Bilgisayardaki İnsancıklar: Biz

Leyla'm yolda, Hande bana en kıymetli paketimi getiriyor İstanbul'dan. Cız diye.
Kavuşmak hayal olmadı, gerçek oluyor.

Bu sabah biz uyandık, aman canlı yayını kaçırmayalım diye, hızlıca kahvaltımızı ettik. Aydo, "Aloo" deyince, yerleştik bilgisayar karşısına. Karşımızda bizim evin bahçesi, insanlar geçit halinde, Leyla, arkadaşları, çocuklar, büyükler, büyüklerin büyükleri, sürpriz büyükler...

Nehir'in doğumgününden sonra bu ikinci buluşmamız. Ben her ne kadar duygulanmayacağım dediysem de, tutamadım kendimi. Karmaşık duygular içine girdim. Orada olmak arzusu, ama daha çok bizi sevenlerin bizim için, Leyla eğlensin, bari o "normal" olsun diye gösterdileri çaba beni duygulandırıyor. Hani ne olacak ki, demeden, hiç demeden, Leyla'yı da kırmayıp, ya da ısrarına dayanamayıp, Leyla'nın evinde herkesin biraraya gelmesi. Gerçekten de işini gücünü bırakıp herkes gelmiş ya. Ben ağlamayayım da ne yapayım.

Dostlar kara günde belli olurmuş ya, ne kadar doğru ve biz ne kadar şanslıymışız ki size, dostlarımıza sahibiz. Baştan beri herkes bir ucumuzdan tuttu. Kim ne yapabiliyorsa, burada, orada, bazen başka bir ülkede yaptı. Olağanüstü bir durumda olağanüstü bir "durum" yaratıldı. Biz bu sayede sadece Nehir'e odaklanabildik, hiçbir zaman karanlığa düşmedik. Diyorum ya, kelimeler yetmiyor bazen, gözyaşlarım ondan.

İşte böyle duygular silsilesi içinde bir yandan kendimi tuhaf hissettim. Aydo, bizi, yani bilgisayarı, evin bahçe kapısının hemen önüne, biraz yere yakın yerleştirmiş. Merhaba demek isteyenler, bizim yakınımıza gelip, yere eğiliyorlardı. Bazen bizi bırakıyorlardı biz izliyorduk, sessizce. Arada sesleniyorduk, açık hava sesimizi duyuramıyorduk.

Bu "sahne" beni aldı, taa Leyla'ya hamileyken gördüğüm bir video art a götürdü. İçinde bulunduğumuz durumun sıradışılığı komik geldi. Londra'nın Tate Modern'inde görmüş olduğum, yerde bir televizyon kutusu içerisinde yaşayan bir kadın gibi bir video arttı. Ziyaretçilerin geçtikleri bir koridora yerleştirilmiş, arada seslenen, konuşan, anlatan, cama yapışan bir görüntüydü. Çok beğenmiştim. Uzun süre izlemiştim.

İşte bugün biz de bir bilgisayarın 15inch ekranında hapsolmuştuk. Karşı taraf yemek yiyor, çay, kahve içiiyor, çocuklar oynuyor, önümüzden gelip geçiyorlardı, biz ise o kareye sıkışmış insancıklardık. Nehir içeri girmek istiyor, bahçeye gitmek ve top oynamak isterken, en doğalımızdı. Hatta kendine gidip bir de elbise getirdi ve karşı tarafa uygun, süslendi.

Öğlen, canı yayından sonra, Ilgın'la buluşup, yemek yedik. Garson kız, sürpriz, Nehir'in önüne dondurma koyunca yüzündeki şaşkınlığı görmeliydiniz, ve bizim tabi. Biz daha çok "oldu bir kere yapacak bir şey yok" havasındaydık, Nehir ise silip süpürdü. Sonra da "karnım ağrıdı".

Öğleden sonra, ya da uykudan sonra diyelim, hummalı bir reorganization yaptık evde, Leyla'ya yer açtık. Nehir'in yatağını Leyla'nınkine bitiştirdik, birlikte uyuyacaklar umudu ile. Bakalım, kızlar ne yapacak, kızlar yazmayı çok sevdim, kızlar, kızlar, kızlar, kızlarım.

Canlarım.

Bugünün yapımında emeği geçen herkese çok çok teşekkür ediyoruz, yarın ise heyecanla ellerinize sağlık demeyi bekliyoruz!