Tepside Peynirli Börek

Bir yemek blogu olsaydi, başlık yukarıdaki gibi olurdu. Değil. Ama başlık böyle. Bugüne ait en iyi başlık "Bürokrasinin Dayanılmaz Ağırlığı" olurdu ama ben durumu hafiflettim.

Kahvaltı çok güzeldi. Bizim küçük, Amerika'lı olmuş, kırk yıllık simidi, bagel diye diye yedi. Peynirle. Bir fasıl benimle yedi, bir fasıl da babasıyla. Benimle olanda tahin pekmezi yemedi, ama babasıyla olanda yemiş.

Kahvaltıdan sonra Leyla ile SKYPE'de konuştuk. Yüzü üzgündü. Bugün heyecanla beklediği vapur gezisi, Leyla'nın da içinde bulunduğu sınıfın yarısının vapuru kaçırmasıyla başlamadan bitmiş. Çok üzgündü. Pazardan beri beklediğini bildiğim için yaşadığı hayal kırıklığını anladım. Bilgisayardan uzanıp onu öpemediğim için üzüldüm. Ama tabi bizimki durur mu, "Anne ben gelince sevincinden ağlamayacaksın, değil mi", "Söz ver" dedi. Hala beni ağlarken gördüğü zamanların etkisinde. Ben ne kadar "Ne yapalım sulu göz annen var" desem de, gözlerimin içine bakıyor, ne oluyor diye. Neyse vapuru kaçırınca o ağlamamış, ama gözleri dolmuş. "Ama sınıfın yarısı bindi, haksızlık"...diyordu hala. "Kızım, hayat adil olmuyor" veczinin tam yeriydi ama neyseki ben söylemedim.

Sonra konsolosluğa gittik. Burayı geçiyorum. Bürokrasi işleri hala karışık. Bir türlü yoluna girmedi. Ama o kadar Nehir'e odaklıyız ki, artık ilk günlerdeki gibi dert edinmiyorum. Bir şekilde olacak.

Özlem'le şakalaşmıştık. Ben buradan size eski usül, kuş dili, pagamuguk, elgelerge, cegebege...kuş dilini de unutmuşum...bu da işe yaramayacak, ha, ha.

Öğlene doğruydu Nursen'lere gittik, yufkalarla. Nursen Teyzesi, Nehir için mercimek çorbası yapmıştı. Nehir içmedi, ve böreğin pişmesini beklerken karpuz yedi. Sonra da börek yedi. "Aman sıcak" deyince biz, "Iııh, soğuk" diye beklemeden yedi. Üç dilim yedi. Karpuzla. Tam Türk usulü oldu.

Yemekten sonra biraz dolaştık ve Nursen'lerin yakınındaki başka, daha küçük bir parka gittik. Kaydıraktan ilk kayışta, küçük çakıl olan yere, pat diye oturdu, düştü. Bir an şaşırdı, ilk kez oldu, sonra da güldük. Tabi, ben de ona model olsun diye her kaydıraktan kayışta düştüm onunla, çok eğlendik. Derken, tahteravalliye bindik. Biraz farklıydı, yaylanarak olanlardan. Ben hoşuna gider diye, onu biraz zıplattım. Hoşuna gitti. Derken bir elini bıraktı, ve küt diye, bu kez çim yere sırtüstü düştü. Bu kez kucakta ve ağlıyordu. Ben ise düştüğünde, "central line önde, ameliyat önde, sırtta bir şey var mı, yok, kitle de yok, acımamıştır" diye kendimi birkaç saniyede rahatlatmış, ve Nehir'i yatıştırmıştım.

Artık saat beşbuçuktu, eve döndük. Nehir de, ben de arabada uyumuşuz.

Eve geldiğimizde, uyandık...yemek, oyun, yatar pozisyona geçmeye itirazlar eşliğinde, flush, kitap...Bu kez Mahmut yatırdı, iki gecedir yatakya uyuyakalıyorum diye sanırım beni özlemiş! Nitekim, ben de ayaktayım, bir değişiklik olarak.

Yarın ev toplasak iyi olacak (okurlara yazıyorum, Mahmutçuğum sen anla), ve kendime hatırlatma yapmam lazım, kilo alması gereken Nehir, ben değilim. Öyleyse lokumları neden ben yiyorum. Nehir şeker yemesin diye. İşte annelik hep fedakarlık, hep fedakarlık.

Not: Fotoğraf olmayınca karışıklık olmuş. Sevgili kızım Nehir askılı tişörtleri seçince giymek için, lütfen, annesi olan tişörtünün üzerine giydirdi! Burada hava, 69larda birkaç gündür. Bu işler için soyunmak gerektiği daha ileriki yaşlarda anlaşılıyor.