Gün 107: Halayı Yolcu Ettik

Sabah yağmurlu bir havaya uyandık. Zaten programımız, kahvaltı, aile boyu banyo ve dressing change idi. Ilgın'a bir "favour" yaparak, ikinci bir dressing change vakası yaşatmayayım, halaya da bir tecrübe olsun istedim.

Artık Nehir banyo bile yapmak istemediği gibi, banyoda rahatlayıp oyun da oynamıyor pek, sonraki işlem gerginliği nedeniyle. Babaya, "Acaba, banyoda biraz ıslatıp, bandajın çıkmasını kolaylaştırsak mı"" diye sorduysam da, o sakin, ve mantıklı bir şekilde sonuna geldiğimizi, enfeksiyon riski almaya gerek olmadığını söyledi.

Ve aslında çok da fena olmayan bir şekilde yaptık bugün. Ben biraz zorlandım, eldiveni yanlış takıp, yeni steril eldiven aramak, ufak tefek hiç yapmadığım hatalarla, bu kez işi kendim zorlaştırdım ama bitti. Bittiğinde Nehir'i öptüm.

Bu fasıl bittiğinde, saat 12 olmuştu, bavulları arabaya koyup, halaya veda pizzasi yedikten sonra, havaalanına yola koyulduk. Nehir "Başka emzik" derken uyumuştu bile. Halayı check-in'in önünde bıraktıktan sonra, "boş" eve dönmeyelim diye, kendimizi Ilgın'lara attık. Attık derken, dere tepe düz kaybolup, ennn sonunda anlamında. Yarım saatlik yol, bir saat oldu çünkü anne otoyol çıkışını muhtemelen kaçırıp, GPS'in bağlantı yol tarifiyle "acaip" yollardan götürdü arabayı, Nehir'i ve kendini. Ilgın'a varmak üzereyken, hala "Ben içeri girdim" diye telefon etmiş, "Aaa hala yolda mısınız" diye sormuştu.

Nehir "ladybug" çizmelerini çıkarmak istemedi önce, Altay alır mı acaba diye. Onu, "Bunlar kız çizmesi", "Hem de ona küçük" diyerek rahatlattıktan sonra çıkardı ancak. Bir ara Altay'ın üç yaş hareketliliği karşısında, "Korktum" dese de, yarım saat sonra bir de baktım Nehir evde koşuyor! Hem de kollarını ve ayaklarını bükerek!

Bu neden mi önemli. Çünkü Nehir ilk kez koşar gibi koştu. Hep bacaklar sopa gibi, eller yanda koşan Nehir'cim meğer bir "rol model" eksikliği içindeymiş. Halbuki Memorial Park koşanlarla dolu ama birebir kendi boyutlarında bir başka çocuk imiş aradığı.

Derken, Altay Nehir'e "kızgın" bakmaya başladı... hoppala derken...Ben Nehir'e "Aaa sen de kızgın bakmayı seviyorsun, hadi sen de bak" deyip de, Nehir kızgın bakınca, Altay güldü. Benim aklıma "deli deliyi görünce..." lafı geldi. Çocukların etkileşimlerinin güzelliği karşısında gülümsedim.

Ilgın'lara gitmiş olmak hem bana hem Nehir'e çok iyi geldi. Hmmm Nehir'in yediği un kurabiyesi, kol böreği, hurmalı kurabiyeyi söylesem mi söylemesem mi... söylemeyeyim, mercimek çorbasını reddedip bunları yemiş olduğunu en iyisi.

Uyku saatimize yakın, eve geldiğimizde, Nehir kendi kendine arabadaki şarkıyı söylüyordu, "Dediz ar pipıl, pipıl (with) çildrın"... Sonra da konuşuyordu, "Oğlum..." Bu da Ilgın'dan.

Halayı da yağmurla yolcu ettik. Su gibi gitsin! İyiki gelmiş, Nehir, Ilgın "Halan mı buradaydı" diye sorduğunda, yüzünde kocaman bir gülümseme, "Halam geldi" dedi. "Halası" teşekkür ederiz arkadaşlığın, güleryüzün için.