Gökyüzü İzlerken

Evet, üçüncü paragraftaki gözlerim kapanıyor cümlesi gerçek olmuş, uyuyakalmışım.

...

Bu sabah Nehir babasıyla parka gitti, biz de annem, Leyla, ben "mall"a Leyla'ya ayakkabı almaya gittik. Sevdiği ayakkabıyı bulduk. Çok mutlu oldu. Yolda sohbet ettik. Anlattı, önce büyüyünce temizlik işçisi olacağını söyledi, laf nereden geldi emin değilim, yaptığı röportajlardan sanırım. Ben de o zaman okula gitmene gerek yok, hemen pratiğe başla dedim. Sonra da "meslek" nedir, ne değildir konuştuk. En son araştırmacı olmaya karar verdi (birazcık yönlendirmeyle)...hah iyi derken...eski bulduklarını (dinazor kemiği gibi) çevre dostu yapıp satacağını söyledi.

Neyse ayaküstü pizzadan sonra eve döndük, Nehir uyanmış, babasının yapmış olduğu çorbayı içiyordu. Sonrasında bu kez ben ve kızlar gittik parka. hava 21 derece, harikaydı. Herkes aynı fikirdeydi herhalde, park çok kalabalıktı.

Hiç söze gerek yok, zira gözlerim kapanıyor...Nehir çimlere uzanıverdi, sonra ben, derken Leyla. En sevdiğim iştir, çimenlere uzanıp, gökyüzünü izlemek. Nehir önayak oldu bu kez. Ama tabi çok uzun sürmedi, kalktı, alıp başını yürümeye başladı. Alem kız, kimi zaman bir bağımsız bir bağımsız, arkasına bakmadan gidiveriyor, diğer zamanlar "anne kucağıma".

...

bzzzzzz.