Gün 122: Güneşe Uyanmak

Her gecenin bir sabahı vardır.

Bu sabah, yağmurlardan ve gri havalardan sonra güneş açtı.

Birinci haber, Nehir'in hemoglobini 7.6'dan 8'e çıkmıştı. Kendi kendine. İkinci iyi haber, geceki ateş yine olunca, ve bana düşmüş gibi gelince, hemşire baktı ki derece bozuk. Yani gece boyunca ateşi de yoktu. Sabah dörtte kan basıncı düşük olunca uyandırdılar, ve altıya kadar uyumadık. Ama iyi olan, mızmızlığının geçmiş olup kendini iyi hissediyor oluşu idi. Baba ile telefonda neşeli neşeli konuştu.

Sabah en sonunda GMCSF iğnelere başladık. Yani antibodi tedavisinin ön hazırlığına.

Bu arada nöbetçi doktor, Dr. Beam geldi. Ve üfürüğün hemoglobin düşükken olabileceğini söyledi. Yani çıkan ses üfürük gibi imiş.

En sonunda ise cerrah ekibinden bir doktor nasıl diye görmeye gelice, pardon ama bu nasıl dressing diye bir nacizane yorumda bulundum, o da çekmesinler diye özellikle yapıyoruz açıklaması yaptı. Aslında yeterli gelmedi ama, geçtik gittik.

Ve günün sürprizi. Sabah Dr. Beam'den bu güzel havada bahçeye çıkma izni aldık!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Doğrusu hem bana hem de Nehir'e çok iyi geldi, güneşli bir hava, 20 küsur, harikaydı. Bir buçuk saat kadar kaldıktan sonra geldik.

Seda'yı merak edenler.

Sedacım dünden beri arabayla ilgileniyordu. Malum durmuştu. Aküsünün değişmesiyle bugün hikaye son buldu. Yine yeni yeniden çalışan bir arabamız var. Seda alışveriş de yapınca, Nehir'cim akşamüzeri üzüm yedi, sonra Seda'nın yaptığı kuskus karışımını yedi. İştahı yerinde bir gündü.

Nehir bugün kan da aldı, hazırlık olsun diye. Canlandı.

Evet, bu karanlıktan çıkmış olduğumuzu umut ediyorum.