"Benimki Nerde?"

Bu sabah daha dinlenmiş uyandım. Gece takım tamdı ama daha rahat yerleştik.

Alışıyoruz; family bed.

Sabah kliniğe gittik. Zamanında. Ama tabi yine de bekledik. Bekleme norm olmuş. Nehir babasıyla beklerken, Leyla okul projesi için mülakat yaptı, ben tercümanlık yaptım. Farklı mesleklerden 10 kişiyle yapması gerekiyormuş, üç kişiyle yaptık, dedim ki, "sınıfta kimse social worker la yapmış olamaz"...İkinci olarak Marcelle (onkoloji hemşiresi) ile yaptık, sonra da Fatih Bey'e rastladık, onunla Leyla Türkçe yapıverdi. Üçü de çocukken karar vermişler mesleklerine. Yadırgadım. Ama hep söylediğim bir şey de doğrulandı, başarının sırlarından bir de bu, erken yaşta odaklanabilmek. Gerçi çevrelerinde görüp özenmişler, belki bu beni kurtarır, yani mühendislikten başka meslek göremedim ben. Onu da istemedim. Durun yaw, Leyla'nı ödevi derken, yine bir meslek ağlaması.

İyi haber: Nehir'in boyu uzamış. Yani görüyorduk demiştim ya, bir türlü ölçüye yansımıyordu.

Normal haber: Kan değerleri düşük, sınırda. Transfusion yapmadılar ama perşembe yine gideceğiz kliniğe.

Neyse, keyifli, stresten uzak bir klinik ziyaretinden sonra, "İstanbul" a gittik. Leyla'yı götürelim istemiştik. Leyla arabayı park edip , indikten sonra demez mi, "Burası Bodrum'a giderken durduğumuz yerlere benziyor " diye, hay benim kızım dedim, bu kadar mı güzel söylenir. Zaten küçükken de değişik yerlerdeki üçgen biçimlerini biliverirdi.

Oturduktan sonra da Nehir'im "pide" demeye başladı tabi, ona yine mercimek çorbası söyledik, önden yesin diye, pideyi de getirmiyor artık Murat Abi. Derken bizim yemekler (pide, lahmacun, döner gibi yararlı seçimler) gelince, Nehir bu kez "benimki nerde" demeye başladı. Ve ona da pide arası tabuli (maydanoz, taze soğan, nane vs, ve bulgur) koydum. Gayet güzel yedi, yine Mahmut şaşırdı, "Bu kız yeşillik yiyor" diye.

Sonra ilkönce Leyla'nın üzerine (onu ıskaladım) bir bardak su, derken de Mahmut'un üzerine bir bardak su döktüm. Büyüsünler diye!

Yemekten sonra ise bu kez üç sütlaç gelince, Nehir yine, haklı olarak "Benimki nerde" diye sordu, neyseki ablası onunla paylaşmaya gönüllü oldu. Birlikte yediler. En son, Nehir, buraya deyip, tabağı oturduğu bankın üzerine koydurup, sıyırıyordu ki, hadi artık bitti diyerek elinden aldım.

Yemekten sonra, kahve içerdeken, Leyla "fal bakayım" dedi, ben de zaten bayılırım ve Leyla'nın hayvan karnavalı fallarını da çok özlediğimden, "tabi" dedim. Bende sevinç gözyaşı vardı, en azından Suat olsa öyle derdi gibi hatırladım. Şöyle dışarı taşan damlacık hani??...Sonra, Leyla'nın anlattığına göre, "Buluttan düşen kuş, köpek, tavuk" gibi hayvanlar vardı, Mahmut'ta "deve"...kalkarken Leyla gayet doğallıkla Mahmut'a dönüp, "Sende de sevinç gözyaşı vardı" dedi.

Benim kızım bilir.

Bu arada, Nehir yanımda, restoranın içerisine doğru cilveler yapıyordu, kime yapıyor diye baktım, Murat abisiymiş. Sanıyorum Ali Abi'nin yerini Murat Abi aldı.

Arabaya bindiğimizde, artık Nehir uyur derken, uyumadı. Hani bizimleyken, klinikten "İstanbul" a gidene kadar uyuya kalan kız, ablasının yanında uyumuyor. Evde de uyumadı. Mahmut, Sera Amca ile Hintli aileden aldığımız eşyayı getirmeye gitti (bir kamyon ve iki adamla). Ben de tam parka gidelim bari derken, garajın kumandasını Mahmut' verip, arabayı da garaja park etmiş olduğumdan, kalakaldık. Gerçi Nehir'in hiç hali de kalmamıştı ama Hermann Parka gider, ördeklere bakarız diyordum. Annem üzüntümü görünce, "Tamam Zeynep, bir kereden bir şey olmaz" dedi. Ama ben çok önemsiyorum. Neyse yorgun olduğunu bildiğim için, ve ben parka gidelim dediğimde bile yorgunluğundan, çok tepki vermediği için az üzülmeye çalıştım.

Annem akşam yemeğini yaparak beni dinlendirdi. Annemlerin oluşu Nehir'in de çok hoşuna gidiyor. Bilmeyenler için, Nehir kimsenin kucağına gitmezdi, artık iki yaşa gelirken o ürkekliği azaldı.

İki kız da yattıkları gibi, hatta Nehir yatağa kafasını koyamadan bile önce, uyudular.