Gün 9

Durum fena.

Yani tüm günü mızmız veya tantrumla geçirdik. Bilmiyorum toplam bir saat Nehir'ciğimin sesi az mıydı acaba??

Bakamadım, ilaçlar mı diyorum çünkü sevgili kızım her daim "sesli" olsa da bu kadar değildi. Gerçi benim aldığım haplar düşünülürse, tüm bu sekiz ayı Nehir'in bizzat yaşadığı düşünülürse, ve hala bir sabah sağ, diğer sabah sol, iğne olup duruyorsa, iğne yoksa baktrim gibi acı bir ilacı içiyorsa, olmadı, kliniklere gidip, big huglar, kilosunu ölçmeler, haftada bir dressing change ler, olmadı tanımadığı bir başka klinik, derken, bir hastane....

Off. Nehir'im tantruma girmesin de kim girsin.

Nehir'cim tatlı kızım sana bir türlü yardım edemiyoruz.

Bugün acaba ona da gevşetici bir şey verseler diye düşündüm. Ailecek gevşesek. Tabi ki bu kadar ilaç içinde olamayacağı veya bir bu eksikti dedim. Nurgün der şimdi, "Bırakın kızı siz kaç tane alacaksanız alın".

Evet, haklı da.

Ama aklıma çukulata geldi. Çiğ kakao. Malum antioksidan ve mood a iyi geliyor.

Bugün şuna karar verdik.

Birincisi, Nehir'in uyku ve yemek düzenine sadık kalacak şekilde ayarlanacağız. Çukulata yedireceğiz. Zaten veriyor idik, ama eksik etmeyeceğiz. Başka "doğal" yiyecek varsa, yarayacağını düşündüğünüz yazınız lütfen!

Ve bu sabah Nehir'i yine ancak 10.00'da çıkarınca dışarı ve Nehir parka giderken yolda uyuya kalınca, parkta bile uyanmayınca...Şu uygulamayı deneyeceğiz. Ben (veya Mahmut), sabah piknik sepetiyle, erkenden parka gidip, kahvaltıyı dışarıda edeceğiz Nehir'le, parkta. Ve saat 10.00 gibi eve döneceğiz. Leyla ve geride kalan ebeveyn kahvaltı ve havuz yapacaklar.

Amacımız, Nehir'in Leyla'nın da olmadığı, kendi yaşındakilerin olduğu bir ortamda zaman geçirmesini, güneş saatleri içerisinde hava almasını, ve hareket etmesini sağlamak. Tüm gün Leyla ile birlikte olmaları ikisi için de zor oluyor. Leyla hep temkinli, Nehir de hep "her şeyi yapan" ablası gibi olmaya çalışıp, olamayıp, "frustrated" bir hal alıyor.

İkisi için de daha dengeli olabileceğini umuyoruz.

Bu sabah Nehir uyuyakalınca arabada, bari uyusun diye, "drive through" dan bir kahve aldım, sonra da tıngır mıngır eve yollandım. Eve yaklaştığımızda Nehir uyandı, ve ben de eve gitmektense ne zamandır aklımda olan "doll house" alma işini yapayım dedim. Leyla geldiğinden beri, ikisinin ortak oynaması için de iyi olacağını düşünüyordum. En sonunda, TCH2de zaten Nehir'in oynayıp sevdiği, plastik malzemeli ve hafif olanda karar kıldım. Belki de TR'ye götürürüz diye. Katkılarından dolayı Nurhan ve Bilge'ye teşekkür ediyorum.

Eve geldiğimizde ne kadar doğru bir iş olduğu ortaya çıktı. Leyla Wii'siz bir gün geçirdi, hatta bilgisayarsız. Ve ara ara karışsalar da Nehir ve Leyla'nın aynı şekilde sevdiği bir oyun oldu evde. Nehir oyuncaklarını "Leyla almasın" diye paylaşmama eğiliminde olduğundan, oyun odası iki yaş oyuncaklarıyla dolu olduğundan, "İkinize alıyorum, paylaşacaksınız" diye verdim. Yani ilk resmi paylaşımları.

Anne memnun.

Derken, eve geldiğimizde, Fort Worth'den beklediğimiz Accutane alabilmemiz için gerekli mektup gelmiş mi diye Mahmut'a sorunca, bak posta dedi, bir sürü fatura zarfı. Aaa, bir de ne göreyim, aralarında el yazısı ile adımın yazılı olduğu bir SPA zarfı. Allah allah adıma neden, nedir bu diye açtım ki!!!

Ne kadar güzel düşünmüşsünüz yine!!!! Harika bir doğumgünü hediyesi!!!! Mahmut "Aaaa bak erkek için de varmış, çift varmış" diye asıldı biraz ama hiiiç yok öyle şey. Nelerden ne seçeceğime altı ay içinde karar verebilirsem, yok da yok, ben ise perişanlık içinde, acaba nasıl bir mucizevi "treatment"a gitsem de "başkalaşsam", Şebnemcim demiş ya, kendime yabancılaşsam. Ya da "eski" halime yakınlaşsam.

Arkadaşlarım size bu düşünceli, kadın mı kadın hediyeniz için çok teşekkür ederim.

Şimdi sonunda gün bitmiş, çocuklar uyumuşken, rahatladım. Oysa sabah Nehir arabada uyurken, ağlıyordum. O kadar erkenden uyuyakalmış olmasına, yorgunluğuna, yine iştahsız oluşuna, yüzünün küçülmüş olmasına, güçsüzlüğüne ve çaresizliğime üzülmüştüm. Şimdi yatacağım, Hindistan'dan Bali'ye geçmek üzereydim en son. Geldiğimizden beri okuyamadığım kitabıma döneceğim.

DollhouseNot: Maalesef, malum Teksas, aile sarışın. Eşyaları Leyla yerleştirdi. Bir ara kendimi tutamayıp, balkondaki mutfağı içeri, bizim evimizde çatı arasında olan çamaşr makinesinden ilhamlı tavan arası "laundry" yi en alt kata indirecektim ki kendimi tuttum. Ben ev paketinden "aile" çıktığını anlamamışım, ben de alınca, şimdi iki aile bir evde yaşıyor. İki bebek, iki çocuk, iki anne, iki baba. Paylaşmaları daha kolay oldu.