Gün 124:

Sabah çok moralli değildim.

Doktorun yolunu gözledim, doğrusu. Sorulara nasıl yanıt verecek diye. Dr. Eames geldi.

Kalp üfürüğü: "intermittent", ara ara dedi. Önemli olduğunu düşünmediğini, dünkü kanla, HGBsi 9.3'e çıkmışken, bugün yine kan vereceklerini, antibodilere hazırlık olsun diye, dinlemeye devam edeceklerini, gerekirse, çıkmadan bir kalp ultrasonu olabileceğimizi söyledi.

Nehir'in durumunu bana sorunca, ben hala eski "iyi" noktasında olmadığını söyledim. Ve esas derdimizin şu anda bu bakteri olması gerektiğini, onlara TR için baskı yapıyor olmak istemediğimi bir kez daha belirttim.

Ateşin, ilaçlardan olabileceğini söyledi. Midesinin de rahatsız olabileceğini. Genel halsizliğinin uzun süren hastaneden de olabileceğini söyledi. Kültürlerin negatif kalmış olmasının iyi bir işaret olduğunu da ekledi.

Domuz gribi aşısı için, gerektiğini, iki doz olacağını, Nehir için var mı yok mu bakacağını burada ya da Houston'da...söyledi.

Ayrılırken, yarın sabah ilk iş Dr. Howrey'in uğrayacağını, ve duruma göre antibodiler için karar vereceğini söyledi.

Şimdi daha rahatım.

Nehir sabah pek neşeli değildi, ama gitgide açıldı. Öğle yemeğinde büyük bir kase Seda'nı yaptığı tavuksuyuna pilavı yedi, yoğurtla. Yemek işleri Seda ile çok iyi oldu. "Amerikalı", evde yemek de pişiren Teyzemiz olunca, marketten alıp, gidip yapması, ve kapıda belirmesi bir saati anca buluyor. Bunda Seda'nın hızı da etkin. Aile için, tarihe bir not, Seda dedeye benzemiş, hızı ve "birşeyler" yapma isteği ile! Bu beni gülümsetti. Doğrusu bizim "yavaş" tempomuza yine de iyi ayak uydurdu. Hatta ilk günler benim de sağlıklı beslenmem için gösterdiği gayret karşısında benim gözlerimin aldığı şekil ile, dün akşam RMH'den brownie, ve cookie, bugün de elmalı pie getirmişti!! Bu da beni gülümsetti. Wise thinking! (Bu arada, Mahmut'çum, RMH'deki yemekler bir güzelleşti bir güzelleşti. Yaz ki her akşam hamburger, yerini farklı ve lezzetli yemeklere bıraktı!)

...

Nehir öğlen, yemeğini yiyip enerjisi yerine gelince, önce oyun odasında oynadı. Hatta oynarken, bir ilk, bir anda hemşirenin verdiği Tylenol'u aldı..-mış- yani bu ben yokken (anne odada yatmış, dergi okuyordu), Seda ile oldu...Ben "Nassı yani?" dedim, "Ağlamadı mı, kendini yere de atmadı mı???" Hayır, sesi bile gelmedi.

Akşam üzeri beş buçuk gibi ise dışarı çıktık. Bugün dinlensin, içerde kalalım derken, sonraki günleri düşününce, kucağımda da olsa çıkarmak istedim. İyiki de çıkmışız. Hiç kucağa gelmeden, bir saat oynadı. En sonunda, yoruldu, kucakta çıktı yukarı. Hava da çok güzeldi. Hande-sinin almış olduğu yelekle pek şıktı doğrusu. Bu ara fotoğraf yükleyemiyorum. Oysa dışarıda fotoğraf da çekiyoruz.

Öğlen de uyumayınca Nehir, saat sekizde, iki kitap sonra, uyuyuverdi. M A Ş A L L A H.

Nehir'ciğimin İngilizcesi de açılıyor. Bugün elini uzatıp, hastabakıcıya "hay fayv" yaptı! Biz Seda ile bakıştık. Artık sorulara, "Yes", "No" yanıt veriyor. Bugün "ver iz it buk" gibi bir cümle bile kurdu. Güler miyim ağlar mıyım. Hastanede İngilizce öğrendi resmen.

Gülerim. Nehir'i akşamüzeri biraz kendine gelmiş görünce içimde çiçekler açtı. "Aylin" demiş ya asıl yorgunluk evde çıkacak. Bana da öyle geliyor. Ama bir yandan da dördümüzün biraraya gelmesini dört değil sekiz gözle bekliyorum. Bugün Nehir küçük arabasını tutmuş, "Buraya anne oturacak, buraya baba, Nehir buraya, Leyla da buraya" diyordu. Ben "Nereye gidiyorlar?" diye sorunca, "Parka" dedi. Evet, hayalimdeki sahne. "Visualization" yaptık.

Beni ayakta tutan, moral veren, hepinize teşekkür ederim. Olacak. Toparlanıyoruz.