Fort Worth: Ronald McDonald House'dan Bildiriyoruz.

Dün hazırlanıp çıkmamız saat iki buçuğu buldu, öğleden sonra, ve dört saatlik bir yolculuktan sonra, saat akşam 19.30 gibi vardık RMH'a.

Arada bir saat Houston içinde dolandık, bir GPS vakası...ama onu sonra anlatırım.

Neyse yolda yeşillikler, bol bol inekler ve atlardan sonra Dallas'a yaklaşırken, yeşillikler azalmaya, ağaçlar kısalmaya başladı. Leyla'ya kovboy ülkesinde olduğumuzu anlattık. O da şaşkın, "Hala kovboy var mı?" diye sordu. Eh, var dedik.

RMH'a ilk gelişimiz ve çok beğendik. Ben devasa mutfağa bayıldım, açık renk tahta ve çelik mutfak aletleriyle çok "trendy". Hala estetik duygumdan vazgeçmemişim. Şaşırdım. Şaşırmamalı ama. Odalar biraz küçük (sonradan öğrendimki, suitler de varmış, ama uzun süre kalanlara veriyorlarmış) ama toplu kullanım yerleri ve genel mimarisi çok sevimli. Oda temizliği kalanlara ait, koridorda duran ortak kullanımdaki aletlerle yapılıyor, çıkarken de temiz teslim ediyormuşuz. Mutfaktaki buzdolaplarında her odanın kendi kutusu var, yiyecek saklamak için ve bir de erzak dolabında yerimiz var. Odada yiyecek ve içecek bulundurmak veya yemek yasak. Ben ise gelirayak Whole Foods'tan aldığım kuru yiyecekleri henüz yerleştirmedim, bakalım sığacak mıyım.

Binanın ortadasında avlusu var, güzel bir oyun yeri, barbekü (!) koymuşlar, restorana bitişik. Ve televizyon odaları, family room, piyano. Aile odası, oturma odası gibi düzenlenmiş, ve basbayağı, geniş koltuk kanape, puf, yemek masası. Yani tamamında bir ev havası yaratmaya çalışmışlar, otelden ziyade, oldukça "cozy".

Ah bir de duvarlardaki fotoğraflar olmasa. Beni biraz geriyor, burada kalan, çoğu kanser hastası çocuğun büyük boy, çerçeveli fotoğrafları asılı. İçlerinden birini neuroblastoma sayfalarından tanıdım.

İşte bu kısaca RMH. Gecesi 15 dolara ailelere müthiş bir yer yapmışlar. Yardımlarla yapılmış, ve yardımlarla işletiliyor.

Gece ben Leyla ile, Mahmut Nehir ile yatacakken, Nehir'in "ısrar"ıyla, üçümüz büzüştük, yatakların birinde. Geceyarısı ben diğer yatağa geçtim neyseki. Sabah altıbuçukta kalktık, Nehir aç karnına olmalıydı, kahvaltı etmeden, lafını da etmeden, RMH ile hastane arası çalıştığı söylenen, shuttle arabaı çağırdık. Geldi, Nehir car seat, Leyla booster'a yerleşti. Kliniğe gidiyoruz dedik, gelen security, "peki" dedi, ve sanıyorum on metre sonunda, "geldik" dedi. Evet, klinik meğer tam karşı köşe imiş! Neyse biz gülerek indik.

Klinik, Texas Childrens ile aynı mantıkta çalışıyor ama çok daha küçüğü. Biiz bayağı büyük bir yerdeymişiz, anladık. Klinikteki tipik, kan alımından sonra, kovboy çizmeli (!) bir doktor tarafından muayene edildi, Nehir ve biz de tedavi hakkında bilgi aldık. O kadar ürkütücü anlatmadı doğrusu. Ben ilk önce, "ağrı"yı sordum. Öncesinde morfin veriyorlarmış, bazı çocuklara yetmiyormuş, sonra dozu arttırıyorlarmış. IL-2'daki yan etkiler de az sayıda çocukta görülüyormuş. bakalım bir form verdiler, okuyacağım.

Klinikten sonra hstaneye geçtik, yine uzun bir beklemeden sonra bone marroe aspiration ve kalp ekosu yaptılar. Yine Texas Childrens a göre oldukça küçük bir ölçek. Biz oldukça donanımlı bir hastanedeymişiz.
Yarın ve sonraki gün boşuz. Perşembe bir klinik randevumuz daha var, cuma, ilk GMCSF'i klinikte yapacaklar. Pazar gecesi ise hastaneye yatacakmışız, ki pazartesi sabahı antikor vermeye başlayacaklar-imiş.

Şu anda akşam. Ben bahçede yazarken, çocuklar bahçede, babayla ve diğer çocuklarla oynuyorlar. Herkesin hikayesi başka, hepsi başka türlü zor hikayeler. İçeride bir adam vardı, Asyalı, çocuğuna yemek pişiriyordu, şimdi başka birinden öğrendimki, Vietnam'lı ve her gün, üç öğün yemek pişiriyormuş, "Mr. Cook" dedi, anlatan. Başka bir çocuğun annesi, ise, Irak'lı imiş. Kuzen evliliği sonucu genetik bir kan hastalığı olmuş, kızlarında....

Böyle bir ortamda bulunmamıştık. Bir ortaklık hissi var, herkes birbirine yardım ediyor, "community" hali, ortak bir nedenle biraraya gelmiş insanlar topluluğu. Başka bir durumda belki de hiç birarada olmayacak bir insanlar topluluğu.

Ve yarın Leyla'nın doğumgünü! Yakınlarda Cheesecake Factory varmış, gitmeyi istiyorum. "Normal"e.