Gün 116: Plan

Sabah saat dokuzda, Özlem'i aradığımda, beni rahatlatan blog yorumunu yazmıştı arkadaşım. Doğrusu gerçekten de iyi geldi. Berbat hissediyordum, neden neden neden diye.

Geceyi iyi geçiriyorduk ki, sabah beşte, Nehir'in hemoglobininin 7.8'e indiğini ve kan verileceğini söylediler. Doğrusu inmesi değil de benim "on call" tanımadığım doktorun fikriyle hareket etme isteksizliğim yine başgösterdi, ve hemşirelere sabahı bekleyip Dr. Eames'den karar çıkmasını arzu ettiğimi söyledim. Çünkü eğer enfeksiyondansa, belki kendi kendine düzelir diye ummak istedim.

Sabah Dr. Eames geldi. Bu bakterinin zor bir bakteri olduğu, evet özellikle durumu zayıf çocuklarda tehlikeli olabileceğini, artık kararsız kalacak bir durum olmadığını, bir an önce kateterin çıkmasının iyi olacağını söyledi. Ve (çok şükür) Nehir'in baktrim bile vermeden düzelmeye başladığını, 14 günlük bir antibiyotik tedavisi gerektirdiğini, ama Nehir'in genel durumunun iyiye gittiğini söyledi.

Rahatladım, sayılır. Kaç gün sürecek bilmiyorum. Ateşi 36 lara düşsede, bu sabah yine 37 idi. 37.2 gibi bir ateşi aralıklarla sürüyor. Yani enfeksiyon sürüyor. Doktorlar için iyi bir gösterge, kültürlerin, ilk akşamki dışında, negatif sürmesi.

Allahım böyle kalsın, ve şu işten sıyrılalım.

Şimdilik düşünülen, cumaya kadar devam edip, cuma, cts, ve pazar GMCSFleri olup, pazartesi günü antibodilere başlamak.

Bu, şimdilik bizi hala dönüş seyrinde tutuyor.

Tabi bu, gidişata bağlı. Benim şu anda isteğim, öncelikle bu enfeksiyondan kurtulmak. Tüm bu süreçte hastanede kalma olasılığımız yüksek. Genel "flu" nedeniyle, ve esasen de Nehir'in aldığı üç antibiyotik nedeniyle. Dr. Eames, üç antibiyotikle eve çıkmanın, "insane", delice, olacağını söyledi. Haklı, üç antibiyotiği, IV, borulardan vermeye çalışmak, nerdeysek oraya hapsolmak demek. Ki bu da RMH demek.

RMH ise şu anda pek de güvenli gelmiyor. Hele, Hande sabah nasıl yan odadan aksırma ve öksürük sesi geldiğini anlatınca.

Yani bizde enfeksiyon alarmı "kırmızı". Ve bir anlamda odamız kurtarılmış bölge.

Bugün Kristy imdadımıza yetişti, önce Nehir'e boyaması için balkabağı ve boyalar, sonra da hamur verdi. Hamurlarla sanıyorum, bir buçuk saat falan eğlendi Nehir. Odadaki küçük masanın yanına, oyun odasından bir iskemle taşıyınca, alın size "oyun odası" oldu.

Yine de bu ne kadar sürer, ve Nehir ne kadar dayanır bilemiyorum. Ateşsiz bir 24 saat geçirebilirsek, Nehir'i hastanenin küçük parkına çıkartma girişimim olacak. Ama öncelikle bizim dışarı çıkma iznimiz olmalı. Bekleyeceğiz.

Bu arada bugün en sonunda "dressing change" i de yaptık. Hande Nehir'in başında, hemşiremiz de ayaklarının başında... bittiğinde beni ateş basmış, ama bir saat sonunda üzerimden bir yük kalktığı için rahatlamıştım. Bu ortam Nehir için zor oluyor. Neyseki inşallah, sadece bir tane kaldı.

Sıkacağız dişimizi. Gerçi Sandra der ki, sana sık dişlerini derken dişlerini kır dememiştik. Çok güldüm. Vallahi, o iş böyle bakınca çok normal göründü.

FotoNota hacet yok, odamızdaki oyun odası, Child Life Hande iş başında!

NurgünNot: Gülden Abla, ve Haluk Abi her şeyden önce en sevdiğim komşularım oldular, uzun yıllar, ve karı koca akademisyen hayatlarıyla da benim için model aile. Aile boyu çalışma odası da, onların evinde görüp çok sevdiğim, şimdi de kendi çalışma odamızda uygulamayı hayal ettiğim bir yaşam alanı örneği olmuştur. Ve sonsuz iyi niyet, hassasiyet ve güleryüzleri...