bu arada Arzu bana 3 Temmuzdaki Central Park Türk konserini yazmış, burnumuzun dibinde, "Duman" olunca listede, haliyle gideriz diye konuştuk babayla, Nehir "Konser ne zaman" diye sorup duruyordu. Ben de, "Bugün değil, Nehircim" diye izah etmeye çalışıyordum ki, bu akşam yemek sırasında gitarıyla şarkı söyleyen bir adam geldi. Hareketli idi. Derken bir gönüllü, gelip, Nehir'e "Do you want to dance" deyince, Nehir bizi masada bırakıp, gitti...ve sanıyorum bir saat, belki de bir buçuk saat dansetti. Etraftakiler de, "Ne güzel dansediyorsun" dedikçe, ayağıda "brace", zıplamaya başladı. Şarkı bitimlerinde, önce alkışladı, sonra da kendi eğilerek selam verdi!!!

Görülmeye değerdi. Elbisesinin kabarık eteklerini sallayışı, dönüşü, eğilmesi...

Ve böylece, maşallah, kemoterapinin dördüncü gününü şenliklerle devirdik.

Bugün duyulmaya değer cümleleri de oldu. Ester'a Leyla'nın doğumgünü hediyesi I-Touch'ı gösterip, "Dis iz hör Ay Tac" demesi. Akşam yemeğe giderken de, "Mam, ay em going to dinır" deyince, benim "Ay am tu" dememe, "Ay em tiri -three-" demesi güldürdü beni.

Ve akşam odaya geldiğimizde, "Anne evimize, yani odamıza bir orman koyalım mı" deyip, bahçe arayışı. Tek kusurumuz bu anlaşılan. Terası gösterdim, "Bak çiçekler de var, yakında açılacak" diye.

Çok şükür, çok şükür, çok şükür.

Nehir'im sağlıklı ve mutlu. Bunu yazmayı özlemişim.