Alüettö janti alüettö, alüettö, Jö tö plümere

Ay lav yu, yu lav mi...nasildi??...

Babaaa, gel bi, müziğimi dinle.

...

Günler geçiyor. Alıştık iyice. Normalleştik sanki. Nehir'in öksürüğü toparladı.

Bugün babanın işyerine gittik. Herkes Nehir'e çok ilgi gösterdi. Bizimki hem ilgiden memnun, biraz da utangaç, dolaştı durdu.

Benim en çok hoşuma giden binaya girip de "Burası hastane dil mi" demesi oldu. Örgütçü ben, binaların, kurumların imajlarını çocuk gözünden görünce gülümsedim. Benzer koridorlar dikkatini çekti herhalde. Yerler halı, uzun koridorlar, asansör kapısı...klinik benzeri idi. Yani "özel" üniversite farkı.

Bizimki işi ileriye götürüp, sonunda ayakkabıları da fora etti, halıda çorapla yürümenin uygun olacağını düşünmüş olsa gerek.

Am enn güzeli Mine Hanım'ın fındıklarıydı. Bir kase yedi. Gitti geldi, "Fındık almaya gidelim mi" diye diye. Sonra da hani "su çeşme"leri var ya, onlardan su içti. En son çıkarken ise Selçuk Bey'in verdiği küçük tahtadan yapılma aslen denizci yaşlı adam ama bizim gözümüzde doktor tonton amca ile neşeyle çıktı. Ağzındaki piposunu ise, "Aa acaba elma mı, ne tutuyor ağzında"diye geçiştirdim.

"Bir gün de benim işyerime gidelim" deyince ben, gülümsedi. Bakalım bizim bina ona nasıl gelecek. "Devlet" üniversitesi.

Buna "observant" çalışması diyebiliriz.

Dün Facebook'tan bir e-mail aldım. 4 yaşında, New York'ta tedavi gören Erin'in annesinden. Zaten Amerika'da yaşıyorlarmış. Erin oldukça ağır bir tedavi, Nehir'den farklı olarak, iki ameliyat ve iki ilik nakli geçirmiş. Şimdi Accutane kullanıyormuş. Erin'in güçlü bir çocuk olduğuna şüphe yok, hepsini atlatmış. Bir an önce toparlanıp, "normalleşmesini" diliyorum.