Gün 2

Cook's tayız.

Öncelikle Texas Children's Hospital'a selam olsun. Arada şikayet etmiş isem affola, gerçekten de Alice Harikalar Diyarı Hastanesi imiş. Burada ilik nakli bölümündeyiz, normal kat olacak demişti Dr. Granger. Bu "ihtimam" kaygılı bir seçimle karışık oda rahatlığı olabilir. Ama sonuç itibariyle "ortam" çok daha hastane gibi. Halbuki burası da bir çocuk hastanesi ama, örneğin duvarlar gri, odada alıştığımız canlı renklerden hiçbiri yok.

Şikayet etmeyeceğim. Birincisi bu tedaviyi çok istedik. Şimdilerde kendime açıklamakta zorlansam da bazen, Nehir'e hiç kıyamasam da, bir şekilde başlayıp bitireceğiz. İkincisi, Cook's bize en iyi fiyatı vererek hayatımızı oldukça kolaylaştırdı.

Ama ben bugünü yazmak istiyorum şimdi. Çünkü sabah babayı "zarifçe" uaynadırıp, her zamanki gibi kahvaltı edip, babaların babalar günlerini kutladıktan ve çocuklar bahçede oynadıktan sonra, değişiklik olsun diye, "iyi" olduğunu iddia eden, Modern Sanat Müzesine gittik.

Binanın kendi mimarisi de çok güzeldi, su ile çevrili, camlara su yansıyor. Zaten malum İstanbul'lu olunca susuz kalmak zor gelir hep. Artık yengeçlik mi deyin, ne derseniz, ama su beni inanılmaz dinlendiriyor.

Ne kadar iyi geldi hepimize anlatamam. Leyla, "Her gün gelsek hiç sıkılmam" diyordu. Sadece resim olacağını düşünüyormuş ama değişik formları görünce, çok sevdi. Ben, hafif, ya da hiç bitmeyen PMS halimden çıktım, baba gülümsemeye başladı, Nehir ise verdikleri skeç defterine karalamalar yapmaya bayıldı.

Leyla en çok Sean Scully diye Amerikalı bir ressamın eserlerini sevdi. Derken bir de 1975-2007 arası her yıl çekilmiş dört kızakardeşin fotoğraflarını sevdiğini söyledi (Biz bu fotoğrafları İstanbul'da gördüğümüzü düşünüyoruz ama nasıl, nerede bilemedik-Santral İstanbul??). Sonra düşündü, "Fişe Takılı Florasan Lambası" (!) dışında hepsini çok sevdiğine karar verdi. Nehir en büyük tepkiyi yukarı doğru uzanan merdivene verdi. Baba Andy Warhol ve Balzac'ın yaptığı bir resmi beğendi. Ben ise fotosunu çektiğim yaşlı kadına bayıldım. Biliyorsunuz bu aralar çok yorgun olan ruhum, yaşlılık ve huzur üzerine yoğunlaşmışken.
karşıma "yaşlı kadın" çıkıverdi. Biraz yüksekteydi, yoksa ben de karşısına geçip oturmak isterdim. Leyla, yine çok şeker kadını, "The Giving Tree"deki en son sayfadaki yaşlı adama benzetti.

Nurgün'cüm Leyla hepimize o kadar iyi geliyor ki. Çok iyi bir kalbi var. İleride üzülme ihtimali yüksek ama bir yanı da "aldırış" etmiyor. Çevresine çok duyarlı, kardeşiyle çok ilgili. Biraz yalnız kalamama endişesi var...bugün onun biran önce gelmesinin ne kadar iyi olduğunu bir kez daha anladım. Hepimiz için. Leyla için de. Arzu ettiğimiz gibi, tedavi başlamadan önce göreceli olarak dahat rahat günler geçirdik. Çok istemiştim. Ben Leyla'ya yoğunlaşabildim. Bugün Nehir de Leyla da zor ayrıldılar. Baba da kolay ayrıldı diyemeyeceğim.

Önce kızlarımın ikisine de M A Ş A L L A H.

Birbirlerinden hiç ayrılmasınlar ve birbirlerine hep destek olsunlar.

Nehircim bakalım yarını nasıl geçirecek. İyi atlatacak. Aklımda bu işi geçirmiş bir kadının yazdığı, "My son did it like flying colours" lafı var.

Yine hooked up oldu. Sabah 9 gibi başlayacaklar, 10 saat sürecek vermeleri antibody i.

Hadi bakalım antikorlar, GD2 maddesi, kaldıysa hala, gidin ve yokedin! Kızlarımla gezecek çok sanat müzemiz var.

Şimdi biraz kitap okuyayım. Ritme bakın ki, tam da bu akşam, kitabın "Pray" bölümüne başlıyorum, Hindistan bölümü yani. Nehir ise bugün, "Uç uç böceği, annem sana terlik alacak"ı söylüyordu.

Dualarımız kızımla.

Fotonot: Birincisinde babayı bulana ödül! Sonuncuda ise aslında Cesar değil, ama aynı devirden bir heykel görünce, Leyla ile biraraya gelsinler dedik.