MIBG

Sabaha karşıydı, uyandım, daha doğrusu önce Nehir uyandı ve ben tekrar dalamadım.

Şimdi dalmak üzereyim.

Aslında genelde, her yazdığmda, çoğu kez, uyku bastırmış oluyor. O nedenle de spelling, imla, hataları yapıyorum. Aydacım! Mahmut söylüyor zaten. Üstelik bu, bir kez sonradan bakılmış hali.

Sabah ben ayaktaydım, yine de saat 8.00'e on vardı, daha varmamıştık, telefon geldi. "Neredesiniz?" diye. Arayan hemşire de tanıdığım hemşire, ilk onun yanında göz yaşı dökmüştüm, "İstanbul"u da seviyor imiş..."muhabbetimiz" var. Biz de "kapıdayız, register etmeden ben Nehir'i getirsem, while my husband registers" dedik, "That would be great" dedi.

Aşağıya indiğimizde, Nehir'le, durum açıklığa kavuştu. Bu kez hastane golü doktora atmış. bizim randevuyu saat 6.30 biliyormuş. Anlaşılan hemşirelere, ve diğer görevlilere "canısıkkın" davranmış. Neyseki, kapıdaki görevli, 6.30'ta buranın kapısı bile açık olmaz dedi, "Don't worry, it's not a big deal" dedi. Mahmut da hemen geliverdi. Genelde, register işini yapan kadın çok yavaştır, şaşırdım. Meğer, hemşire aramış, kağıtları hazırlamış kadın.

Bakın, isteyince oluyor.

Saat 7.50'de oradaydık, 8.15'te uyutmuşlardı. Anestezist de daha önce Nehir'i görmüş bir kadın doktordu. Çok tatlı diye aklımda kalmış, ama hangi işlem hatırlayamadım. "Me neither" dedi, gülerek. Bilmiyorum, biri dışında, anestezistleri çok seviyorum ben, çok sempatik, anlayışlı oluyorlar. Sonuçta Nehir'in ağrı sızısını dindirdikleri için olsa gerek. Nehir yine hırkamı bırakmadı, yatarken, ve yine "Give her a kiss" dediklerinde, uyumaya başlamış oluyor artık, içim ürpererek ayrıldım yanından.

Çok duygulanmayın, hemen üzerine kahve, bagel yemeye gittik. Gerçi, normalde bekleme odasında oturuyoruz yerken, bu kez karşı binadaki kafeteryaya gittik. Biraz uzağa gitmek hoşuma gitmedi. Çabucak yiyip, döndük.

Uyandığında, mızmız ve açtı. Önce su içsin dedikleri için, ve Nehir "İstemiyorum" dediği için, biraz zaman aldı. Eve geldik ve geç bir kahvaltı etti Nehir.

Sonrasında ben yorgun, baba yorgun, hava 80 derece, evde kaldık. Geç bir öğle yemeği yedikten sonra, "uyuyan güzel" babayı evde bırakıp, parka gittik. Bu kez daha aktif oynadı, "acaip" bakışlar altında. Nehir'in kirpikleri, kaşları çok az olduğu için, saçı da yok malumunuz, 3-4 yaşındaki çocuklar "baby" diyorlar. Kategorize edemiyorlar. Saç yok, diş var, konuşuyor, ama emzik var...gibi

Bugün en tatlısı, 6, 7 yaşlarında bir kız, "She's so cute" dedi, sonra da "You guys have matching hats, cool" dedi. Evet, bugünlerde ben de şapka takıyorum korunmak ve Nehir'i yalnız bırakmamak için. Havalı olmuşuz meğer. Kanka misali!
Yine çocukların itfaiye arabasini tacizleri, Nehir'in "Benim" deyişleri arasında, birlikte kaydıraktan kaydık, ve Nehir önde, ben arkada, güzel zaman geçirdik. Artık bagajda bebek stroller i ve itfaiye arabasının olduğunu biliyor, bir birini alıyoruz, sonra da diğerini.

Döndüğümüzde baba daha da güzelleşmişti.

Peki, daha fazla spelling hatası yapmadan, ve sızmadan bugünün şakası yine Nehir'den.
Akşam baktrim zamanı geldiğinde, ki her hafta önlem olsun diye, üçer gün, ikişer doz alıyor, yine kaçıp dururken, "Nehir'cim bu ilacı sevmediğini hepimiz biliyoruz ama içmen lazım" deyince ben, fake bir ağlama tonuyla, "Hayıır, Leyla bilmiyor" dedi.

Not: MIBGden henüz haber yok, sanmayın ki merak etmiyorum, çok ediyorum ama çok üzerlerine gitmeden, bekliyoruz.
Nottan sonra: Bürokraside gelinen son nokta, efendim kaşe arabayla on dakika mesafedeymiş, üç gündür kaşelenemedi faturalar. Ödeme istediklerinde, kredi kartlarımız bavulun en dibinde alamıyoruz desek, nasıl olur acaba, ya da arabada kaldı, anahtar da göle düştü... veya Nehir tuvalete atıp, sifonu çekti... anahtar değil ama tahta bir oyuncağa yapmıştı, Sasha Hanım'ın "Yok canım tuvalete atmamıştır, bir bakim", deyip, sifonu çekip, "Aaa" demesi eşliğinde.