MIBG Temiz: Eski Haber!

Yaw, gazetecilikte haber atlatma diyorlardı sanırım, Nurgün bugün bana haber bırakmamış!

Ne yazacağım peki ben şimdi.

Sabah, 9.45 gibi vardık Methodist'e. Biliyorsunuz veya bilmiyorsunuz, belki de hatırlamıyorsunuz, radyoterapiyi TCH'e iki adım, Methodist de oluyoruz. Oğuz'dan hatırladığım bir bilgiyle, Özal'ın geldiği yer. TCH'den çok farklı. Birincisi adult, ikincisi, yerlerde görmeye alışık olmadığımız kadar halı var, giriş, büyük bir mekan, "cavcav"lı, hep bir piyanist piyano çalıyor...Ve ben hiç sevmedim.

Neden sevmediğimi anlatayım. Aslında bana çokca International Hospital'ı hatırlatıyor. Ve Oğuz'un tanımlamasıyla, "otel-hastane" görüntüsünde. Ve artık, farkında olmadan oldukça alışmış olduğumuz, sırf çocuk hasta değil de, azınlıkta olduğumuz bir mekan rahatsızlık veriyor. Radyoloji-onkolojiye indiğimizde, değişik yaştan "büyükler" var bekleme odasında, açık bir TV, NBC, sabah programları.

Bugün bir anda iyice idrak ettim, TCH'in yaratmış olduğu etki, sanki Alice Harikalar Diyarında etkisi. Çocukların hakimiyetindeki bir dünya, renkli, oyuncaklı...sürreal...ama özellikle komplike hastalıklarla uğraşan çocuklar için bence çok önemli. Şİmdiye kadar bizim mücadelemizi meğer yaratılmış olan bu "çevre" de çok kolaylaştırmış. Piyanoyu, müziği çok seven ben, girişteki piyano karşısında afallıyorum, her sefer. İki farklı dünya. Russell, gelecek yıl radyolojinin de TCH'de olacağını söylemişti. Çok iyi haber.

TCH'i kuranlara, bağışçılara, mimarlara çok teşekkür. "Harika" bir ortam yaratmışlar çocuklar için. Bir yerde yazıyordu, "Children are not small adults" diye...

Evet, işte bu Methodist'te radyolojiye indiğimizde, öğrendikki, gecikmeler var. Bizden önce bir çocuk, acil, gelmiş. Yaklaşık yarım saat sonra, ben yine Nehir'in "hurma, kayısı" larını duymazdan gelirken, içeriden gelen bir hemşire, "Anestezistin başka bir hastayla "stuck" oduğunu, beklememiz gerekeceğini, istersek, yarın gelebileceğimizi" söyledi. Ben, durumu hızlıca değerlendirmeye çalışıp, sakince "Hayır, bekleyelim, eğer Nehir çok "fussy" olursa gideriz" dedim. Biliyorsunuzu bende schedule değişikliği "buzz word" oldu. Bam telim diyelim.

Benim gördüğüm, bekleyen bir anneyi içeri çağrıdıklarıydı, tahminim uyanmakta olan bir çocuk olmalıydı...o kadar uzun sürmemesi gerektiğiydi. Bekleme odasındaki herkese 45 dakika, 1 saat "rötar"lı gideceklerini söylüyorlardı, ben bizi ekarte etme oyununa düşmeye niyetli değildim!

Bu arada Nehir, kendi stroller'ıyla oynuyordu, boyundan büyük, itmeye çalışıyordu. Derken, içeri giren üç kadın, Nehir'e ilgi gösterince aniden, Nehir kaçma teşebbüsünde bulunayım derken, düştü, kafasını tahtaya çarptı ve ağlamaya başladı. İçeriden gelen hemşire, bakmamızı ister misiniz dedi, biz, buz istedik. Bir dakika sonra "Sizi Dr. Paulino görecek", diye içeri aldılar.

Anlaşılan, gelecek sefer rötar olduğunda, bir çelme işi kurtaracak...Şaka şaka, Mahmutçuğum yapmam merak etme.

Her neyse, gerçekten de Dr. Paulino (radyolojist) geldi, kızarıklık bile olmadığını görünce, "Tamam, yok bir şey" dedi, "Russell'la konuştum, sağ bacağında birşey kalmamış, MIBG temizmiş " dedi. Ben rapor daha yok mu acaba diye içimden geçirirken, "Raporu da okudum, hiçbir yerinde yok" muş deyince, Nurgün'ün daha da heyecanlı anlattığı duygular oluştu.

