Gün 114: Bug Bugs

Dün akşam sekiz gibi uyumaya başlayıp, uzuun bir uykudan sora sabaha karşı beşte uyanıp, blog yazdım, malum.Her zaman olamayan bir şey oldu, ve sonrasında yeniden uyudum, altı gibi, sabah dokuz buçuktu Nehir ile gözümüzü açtık.

Dinlenmiş uyandım, uzun süreden sonra.

Hande, artık odanın "beofre-after" durumundan mı, RMH ile burası arasındaki ilk gün mekiğinden mi, bilinmez, sabaha tıkalı bir burun ile kalkınca, günü bizden ayrı RMH'de geçirdi. Valla, Hande'ye de mi nazar değdi bilmem. Normal şartlarda "klinik" olarak durumu kötü değil ama bizim şartlar için aynı odada olmak çok anlamlı gelmedi. Ama tabi sabah, biz uyurken, kapıdan kahve bırakmıştı bana arkadaşım!

Nehir de ben de keyifli uyandık. Antibiyotik Nehir'i oldukça toparladı. Plan basit: 72 saat temiz kültür olana kadar, en erken salı, bence çarşamba, buradayız. Hatta yeni enfeksiyon önlemleri nedeniyle de sanırım, odadayız. Sonrası belli değil henüz. Gidişat belirleyecek. Protokol aynı anda antibiyotik ve antibodiye izin verecek mi, doktorlar bakacak. Ama bugün, Özlem'le konuşurken - ki bilmiyorum kaç kez aradı arkadaşım iyi miyiz diye- iyice idrak ettim ki, bir an önce İstanbul'a dönelim diye, doktorlara baskı yapmayacağım. Genel tutumumuz, hep, Nehir'i öncelikli düşünmek oldu. Ne zaman onun için "güvenli" olacaksa o zaman başlarız. Ama zaten bir hafta ile kurtarırsak, hala yapabiliriz. Yalnızca biraz daha sıkışık bir toparlanma olur.

We will continue to "flow".

Böylece sanıyorum ilk kez ana-kız kaldık hastanede. Doğrusu Nehir de keyifli olunca çok rahat geçti. Sabah biraz DVD, derken benim oyun odasından getirdiğim oyuncaklar...

Nehir bugün ayağa kalktı, odada gezdik. Arada Hande öğlen bana sandviçle kapıya geldiğinde, Nehir'e görünmemek için dışarıda kaldı, ben aralıktan konuşurken bir baktım, Nehir almış koca "pole"u yatağın öteki tarafına, dar da bir yer, geçmiş gitmiş. Hem bir iç geçirdim, hem de onun en sonunda kendinden büyük çocuklarda görüp yapmayı istediği, "tek başına pole'u itme"yi başarmış olmasına sevindim. Gücüne hayran oldum.

Hande, Nehir görmeden gittiğini düşünürken, Nehir arkasından, "Hande nerde?" diye soruverdi tabi.

Ama keyfi yerinde olan kızım, bugün ateşi düşse de, tam iyileşinceye kadar odada kalmayı, Hande'nin de hasta olduğu için yanımıza gelmediğini kolaylıkla kabullendi. Dün akşam, Hande'den zor ayrılmıştı oysaki.

Şaşırttı beni yine. bazen iki buçuk yaşının o kadar üzerine çıkabiliyor ki, sonra gelen "tantrum"u anlamakta zorlanıyorum. Tabi tantruma bir kişilik ispatı, güç kazanma savaşı diye bakacak olursak, Nehir'in krizleri iyice anlamlanıyor.

Bugün bana, "Ben parka gidicem, yalnız" diyordu bir ara.

Büyüme sancıları.

Sabah SKYPEde hem Leyla ile hem de babayla konuştuk. Hatta baba ben oyuncak taşırken, ekrandan baby sitting bile yaptı. Akşamüzeri ise Hande'nin arabadan getirdiği CDlerle başalayan müzik dinleme, gelişti, dansa dönüştü. Hokey pokey yapmaya çalıştık. Gerçi en çok sevdiği, "dönmek" kısmı, borusu nedeniyle biraz zor oldu, olabildiğince oldu.

En hoşu, Nehir'in benim müzik listemden çaldığım, 2046 filminin ana teması, "In the Mood for Love" daki dansı oldu. Biraz hüzünlü ama çok sevdiğim bu müziği Nehir sevince çok hoşuma gitti. Onunla müzik paylaşmaya başlamak beni çok mutlu etti. Dinleyin lütfen, hiç aklınıza gelmez iki buçuk yaşında bi çocuğun bu müzikten zevk alacağı. Çocukları "küçük" görme alışkanlığımız bizimle hep.

Nehir açısından en hoşu ise tahminim bir türlü kan almayı başaramadıkları "mavi" borusundan kan almak için, Nehir'e "Hadi bağır" deyip, hemşirelerle birilikte Nehir'in çığlık atması oldu. Sanıyorum Nehir de arkadaşlarına, "Biliyor musunuz, kocaman çığlık atmamı istedi bugün büyükler" diye anlatırdı.

Evet, yapıştırılmış bir diş, iyi bir uyku ve Nehir'i antibiyotiklere hızlı bir cevapla, yine kendinde görmek bana çok iyi geldi bugün.

Akşam ise tam yatmıştım ki, hemşirelerin kapıya yazdıkları tarihi gördüm. 11 Ekim.

Yani 10 Ekimde hepimizden gizli saklı bir arkadaşımız daha 40 olmuştu ve ben bunu kızılca kıyamet ilan etmeyi unutmuştum. Bilge'cim, Amerikan polisi yakalar (!), Yeni döneme güzel bir başlangıç yapmış olduğunu umuyorum ve doğumgününü kutluyorum... dur bakim becerebilecek miyim... Fröhliche Geburtstag....ya da bunun gibi bir şeydi.