Gün 11

Ne zaman kısacık yazıp yatacağım desem, laf lafı açıyor ve uzatıyorum ama durun bakalım, yorgunum ve dahası kitabı okumaya devam etmek istiyorum.

Yaniii, sabah baba araba tamirine, malum AC, ve pazar günü iki üç exitlik otoyola çıktığım sırada, gerçekten nereden geldiğini anlamadığım küçük bir taş parçası ile küçükçe çatlayan öncamın daha da ilerlememesi için önlem almaya gitti. O gün bir de bardak kırınca ben, "Ama nazar değildir, bu sersemliktir" dedim.

Ben ise evi toplayıp, biraz temizlik yaptım.

Öğlen yemek yedikten sonra, kliniğe yola çıktık, Nehir uyuyakaldı, ama kliniğe varıp, "big hug" zamanı geldiğinde ağlayarak uyandı, ve kalan zaman diliminde oldukça huysuzdu. Muayene bile ettirmedi kendini.

Dr. Russell bizi yine göremeyecekti ama son anda uğradı. Ayaküstü, GMCSFler bu huysuzluğun nedeni olabilirmiş. Genel bir ağrı, ya da sıkıntı hissediyor olabilirmiş. Yapacak bir şey yok, siz "ativane" alın diye gülünce, ben St John's Wortleri ikiye çıkarttım, Nehir'e de versek diye yarı şaka acaba yarı ciddi sordum. Kesin bir hayır çıktı, acaba yarı ciddiysem diye. Yani, bunu yaşayacağız.

Bugün en sonunda, öyle mi böyle mi derken, kırkbeş dakikalık bir eczaene beklemesi sonunda Accutane'i de almayı başardık. Bakalım yarın başlayacağız.

Klinikte Harley'e rastladık, annesinin kucağında idi. İyi görmedim. Hatta ilk kez durgundu. Ne diyeceğimi bilemedim o anda. "Good Luck" dedim. Zor. Allah güç versin. Annesine de.

İşte böyle bir gün llgın'lara gitmemizle, neşeli son buldu. Biz çığlık atan ama nehir olmayan çocuklar gördük. Hatta Nehir sadece bir kez "seslendi", ama evdekinden çok daha çabuk sakinleşti. Ilgın'ın yaptığı yemeklerden yedik, hatta Nurgün memnun olacaktır, Mahmut diğer babalarla sohbet etti.

Aklımda accutane işi var.