Döndük

Rötarmış derken 18 saati süren bir yolculukla döndük.

Her şey bir yana son ilik testi daha belli olmasa da, özellikle MIBG içimize su serpti.

Nehir de ben de oldukça yorulduk. Perşembe günü Nehir hafif bir öksürüğe başladı. Derken cumartesi gecesi hafif ateşi çıktı, burun akıntısı arttı. Artık "normal" çocuk doktoruna terfi ettiğimiz için (yeayyyyy), sevgili Barabaros Bey ile konuşup, Nehir'i de muayene ettirdikten sonra reçetemiz: ıhlamur, günde iki saat temiz hava. Açık hava uygulaması aksa da yapmaya çalışıyoruz. Evi de 18 derece tutacakmışız. Bu komik oldu. Çünkü evimiz gerçekten de eskiden hiç ısınmazken, çift cam sonrası biraz daha iyi hale gelmişti. Meğer, gelmemeliymiş. Hatta bu Houston dönüşü, 18.5 derece olmuştu arıza sonucu, biz de üç günün sonunda ancak ısıtmıştık.

Keyfimiz iyi.

Keyfimizin balık sırtında bir keyif olduğunu bilmek beni zorluyor. Bununla birlikte yaşamayı öğrenmek gerek ama bu çok zor.

Bu gidişimiz Christmas'a denk geldiği için klinik hediye ile doluydu. Bir gün tam Nehir ağlamış, klinikten çıkarken bir arabada oyuncaklar görünce, bir tanesini alıverdim. Başındaki orta yaşlı kadın, Nehir'i sordu. "Nöroblastom" dedim, "Hangi derece?" diye sorunca, nöroblastomu bild,ğini anladım. Derken elindeki küçük kağıda gözüm ilişti. Torununu kaybetmişti, nöroblatomdan. Kağıttaki fotoğrafa bakayım derken, çocuğun adını da okudum. Harley idi. Harley'in anneannesi noel zamanı diğer kanserli çocuklara hediye vermek için gelmişti. Derken ben Nehir'in adını telaffuz edince o da birden "Oooh, Harley's girlfriend!", "Harley'in kız arkadaşı" dedi. Ayaküstü sohbet ettik.

Öncesinde ise yazamamıştım. Yazmamıştım. Nehir'in accutane'i de bitirdiği günlerde bir ölüm haberi duymuştum. Joseph Luna. Hani ilik naklindeyken dedesi ile tanışmıştık. Bize çok moral veren, gerçekten de çok pozitif bir aileydi. Joseph'i kapıdan görmüştüm odasında. Sonradan New York'ta bulunduğunu okumuştum başka bir blogta. Bu iyi bir habere benzemiyordu. Çok uzun süren bir mücadele sonunda...

Şaşırdım.

Bir başka çocuk ise ikinci "nüks" ile uğraşıyor. Babası uzun süredir yazmamıştı. Yazmış. Çocuk kanseri ile ilgili araştırma azlığının sonucu kitlenen bir durum bu. Yaygın olan yetişkin kanserleri ile ilgili önemli bütçeler ayrılırken, "az" sayıdaki çocuk kanseri için yeterli olmuyor bütçeler. daha çok yol almak gerekli. Tabi bu Amerika. Türkiye'de olan tedavilerin uygulanması ve iyi bir şekilde uygulanması aşamasına gelmeliyiz. Yiz kim acaba? Bu işin sorumlusu kim olacak? Neyse bu konu batak.

İkinci nüksle uğraşan baba hislerime tercüman olmuş. Nasıl iki ayrı dünyada olduklarını. "Normal" hayatta olamadıklarını anlatmış.

Doğru.

Benim de zihnim bırakmıyor peşimi. Şimdiki kontroller tamam, sırada Mart ayı var. Nasıl soruları dizilmiş beynimde duruyor. Beklenmedik anlarda beni esir alıyor.

Baba ile cumartesi akşamı yemek yerken, bir anda nasıl da mutlu olduğumuzu, ama mutluluğumuz içinde eskisi gibi gevşeyemediğimi anladım. Sarsıldım. Her an elimden alınabileceğimi biliyorum, ailemizin.

Biliyorum TR gibi bir yerde zaten yaşam her an pamuk ipliğine bağlı. Sevgili Nurhan'ın annesi gibi otobüsten inerken ezilebilir, bir gece gelen depremle her şeyinizi kaybedebilir, ya da yanan ucuz kömürün sinsi dumanı ile yavaş yavaş zehirlenirsiniz.

Yeni yıla daha iyi bir ruh hali ile girmeli.

Nehir'in hastanede değil de evinde olduğunu bilerek. Leyla'nın kilometrelerce uzakta değil de yanımızda olduğunu bilerek. Ailemizin bir arada olduğunu, Nehir'in tedaviden başarı ile çıktığını bilerek, ilik nakli sonrası altı ay içide temiz kaldığını bilerek.

Çok şükür.

Nehir'im sağlıklı ve mutlu.