Gün 76: Klinik

Bu sabah kliniğe gittik. Sahi sabah çıkmadan önce Leyla aradı, "Anne, SKYPEyi aç" diye, ve açtığımda, Pelin ile karşımdaydılar, kendi bilgisayarından açmış. Eh, SKYPE sezonunu açtık yine, yeni, yeniden. Nehir ise kim "öte" yanda kim burda karıştırmış olsa gerek, Leyla'ya, "Tankut nerde" diye dayısını sordu.

Sonrasında kliniğe gittik. Ve uzun süreden sonra Dr. Russell ile konuştuk. Aklıma takılan, Dr. Russell'a kalsa bu aralar yaptıracağımız "scan"lerin, Dr. Granger'lar açısından isteğe bağlı olup gerekli görülmemesi üzerine yapmama kararı almaları, ve bundan haberimiz olmayışı. Bilemedim. Mahmut daha rahat. İşte bu havadaki düşünce baloncuğu olarak kalsın.

İyi haber...ne bileyim...ikinci fikir. Dr. Russell'ın central line i çıkarma kararı, tedavi biter bitmez, "scan"leri beklemeden. Enfeksiyon riski çok imiş. Benim zayıf noktam, TR'de enfeksiyon olduğu için, benim hoşuma gitti. Sanırım.

Laf arasında, Nehir iyi, geri gelmeyecek bence gibi bir laf da etti. Bilemedim. Moral mi, gerçek mi, bilemez tabi ama yine de aman dikkat edelim, kendinizi hazırlıklı tutun gibi abuk bir laf yerine bu çok daha iyi geliyor kulağa.

İyi geçti yani ziyaret. Aralık için "scan" tarihlerini almaya başlayacağız, işitme testiyle beraber.

Ve domuz gribi ve normal grip aşısı olacak, dönmeden. Iııh, Özlem, biraz araştır dedi, Cook'takilere de soracağız.

Kısalıyor yazılar...bugün herkes saçına laf etti. Nehir ise, akşam, "Saçıma ne dediler" diye bana sordu. Dün akşam ise kitap okurken, ben bir sayfada, "blue sky" deyip, başka bir sayfada, "cat", derken, Nehir üçüncü bir sayfada gördüğü mavi kediye, "here is a blue cat" demez mi. Bu aralar İngilizceye iyice meraklı oldu. Akşam da babasına, "Patatesin İngizcsi ne" diye soruyordu, sonra da, "Pilavın İngizcsi" gibi sorup duruyor.

Klinikte uzun süredir görmediğim, kızı az görülen bir kanser türüne yakalanmış anneyle karşılaştık. Tedavilerinin bitmesine 21 gün kalmış. Birbirimize şans diledik. Ankara'dan ise bir başka neuroblastom annesi yazmış, bebekken, hatta anne karnındayken teşhis olmuş. Okuyunca tüylerim diken diken oldu. Ali'den sonra, daha önce bizim konuştuğumuz İstanbul'lu diğer aileden sonra bu üçüncü aile. Blog sayesinde biraraya gelmek güzel, dergideki yazı da işe yaramış demek. Bu iyi. belki böyle böyle TR'de de aileler daha etkin hale gelir-iz.

Veee bugün dressing change i ben yaptım. Nehir biraz şaşırdı. Babanın komutlarıyla becerdim. Öğrenmem iyi olacak. Baba gidince, hemşire çağırmaktansa, böylesi daha iyi. İnşallah çok da gerekmeyecek.

İşte "medical" bir gündü bugün.

Yarın Leyla NY'tan uçağa biniyor, Nurgün ve Oğuz, ve çocuklarla. Rötarsız mötarsız iyi bir yolculuk diliyorum!!! Kızım hoş gitsin, su gibi gitsin, neşesiyle gitsin. Biz de gideceğiz.

Nehir sağlıklı ve mutlu, annesi umutlu, hayatı kutlu!