Gün 85: Ch.14.18, IL-2, birinci gün devam

Handecim sayılar karıştı.

Ben hala aynı gündeyim, akşam yazıyorum. Antibodilere başlamaları 12.30'u bulunca, bugün, saat sekiz ama daha zaman var. Nehir sabahı mızmız, uykuya da direnerek geçirdi. Sonunda saat üç, dört itibariyle uyudu. Arada bir gözünü açsa da, "annee, yanıma gelir misin" diyerek, morfinlerin etkisiyle uyuyor.

Uyuyana kadar "canım çekti" diyerek makarna, kraker ve üç dört parça da çukulata yiyince, saat dört buçuk gibi, "karnım" dedi. Biz ağrısı var diye ekstra morfin verdik. Saat altıbuçuk gibi tüm hepsini benim üzerime, yatağa ve kendi üzerine çıkardı.

Evet, Nehir kasımdan beri ilk kez kustu (ben öyle hatırlıyorum).

Doğrusu aklımdan ilk geçen, üzerimdeki yegane hırka, hemen sonrasında ise Nehir'in dressing ve boruları oldu. Hırka yıkanabiliyor imiş. Dressing ise tişört sayesinde temiz kalmış. Yine de asıl metanetimi korumamı sağlayan bu kez, aklımla bin yaşayayım -bu ne biçim laf, ben kızlarımla bin yaşayayım, aklım da bizimle olsun- Texas Children's da ilik nakli sırasında vermiş oldukları, sakladığım, durulama gerektirmeyen şampuanını bu kez, enfeksiyona karşı da hastanede daha iyi temizlik yapalım diye yanıma almış olmam oldu. Temizlendik.

İyice gevşedi, uykuya devam. Tabi şimdiki derdimiz, düşük kan basıncı. Bundan sonraki saatler kan basıncı işiyle geçecek. Kontrol altında tutmakla yani.

Beklendiği gibi her şey. Sevgili anonim, uykunuzdan olmayın ne olur, dualarınız için çok teşekkür ederiz. Böyle güzel dilekleri okumak gerçekten güç veriyor. Nehir sağlıklı ve mutlu. Ve güçlü.