Gün 82: IL-2, Day 2

Rahat sayılabilecek bir geceden sonra. -Abilecek çünkü bir ara beş kez üstüste "bip"leyip durduktan sonra, "air in line" diye diye, çıkıp, hemşireyi bulma işleri derken, hemşire, yatağın üstündeki düğme ile kendisini çağırmamın daha kolay olacağını söyleyinceye kadar..bir de Nehir uyanıp, gece 11 gibi, anlatsın da anlatsın, sonunda yine uyanıp, saat dört gibi uyumak sonucu -abilecek. Bu cümle de son bulabilecek.

Sabah ise bir "giz" olmuştu, sabaha bitmesi gereken ıl-2 torbası, "bip"lemelerin sonucu sabaha karşı değişmişti. Neden diye iki kez sormama, ve gündüz hemşiresinin bir şeyler anlatmasına lakin hala anlamadım. Ama benim şüphem çıkışımızın bir şekilde gecikeceği, ama önemli değil. Sadece "anlamamak" kötü bir duygu. Anlamadım. Acaba hemşire olmamamın bu işle bir ilgisi olabilir mi, neden her şeyi anlamak zorunda hissediyorum.

Yine de Nehir'in sabah yine (m a ş a l l a h) keyfi yerindeydi, baba ise bugünlerde sabahları, elinde egg and cheese bagel ve kahve ile gelince bir güzel görünüyor gözüme.

Nehir ile ilgili mutlaka yazmam gereken iki şey.

Birincisi bir konuşuyor bir konuşuyor. Uzuuun hikayeler anlatıyor, içinde geçen bir cümle gerçeğe yakın, diğerleri, kişiler, yerler, kitap kahramanları herkes birarada, rüyaları sanki. O kadar hızlı ki, not alamıyorum. Sanki bütün yaz Leyla ile oynayınca, onun gibi hayal gücü de dillendirir oldu.

İkincisi "neden" sorusu. Her şey "neden?". Neden güneş var, gündüz, neden gündüz, güneş olduğu için, neden güneş var... gibi kısırdöngülere de varan, ya da hiç bitmeyen ve dededen öğrenmiş olduğum, "maydonozlu köfteden"le sonuçlanan sorgular.

"he hey, indik, çocuklar hadi, hadi çocuklar, hadii...hey, ben de buraya binim, fılaying, hey, dön bakim, fılaying, vuuuuu, vuuuu..."uçağı kaldırıyor"...he heyyye, vat iz, anne, emmm, yine öttü.."monitör"...gitmek istiyorum şuraya...si iz for kuki, buzdolabına gidelim mi..."mutfak oyunu"..."

Derken hemşiremiz geliyor, hiç bitmeyen monitör biplerini çözmek isterken, Nehir'in çığlıkları kapladı oyun odasını. Birkaç dakika sonra, sakinleştik.

"Si iz for kuki...Alo, hah, çıktık yiyoruz, şimdi emmm, bir şey yapacağız, siz oyun oynuyosunuz mu, biz daha pişirecez, bay bay, anne, bak kavve, ılık, yere çilek düşmüş, bir tabak bulalıım, tattitittatti..."

İşte hastane günlüğümüz. IL-2 ile günlerimiz kolay.