İncekşın...

Geceki blog entry işe yaradı, Mahmut yatmadan, bulaşık makinesini çalıştırmış, ve çöpü atmaya gitmişti.

Sabah da, bu kez ben etrafı toplayıp, süpürme işlerini yaptım.

Bu evde temizlik açısından çok rahat ettik. Birincisi, genelde Amerika'da alışıla geldiği gibi tozlanmıyor. İkincisi ise tek kat ve küçük olunca çabucak bitiyor. Ama akşam musluk kenarında yavru bir böcek gördüm, o ayrı. Umarım ailesi yoktur.

Sabah hastaneden aradılar, MIBG ile hearing test yapılamıyormuş, çünkü audiolojiciler aşağıya ineriz demişler, ama Nuclear Medicine, kalabalık nedeniyle, odayı tutamayız demişler. "E, biz yukarı taşıyalım" dediğimizde de, "Nope" dediler. Bir geçici oda ayarlayamadılar. Bu tip noktalarda insan Türk'ün pratik zekasını arıyor. Bilmiyorum, atladığım bir şey var mı, bugün yine sordum, "Tedavi değişecek mi diye", "Hayır" dedi, Erica, "Öyleyse yapılmasa da olur bence" diye yineledim. "Esas, kritik olan, herşey bittikten sonrası, o zaman önemli olacak ne kadar duyduğunu anlamak". Bana kendi tedavi süreçlerini anlamak için, istatistiki amaçlı, belki long term başka çocuklara faydası olurmuş gibi geliyor, ama zaten iki çalışmada yer aldık...Bakalım, not yet decided by the doctors. Boynumuz, yine de kıldan ince.

Öğlen, tam birde yarınki scan için, radyoaktif madde injection'ına gittik. Bekledik, bekledik, bekledik...derken fokurtular başladı...ben yine gururla, Mahmut'a, "Bak ağlamıyorum" dedim...homur homur...Saat üç buçuktu, evet doğru okudunuz, central line dan bir injection yapıldı.

Tahmini hikaye bu, anlatmadılar bize, yarın Nehir'de başka çocuklar da olacak. Ki bizim randevu, sabah 6.30'dan 8.00'e ertelendi. Herhalde bu madde, açıldı mı herkese inject etmek lazım. Çünkü tüm beklemenin sonunda, iki çocuk, birini katta görmüştüm, daha geldi. Yani üç çocuğu peşpeşe yapmak için bir şekilde yine schedule in dışına çıktılar. Aslında mesele, bugün Nehir çok tepki verdi, o odaya girince, her yerde. Vital larda bile ağlıyordu. Ve parka gidelim deyip duruyordu, biz de işimiz kısa deyip duruyorduk, ama "iş" bir türlü bitmek bilmedi. Ya da başlayamadı.

Çıktığımızda, öğle yemeği de yememiştik, kendimizi "İstanbul"a attık. Orada hiç değilse, hava da güzelken, bugünkü gibi, açık havada oturmaya başlıyoruz. Nehir güzelce çorbasını içti, içine pide doğrayarak. Biraz sütlaç da yedi. Zaten sabah oldukça güzel kahvaltı etmişti, iki stick cheese, mozzarella, tahin pekmez, simit...hala bagel diyor...ya da "bundan". Biraz omlet. Ama babası cottage cheese kalmadığı için, keçi peyniri, ve yoğurt koymuştu, yarısını yedi, sonra da "Beğenmedim" diye bıraktı. Geçen günkü kakaolu omlete göre bence çok güzeldi ama, tadı farklı gelmiş olsa gerek.

Yemekten sonra, parka gidelim diye yola çıktık, ve bu kez eve yakın, River Oaks da bir parka gittik. Düşmedi! Salınca, kaydırak, tahteravalli...eğlendi. Park sonrası, bu kez farklı bir süpermarkete gittik, yine yol üstü. Değişik geldi. Whole Foods'dan büyük, abimin söylediği gibi peynir reyonu zengin ama not so health conscious, örneğin hazır sattığı yiyeceklerin hiçbirinin içinde neler olduğu yazmıyordu. Kapıda koca yazılarla Sirloin Steak, şu kadar yazıyordu (vs, Whole Foods'da acai juice falan yazar herhalde, et görmediğime eminim". Ve esas almak istediğimiz cottage cheese bitmişti! "Excuse meee" demek istedim.

Günün hikayesi de şöyle: Marketin kasasında beklerken, Nehir bazı mağaza kartlarını yere döküverdi, ve toplamak, veya toplamaya yardım etmek istemedi. Ben arabaya giderken, ona "Nehir'cim ama bak biz toplamazsak kim toplayacak" dediğimde, "Nusen Teyze toplayacak" dedi, hazırcevap kızım.

Gülmemi tutamadım.