Rahatlama, sevinç, mutluluk...çok şükür.

Beklediğimiz gibiydi ama ben son iki gündür, kafayı takmış...Nehir'in fotoğraflarını karşılaştırıyordum, kafa şeklinde bir değişiklik var mı diye...

Allahım, bu MIBG'lerden daha çok olacağız, lütfen hep böyle devam etsin.

Hemen sonra, ben 75 diyeceğim, yaşlarda anestezi doktoru geldi. Özlemciğim, with all due respect, bu ülkede yaş sınırı kaç kuzum. Gerçi eklemek lazımki, Nehir tonton amcayı çok sevdi. Ve çabucak uyudu. Yarım saat sonra bizi çağırdılar. TCH'e göre çok daha çabuk, ve illa su değil, canı ne isterse diye, çıkıverdik. Hemen eve geldik, Nehir mızmız değildi, sessiz ve uykuluydu. Saat 12 olmuştu. Tahin pekmez, mozzarella, stick cheese... güzel yedi.

Sonra biraz hava alsın diye, aşağıya, posta bakmaya gittik. Gonca ve Nazlı'nın göndermiş olduğu paketi aldık. Büyük keyifle açtık. Nehir'in "Aaa, Barney" diye başlayan "Aaa, bu ne" diye devam eden reaksiyonlarıyla. Çok teşekkür ederiz. Bu arada Nehir bu turu, merdivenleri de kendi çıkarak tamamladı. Elinde posta haber kağıdıyla.

Sonra anne "ilk gün" sendromuyla, baygın yattı, Nehir yanına geldi hemen ve babayı da çağırdı. Ama Nehir uyumadı. Bu arada herhalde uyumuş olmalıyım, bir şekilde içeri girmiş bir handy woman! sesi ile uyandım. Buzdolabına bakmaya gelmiş. Yaptığı, buzları temizlemek olmuş. Yani sanıyorum, eski model bir buzdolabıyla karşıkarşıyayız. "No Frost" hikaye. Bakalım nasıl olacak yaz sıcaklarında.

Kalktığımızda, saat üçe geliyordu, Nehir'e "Makarna yer misin" deyince, "Yaşasın, makarna" dedi. Baba mantarlı, ve peynirli makarna yaptı. Afiyetle yedik. İşte böylece, saat 18.00 olduğunda, baba-kız parka gittiler, anne çamaşır yıkadı (üç makine), başağrısı için ilaç aldı, AC ile bir parça serinledi, yetmedi duşa girdi.

Saat sekiz gibiydi baba-kız döndüler. Akşam da balıklı dürüm, ve yatmadan "peynir"...Bugün 10.5 çıktı sabah, ama asıl yarın bizim scale de bakacağım. Yarın ilk doz ışını alacak, bugün sadece işaretleyip, kendi scanlerini yaptılar, simulation yani. Bakalım nasıl etkilenecek. Öğleden sonra Russell ile randevumuz var. Radyoterapi, 4 gün bu hafta, haftaya 5 gün, ve üç gün sonraki hafta olacak. Bakalım Russell transplant için ne düşünüyor.

Bugün Nehir o kadar sağlıklı ve muzurdu ki...O kadar "normal"di ki, onu izlerken, Mark Dungan'ın transplant sırasında yazdıkları aklıma geldi, "We miss our Sydney" demişti. Anladım. Bu halden sonra zor olacak. Ama bir yandan da Joseph geliyor aklıma, dedesi, 21.gün dediğinde, "iyi" görünüyordu, birkaç gün sonra çıkmışlardı. Evet, sabırla o günleri de geçireceğiz.

Kıssadan hisse: İyiki Nurgün o coşkulu hali yansıtmış, çabucak, anne gel-gitlerinden kurtulamıyor.

Sahi tarihe not, Nehir soyadını öğrendi, Üstelik Amerikan Aksanıyla. Baya-zit. Hep duyuyor ya hemşirelerden, çok güldüm.

İkinci bir not: Leyla yılsonu gösterisinde Kleopatra olacakmış, kaçıracağıma çok üzülüyorum. Can Kök de Sezar. Can Kök, kim mi, bu yıl ki favorimiz. Bu durumda kıkır kıkır bir yılsonu gösterisi olacaktır. Tüh de tüh. "Komedi"ymiş zaten.

Foto: Nehir bugün bekleme odasında "gazete" okurken. Kitabını tutuşuna bakın, bu dergi veya gazete okumak oluyor. Kıvırmış.