Leyla'yı Uğurladık!

Yazarken, ne kadar anlamlıymış diye düşündüm. Ne güzelmiş, "uğurlamak" fiili.

Uğur böceğim o benim. Kardeşine de uğur getirdi. Bugün ayrılırken, Nehir vedalaşsın istedim, o pek istemedi. Ama birbirlerini doğru düzgün görerek ayrıldılar.

Nehir'in ateşi gece 103.2'ye çıkınca (40) telaşlandık, çünkü bizim cut off noktası 101. Daha doğrusu onkoloji ortada olmadığı için, endişelendik. Çok şükür, tylenol ile, dört saat sonunda indi...çıkmadı sonrasında...tahtaya vuralım lütfen!

Uyanmamız yine 9.30'a geliyordu. Sabah mide borusunun kalacağı, ama epidural in çıkacağını öğrendik. Enfeksiyon risini önlemek için, sondsını çıkartmak istediler, dolayısıyla epiduralın da çıkması gerekti. (Kasları engelleyip çiş yapmasını önlemesin diye). Biz de epidural çıkmadan, Nehir'i ayağa kaldıralım istedik. Arabasıyla dolaştırdık, çok kısacık, birkaç dakika play room daki mutfağın önünde kalktı ama hemen oturmak istedi. O arada Leyla geldi (uçağa gidişinden önce, birkaç saat), birlikte resim yaptılar. Nehir gülümsedi!

Leyla'yı yolcu ettikte sonra ise, sonunda onkoloji doktoru geldi. Bende "kavuşma" hissi yarattı. Hemen tüm endişelerimizi, sorularımızı paylaştık, güzel, rahatlatan yanıtlar aldık. Gittiğinde, Mahmut da ben de rahatlamıştık. Şimdi emin ellere geri dönmüşüz hissi var. Bu Dr. Nuchtern ile ilgili değil, aman yanlış anlaşılmasın, "post op" bakımla ilgili.

Bağırsak hareketini bekliyoruz. Serumu da central line a bağladılar. Bu alışık olduğumuz görüntü. Sadece mide borusu kaldı. Maalesef o çıkacak duruma gelmedi bugün, sıvı azalacağıma arttı...bekliyorlar.

Haberler iyi. Leyla'cığım "Özlüyorum" diye izin al dedi öğretmenimden. Tatlım. İnşallah, Nehir'in doğumgününde buluşacağız yine. "Bensiz kutlamayın" diye de sıkı sıkı tembihledi.

İçimde güzel bir huzur var. Önemli bir aşama kaydettik. İçinde görünür bir kitle kalmaması beni çok rahatlattı. Bundan sonra bir daha geri gelmesin diye uğraşacağız.

...

Öğleden sonra Dr. Nuchtern geldi, mide borusunu da çıkarttı. Sıvının artmış olması, midedeki borudan "irritation" mış, bayağı da ses var dedi, bağırsaklarında. Bu arada, ben de aklımdaki soruyu sordum. Organları artık yerli yerine döndü mü. Evet, döndü dedi. Karnının almış olduğu, anormal şekil düzelecek mi diye sordum...O bir yılı bulur dedi.

Farkında olmadığımız önemli bir stresmiş meğer. Sanki tedavinin esası bitmiş gibi hissediyorum.

Sırada beşinci kemo var. Belki bu kalışta alır çıkarsınız demişti Russell ama dün RoadMap e baktık ki, bu beş günlük kemoymuş. Bakalım. Bugünkü onkolog arada çıkın bence dedi. "Alın benden de o kadar" dedim. Biz arada çıkıp, Nehir'i birkaç gün kendine getirelim istiyoruz. Parka gidelim! Müptela olduk. Valla, ben oldum. Herkesin bağımlılıkları var, bizimki de bu olsun.

Nehir akşamüzeri biraz daha toparladı. Boru çıkınca burnundan, konuşmaya başladı. Hatta "ba ba bilek şiip, hev you vul" u söylemeye başladı. Bu da bir başka ilk.

Şimdi biraz uykuuu.

...

Nehir uykuya dalmadan önce, yaklaşık iki saat durmaksızın konuştu. Hatta Özlem aradığında, ben konuşucam deyip, telefonu elimden alıp onunla da konuştu. "Yarın parka gidicez" diye de program yaptı ama ben "doktorlar biliyor" deyince, bol bol "doktorlar biliyor" "doktor nerde" diye tekrarladı. Dünkü köfteye bugun, (t)kavuk, pilav, makarna eklendi. Çocuk aç yaw!

M a ş a l l a h!