Hande İle 24 Saat

Şimdi herkesin gözleri, tıpkı Sandra'nın bugün SKYPEde olduğu gibi, yerlerinden fırlayacak. Çünkü Hande'yi dün havaalanından saat 15.00 gibi aldık, Leyla ile beraber, bugün saat 15.00'te geri bıraktık. Hande şimdi yine havada.

Ben getireceğim demişti Leyla'yı, getirdi.

Ben bir türlü elim gidip yazmamıştım, 24 saatlik kalışını, o da sağolsun bana biletini kestirdikten sonra söyledi, yer açılırsa falan bakarız diye oyaladıktan sonra. Sonrası, kırk yaşına gelmiş iki kadın, hiç kıyamet kopmadı. Doğrusu 24 saatin kısa oluşu değil de fiziksel olarak Hande'ye bir zarar gelmesiydi beni ürküten. Özlem bol giysin, bol su içsin, ve aspirin alsın diye uyarıda bulundu ve Hande talimata uymuştu.

Sevgili arkadaşım Hande, gerçekten çok az kimsede olan bu kararlılığın, içtenliğin, ve dostluğun için çok ama çok teşekkür ederim. Bu az oldu. Handecim, gerçekten ne yazsam, nasıl yazsam olmuyor. Bugün Yeşim'e yazdım, ablana, yine de az geldi. Tüm kalbimle teşekkür ederim sana.

Leyla ve Nehir'in kalplerini de fethettin. Leyla yolculuklarda ne kadar eğlendiğini, pastasını çok sevdiğini anlatıp durdu. Nehir zaten SKYPEde bile kıkırdar oldu. Tabi o Leyla dönmüyor, sadece sen gidiyorsun diye en rahatımızdı bugün.

En güzeli ise, Hande'nin 16 saatlik değil, sanki iki üç saatlik bir yolculuktan inmiş gibi neşeyle inip, elinde tek bir el çantası, dönüşte de aynı rahatlıkta dönmüş olmasıydı. Bana ne kadar iyi geldiğini anlatamam. Bazen birkaç saatlik sohbet yeter ya, aralardaki minik sohbetlerimiz için bile değdi.

Teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederiz.

Ah bir de bugün sabah IHOP'a gittik, Ilgın da katıldı bize. Bizim ikinci gidişimiz oldu. Kalorileri aldıktan sonra, baba Fort Worth hazırlığı arabayı bakıma götürdü, biz ise söylemeyeyim ama büyük keyifle bir ucuzcu ayakkabı mağazasına girdik, kızlar! Bu en komiğiydi çünkü 10 yıl önce geldiğimde abimin götürdüğü bu mağazayı görmüş, sevdiğimiz Whole Earth Provision'ın tam yanında, benim gitmiş olduğum biraz daha uzakta olduğu için bunun da aynı ucuzlukta olduğunu düşünmediğimden hiç içeri girmemiş, zaten gezmiyoruz mağazaları, bugün Ilgın'a sözedince ve orasının ucuzcu olduğunu öğrenince, zamanımız var, hava 103 derece, hadi bir bakalım dedik. Sonuç, üç kadın birbirini bu kadar mı "motive eder" almaya. Ilgın bile direndi, direndi, direndi, sonunda dayanamadı. Dostlar alışverişte görsün, neşeli, taa ki Nehir'in pili bitene kadar ayakkabıya doyduk. Bilmiyorum bu ayakkabı-kadın ilişkisi nasıldır, nerden çıkmış. Öyle kuvvetli ki, Leyla "hani bana hani bana" durumuna geçti, Nehir ise bir uçtan diğer uca koşup, ayakkabıları eline alıp getiriyordu.

Tek erkek Mahmut'a hiiç görünmeden tüm ayakkabılar dolaplardaki yerlerini aldılar, Hande'ninkiler ise bizim için taşıdığı bavulda.

Sonrasında Nehir'le babayı evde bırakıp, pek kolay olduğunu söyleyemeyeceğim, yüksekçe seste, biz, Leyla ile Hande'yi havaalanına bıraktık. Yolda Leyla da uyumuşken, lafladık. Yolcu ettikten sonra ise dönüşte, Leyla ile sohbet ettik. Leyla'nın soruları da hep, onun kalışı, bizim kalışımız üzerine. "Üç yıl olsaydı"..."Sadece 7 ay mı, bana çok uzun geldi"..."Ne zaman döneceksiniz?". Ona aslında tedavinin bittiğini, normalde bu tarihte dönebileceğimizi, ama doktorların bu yeni hastanedeki tedaviyi de almamızın iyi olacağını söylediklerini anlattığımda önce, "Neee, dönmüş mü olacaktınız" dedi, sonra düşündü ve "Ama Nehir için iyiyse" diye ekledi. Biz de güzel bir ana-kız sohbeti yaptık tüm yol boyunca.

Eve geldiğimizde baba kız uyuyorlardı, ve benim doğumgünü hediyem fotoğraf makinesi gelmişti. Fort Worth'e taşıyamayacağımıza karar verip, Leyla'nın da doğumgünü hediyesini, zaten sorup duruyordu, baba ve Nehir uyanınca verdik. Yazın evde zaman geçirmemize yardımı olsun ve bu yıl ona biraz daha özel bir hediye olsun diye sonunda Wii aldık. Çok sevindi, teniste berabere kaldık, bowling'te yendi, beyzbol ise hiç anlamadım. Omzum ağrıdı bayağı. Gerçekten de aile boyu bir eğlence, çok zevkli. Nehir de elinde ekstra kumanda, havada savuruyordu. İzledi, güzelce.

Neyse bol instruction kitaplı akşamdan sonra günün en heyecanlı bölümü, abla kardeş aynı odada uyuma faslına geldk. Leyla zaten kafayı yastığa koyar koymaz uyudu. Nehir ise başta hevesli görünse de, en sonunda kanapede sızdı, yatağına öyle götürebildik...bakalım gece nasıl devam edecek...

Hande'cim umarım hoşgitmişsindir.

İyi geceler.