Bowel Movement: Yeyyy

Şu halimize bakın!

Ama ne yapalım, anne babalığın ilk göstergesi, bağırsak hareketleri takibi, bizim durumumuzda daha da önem kazanıyor.

Bu önemli haberden geriye saralım.

Sabah, nedense erken uyandım, Nehir grumpy uyanmadan rahat bir duş yaptım, sonra da maillerime baktım. Blog'un e-mail'ine de bakayım dedim. İyi ki de bakmışım. Amerika'da yaşayan Türklerden yardım etmek için e-mailler gelmiş. Şaşırdım. Hala da şaşkınım. Diyorum ya insan hayatta hiç tahmin etmediği durumlarda buluveriyor kendini. İçtenlikleri, geçmiş olsun dilekleri, yardım çabaları çok duygulandırdı beni.

Sabah da yine bizi bir arkadaşından duymuş sevgili Kadriye (Somel değil ama), geldi ziyarete. Nehir için bir oyuncak, belki de daha önemlisi koca bir tepsi börekle! Böreği o kapıdan çıkarken farkettik.

Kadriye buradayken, Leyla ile de Skype'de görüşüyorduk. Abim de gelmişti. Derken hemşireler, ve sonunda da Onkoloji doktoru geldi. Skype'de annemleri de sayarsak, şenlikli bir sabahtı. Bizi hiç tanımayan Kadriye ne düşündü bilmiyorum, bir yandan Bilgisayarda, "Hey dostum, kıymalı tostum" diye rap yapan bir Leyla, Leyla'nın arkasında bana ciddi ciddi, "Leyla için bir ayak doktoru lazım, Etiler'de olsun ve Cerrahpaşa'dan olsun" diyen çok sevgili annem, "beşinci kemoterapiye ne zaman başlamak istersiniz" diyen bir doktor, "Siz bilirsiniz ama biz Nehir'i kaybettiği beşyüz gramı alıp da gelsek" diyen ben...Nehir'cim Leyla'ya bakıp, "komik" diyordu.

Kustirica her yerde.

Sonrasında sessizlik. Abimle İstanbul'da yapamadığımız bir öğle yemeği yedik, Nehir uykuya dalınca. Benim hastaneden çıkasım yoktu, hastanenin food court'unda yedik. Eski günleri andık. Dertleştik.

Yukarı döndüğümüzde Nehir uyanmış, babasıyla Play Room'a girmişti bile. Ben gittiğimde ise, beni görür görmez, ayaktaki Nehir kucağa çıktı. Baba kahve molası aldı. Nehir bir türlü grumpy mood dan çıkamıyordu ki, child developmental specialist, Nehir'e fırça ve boya getirdi, derken masayı boyamaya başladı. Ben içimden "don't try to do this at home kids" i tekrarlarken, Nehir de şaşkın, eline aldığı bir kağıtla masayı silmeye başladı! Kadın gülerken, ben içimden "Aferin yavrucuğum" diyordum. Diyebilirdim ama neyseki demedim, ben de güldüm. Sonra Child Developmentalist masayı boyamak yerine elindeki boyaları masaya damlatmaya başladı. Nehir'cim ise o boyalarla değil hala kutudaki boyalara fırçasını sokuyordu! Tatlımın sulu boya tecrübesi var ya!

Nehir'in algılaması değişti bugün. Ben de hiç yapamayacağım bu serbestlik ile yaratıcılığa, rahatlamaya, denetimsizliğe bir kapı açtığı için o tatlı kadına teşekkür ettim. Kadının Nehir'den sadece on gün büyük bir kızı varmış. Peki şuna ne demeli, kadın single mother, kızı adopted, kızın öz annesi, 13 yaşında doğurmuş, şimdi ikinci kez hamile imiş, öz anneanne ise 29 yaşında ve onuncu çocuğuna hamile imiş. Sonucu değil, onuncu.

Kustirica her yerde, demiştim.

En sonda ise Dr. Nuchtern geldiğinde, Nehir kucağıma uzanmış, Mahmut bilgisayarda birşeyler yapıyor, biz ise müzik dinliyorduk. Nehir "Ceciliaaaaa, you're breaking my heart, you're shaking my confidence latellyy" de dansetmiş (oturduğu yerde, omuzlarını oynatarak), sonra da kucağıma gelmişti.

Dr. Nuchtern çarşamba günü kemoterapiye başlayabileceğimizi, zaman kaybetmenin iyi olmadığını, yarın Russell ile konuşacağını söyledi.

Ne diyeyim, hele Nuchtern karşısında boynumuz kıldan ince. Biliyor musunuz Nuchtern'e sarılıp teşekkür etmeyi çok istiyorum hala. Düşününce. Geldiğinde, ameliyattan çıkmış gibiydi, kafsında kep, akşamın 7isiydi. Blog'ta bir alkış efekti olsaydı buraya koyardım, karşısında saygıyla eğilelim derdim. İşini seven, işini ciddiye alan, işini iyi yapan bir adam. Bilemiyorum, sözle ifade etmek mümkün değil hissettiğim minnettarlığı.

Kıssadan hisse: Sanıyorum uzun bir kalışa dönüştü. Olsun, Nehir sağlıklı ve mutlu. Okuduğunuz üzere, ben de şen ve şakrakım.